από το κοινοβούλιο αλλά είναι «υπάλληλοι των κατακτητών»! Οι κομιστές της συγκεκριμένης πολιτικής διήγησης δεν έχουν απλώς πειστεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα αλλά θεωρούν ότι κάνουν και «αντίσταση». Όπως είναι φυσικό, όταν πιστεύεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα, νομιμοποιείται κάθε «αντιστασιακή ενέργεια». Η «αντίσταση» περιλαμβάνει διάφορες «δράσεις», από απειλές για κρεμάλες εντός και εκτός Βουλής, μέχρι απαξιωτικά σχόλια λαϊκών βάρδων σε πάρτυ «νεόπτωχων» στη Μύκονο.
Οι σύγχρονοι «αντιστασιακοί» καλύπτουν μεγάλο μέρος του πολιτικού φάσματος αλλά συνωστίζονται κυρίως στα δυο άκρα της δεξιάς και της αριστεράς. Οι οπαδοί της θεωρίας της «κατοχής» δεν έχουν πειστεί μόνο ότι βρισκόμαστε σε παρόμοιες συνθήκες αλλά είναι έτοιμοι να κάνουν και προσομοίωση εμφυλίου. Δεν θα χρειαστεί μάλιστα να έρθει πρώτα η «απελευθέρωση», τούτη τη φορά θα ξεκινήσουμε άμεσα γιατί «στο Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά» και προφανώς στον «Γράμμο δεν χώθηκαν όλοι στον άμμο». Σύμφωνα με τον Μαρξ «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα» και δυστυχώς βρισκόμαστε πλησιέστερα στην επανάληψη της πρώτης φοράς.
Ο πολιτικός λόγος, κάθε μέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο επιθετικός. Οι κυβερνητικές αποφάσεις ταυτόχρονα γίνονται όλο και πιο αυταρχικές, ενώ τα οριζόντια μέτρα ρίχνουν λάδι στη φωτιά των αντιδράσεων. Το βάθεμα της οικονομικής κρίσης φέρνει απελπισία και τραγικά προσωπικά αδιέξοδα. Έχει δημιουργηθεί, με δυο λόγια, το τέλειο περιβάλλον για τη μεγάλη έκρηξη. Στις παρούσες συνθήκες η τραγωδία απέχει ελάχιστα από τη λύτρωση. Όσο δεν κερδίζουν έδαφος οι δυνάμεις της λογικής, τόσο θα έρχεται κοντύτερα η τραγωδία. Τα φαντάσματα του παρελθόντος απαιτείται να ξαναμπούν στις σπηλιές τους. Είναι φανερό ότι δεν αρκεί πλέον μόνο ο ξορκισμός με καταγγελίες και απαγορεύσεις, είναι δε περισσότερο από εμφανές ότι απαιτείται μια μεγάλη πολιτική συμφωνία της κοινής δημοκρατικής λογικής.
Τα κόμματα που πιστεύουν στον κοινοβουλευτισμό, και ανεξαρτήτως του πώς θεωρούν ότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση, θα πρέπει επιτέλους να συμφωνήσουν στα βασικά. Να σταματήσει καταρχήν η εκτόξευση κατηγοριών έμμεσων και άμεσων περί «προδοτών» , «μειοδοτών», «τυχοδιωκτών», «κλεφτών» «τρομοκρατών» και λοιπών επιθέτων, που με μεγάλη ευκολία χρησιμοποιούνται. Πρέπει άμεσα να σταματήσει η λεκτική καταγγελτική βαρβαρότητα του εύκολου αφορισμού και να επιστρέψει ο πολιτικός διάλογος και το επιχείρημα. Τα κομματικά «δικαστήρια» που ανακαλύπτουν σκάνδαλα, καταδικάζουν και επιβάλουν ποινές με συνοπτικές διαδικασίες, αν δεν σταματήσουν άμεσα, θα πάρουν πολύ σύντομα τη μορφή στρατοδικείων. Η κυβέρνηση να σταματήσει να νομοθετεί με συνοπτικές διαδικασίες με τη διαρκή επίκληση «έκτακτων» και «επειγουσών αναγκών». Η συγκεκριμένη μέθοδος παρατράβηξε και το μόνο που πλέον προσφέρει είναι το τέλειο άλλοθι για τους οπαδούς των κατοχικών θεωριών.
Η πολιτική ζωή υποστηρίζουν πολλοί δεν μπορεί να επιστρέψει σε συνθήκες πολιτικού ορθολογισμού όσο υπάρχει οικονομική κρίση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο άνεργος και ο πεινασμένος δεν θα σκεφτούν με όρους πολιτικής λογικής και γενικότερου συμφέροντος. Δεν είναι δουλειά του και δεν τον νοιάζει, αυτός βιώνει ένα τραγικό παρόν. Είναι όμως δουλειά του πολιτικού προσωπικού να μην μείνει δέσμιο του τραγικού παρόντος αλλά μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος να δώσει θετική προοπτική στο μέλλον.
Οικονομική κρίση έχουν σχεδόν όλες οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου, πουθενά αλλού όμως δεν ετοιμάζονται να σφαχτούν γιατί έχουν κάτι υπόλοιπα από τον Μελιγαλά και από τον Γράμμο. Αυτό δεν είναι πρόβλημα οικονομικό αλλά δημοκρατικής παιδείας που αναδείχτηκε με αφορμή την οικονομική κρίση. Και αυτό το πρόβλημα αν δεν αντιμετωπιστεί ταυτόχρονα με το οικονομικό δεν πρόκειται να αποφύγουμε την τραγωδία. Η κατάκτηση της εξουσίας όταν στηρίζεται μόνο στη ψήφο αγανάκτησης μετατρέπεται εύκολα σε καταστροφή. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους όλοι όσοι νομίζουν ότι τα χάπενινγκ και οι λεκτικές υπερβολές αποτελούν πιστοποιητικό ανυποχώρητης δράσης ή επαναστατικής μαγκιάς. Το αντισυστημικό παιχνίδι των απολιτικών προσεγγίσεων οδηγεί σε λύσεις εκτός δημοκρατικού πλαισίου που εξελίσσονται πάντα σε τραγωδίες.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
