εναλλάσσονται. Οι οργανωμένες όμως χώρες, με ιστορία χρόνων, και οι συνασπισμοί συμμαχιών, όπως η Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι βέβαιο ότι θα αντιδράσουν. Δεν πρόκειται να φοβηθούν μια χούφτα φανατικών, αποφασισμένων μεν να πεθάνουν, αλλά εξαιρετικά αδύναμων μπροστά στην ισχύ των ιδεών της οικονομίας και της τεχνολογίας. Οι ανόητοι θα χύσουν το αίμα τους παίρνοντας, δυστυχώς, μαζί τους εκατοντάδες αθώους, αλλά η σύγκρουση είναι πλέον αναπόφευκτη.
Μετά από το πρώτο σοκ είναι πλέον φανερό ότι θα υπάρξει μεγάλο και ισχυρό χτύπημα, στο οποίο θα συμμετέχει όλος ο πολιτισμένος κόσμος, με μπροστάρη την Ε.Ε. Το αποτέλεσμα της μάχης αυτής το γνωρίζουμε. Θα είναι χιλιάδες νεκροί στο πεδίο της μάχης αλλά και μια μεγάλη περίοδος ελάχιστης ανεκτικότητας σε διαφορετικές θρησκευτικές προτιμήσεις. Δεν γνωρίζουμε πόσο αυστηρό θα είναι το νέο πλαίσιο που θα δημιουργηθεί και αν θα φτάσουμε σε ακρότητες. Το πιθανότερο είναι να υπάρξει αντιγραφή του αμερικάνικου τρόπου αντιμετώπισης του προβλήματος και μπορούμε να εικάσουμε ότι τελειώνουν, και για τις χώρες της Ε.Ε., πολλά από τα κεκτημένα των ανοικτών κοινωνιών. Μπαίνουμε σε μια νέα φάση. Η Ε.Ε. βρίσκεται σε περίοδο οικονομικής ύφεσης και το τέλος των στρατιωτικών επιχειρήσεων κανείς δεν γνωρίζει αυτή τη στιγμή αν θα την βρει ισχυρότερη ή σε δυσμενέστερη θέση. 
Το τι πρέπει να πράξουμε, όταν χτυπιούνται χώρες όπως η Γαλλία -η οποία αποτελεί ιστορικά αλλά και τα τελευταία χρόνια το ισχυρό μας στήριγμα σε πολλές, μικρές και μεγάλες μάχες εντός και εκτός Ε.Ε.-, ο καθένας το αντιλαμβάνεται. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και στον κόσμο του Διαδικτύου, που ο παραλογισμός παίζει κυρίαρχο ρόλο, ελάχιστοι τόλμησαν να εκφράσουν την χαιρεκακία τους ή να δικαιολογήσουν έμμεσα την απάνθρωπη πράξη των φανατικών, όπως έπραξαν πολλοί ιδεολόγοι της μπαρούφας στο αντίστοιχο γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου. Δεν μπορούμε, λοιπόν, παρά να συμμετάσχουμε ενεργά σε αυτήν τη μάχη. Αυτός ο πόλεμος είναι και δικός μας πόλεμος και δεν μπορούμε να διστάζουμε ή να κάνουμε ότι ψιχαλίζει. Τα δικά μας σύνορα είναι, δυστυχώς, το όριο του πολιτισμένου κόσμου με τον παραλογισμό. Οι επόμενοι μήνες θα είναι εξαιρετικά δύσκολοι. Μια διαλυμένη οικονομία όπως η ελληνική, με θαλάσσια σύνορα και με χιλιάδες μετανάστες, θα πρέπει καταρχήν να σοβαρευτεί στο εσωτερικό της και να ενισχυθεί πολλαπλά από τους συμμάχους της. 
Απέναντι σε αυτόν τον τυφλό θρησκευτικό φανατισμό, μόνο μέσα από συνεργασία και κοινή δράση των χωρών του πολιτισμένου κόσμου, μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα. Η ανεκτικότητα στο θρήσκευμα αποτελούσε μια κατάκτηση του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου.  Οταν το θρήσκευμα γίνεται όχημα για να επιστρέψουμε στο παρελθόν, με άπιστους που μπορεί να σφαγιαστούν, στο όνομα κάποιου θεού, από πιστούς που θα πάνε στον παράδεισο, δεν μπορεί να υπάρξει ανοχή και κατανόηση. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι μπορεί να μας μοιάζουν ακατανόητοι και η επανάληψή τους να θεωρείται φάρσα της ιστορίας, δεν μπορούμε όμως να κλείνουμε τα μάτια στη σκληρή πραγματικότητα. Η πρωτεύουσα της ανοικτής και πολυπολιτισμικής Ευρώπης, το Παρίσι, μετρά νεκρούς. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει ανεκτό από κανέναν μας. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία και δεν μπορεί να επιδειχθεί καμία ανοχή. 
Η χώρα μας βρίσκεται άλλη μια φορά στην ιστορική της διαδρομή με την πλευρά αυτών που έχουν το δίκιο αλλά και την ισχύ να το επιβάλουν. Δεν θα βρεθεί μόνη της απέναντι σε αυτή τη μεγάλη απειλή. Αυτό ας το δουν τώρα διάφοροι κουφιοκεφαλάκηδες που ακόμα και πριν από λίγους μήνες ζητούσαν την αποχώρησή μας από τις ισχυρές συμμαχίες. Η ενίσχυση της αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και η περαιτέρω ενίσχυση των κοινών δράσεων, σε εξωτερική πολιτική και άμυνα, είναι τα επόμενα μεγάλα βήματα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Οποιος δεν βλέπει ότι σε αυτό το νέο περίπλοκο κόσμο κανένας δεν μπορεί μόνος του, είναι τουλάχιστον εκτός πραγματικότητας. 

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.