Επικοινωνία

Μπορείτε να στείλετε το κείμενο σας στο info@vetonews.gr & veto910@otenet.gr. Τηλ. 6947323650 ΓΕΜΗ 165070036000 On Line Media 14499

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 2019 19:59

Ο Γαλλικός Μάης και η σημερινή πραγματικότητα | Του Ρούλη Κοκελίδη*

Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, το αρχαιότερο στην Ευρώπη και σε παγκόσμιο επίπεδο, γιορτάζοντας τα 900 χρόνια από την ίδρυσή του διοργάνωσε εκδηλώσεις και συζητήσεις για τα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας. Ένα από τα θέματα διαλόγου και ανάλυσης ήταν ο Μάης του ’68.

Ο Ζαν Σοβαζό, ένας από τους πιο φωτεινούς και ενεργητικούς ηγέτες του Μάη, που σκοτώθηκε σε τροχαίο τον Οκτώβριο του 2017, τόνιζε ότι ο Μάης ήταν προϊόν συλλογικοτήτων που ο στόχος τους ήταν να ξεπεραστεί ο ατομισμός της κοινωνίας και να καταργηθεί ο καπιταλισμός. Υπογράμμιζε, επίσης, την ανάγκη αναβάθμισης της εργασίας, και όχι εξορθολογισμού της, όπως επίσης την ανάγκη για διεθνή αλληλεγγύη στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Τέλος, σημείωνε ότι ο Μάης του ’68 ήταν «αγώνας για την Παιδεία, αλλά και για να γίνει το Πανεπιστήμιο πρωταγωνιστής της ανάπτυξης της κοινωνίας».

Οι θέσεις αυτές του Σοβαζό ακούστηκαν και πάλι σε αυτές τις εκδηλώσεις στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, στις οποίες ο υπογράφων είχε τη μεγάλη τιμή να συμμετάσχει, όπου ήταν γενική η παραδοχή ότι μπορεί να πέρασε μισός αιώνας από τον Γαλλικό Μάη, αλλά οι βασικές θέσεις του είναι πάντα επίκαιρες.

Πενήντα χρόνια πριν, τα μάτια του κόσμου ήταν στραμμένα με ελπίδα στο Παρίσι. Μια εξέλιξη γεγονότων, φαινομενικά μικρής σημασίας, κατόρθωσε να δρομολογήσει μία από τις μεγαλύτερες εκρήξεις της νεότερης Ιστορίας. Με πρωταγωνιστές τη νεολαία, τους φοιτητές, τη διανόηση, τους ανθρώπους του πολιτισμού δημιουργήθηκε ένα νέο πολιτικό και κοινωνικό κίνημα στο Παρίσι και στην Ευρώπη γενικότερα. Μια παγκόσμια έκρηξη, με αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, τον Ιταλικό Μάη με τα γεγονότα στη Γένοβα και τη «Φίατ»…

Το φοιτητικό κίνημα, έχοντας στο πλευρό του ανθρώπους του πολιτισμού και της τέχνης, ήταν ο καταλύτης της κοινωνικής καθημερινότητας. Ο Μάης, σύμφωνα και με τις απόψεις και τον διάλογο στην Μπολόνια, αποτέλεσε «σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό εργαστήρι» που επηρέασε καθοριστικά όλες τις πλευρές της ζωής, όπως οι εργασιακές σχέσεις, η οικογένεια, ο φεμινισμός, η σεξουαλικότητα, η πολιτική. Και επηρέασε ιδιαίτερα την Αριστερά.

Ο Μάης συμπίπτει με την άνθηση της μαρξιστικής θεωρίας. Μάλλον όχι τυχαία, θα δώσει ζωντάνια στη μαρξιστική θεωρία σε μια περίοδο κρίσης του υπαρκτού σοσιαλισμού. Πολλοί θεωρητικοί, όπως ο Αλτουσέρ και οι δικοί μας Πουλαντζάς («χάθηκε» πολύ γρήγορα και μας λείπει η βαθυστόχαστη σκέψη του) και Βεργόπουλος (ο καλός φίλος και συνάδελφος «έφυγε» εδώ και έναν χρόνο, αλλιώς από τους πρώτους θα ήταν στο φόρουμ της Μπολόνια), έχουν καταθέσει αναλυτικές απόψεις για την κατανόηση και τη σημασία του Γαλλικού Μάη στην προοπτική των ανεπτυγμένων χωρών της Δύσης.

Μπορεί ο Γαλλικός Μάης όσο και το παγκόσμιο 1968 να έμειναν ανολοκλήρωτα, έφεραν όμως στο προσκήνιο την ανατροπή των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής, την κατάργηση του καπιταλιστικού πλαισίου εργασίας, των καταπιεστικών σχέσεων στην οικογένεια, την καταπίεση των γυναικών.

Τα κινήματα δεν κατέκτησαν την εξουσία. Μπόλιασαν, όμως, με καινούργιες ιδέες τους πολίτες, την κοινωνία, την πολική. Ανέδειξαν την περιβαλλοντική κρίση, τη βιώσιμη ανάπτυξη, τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την άρνηση του ατομισμού.

Σήμερα, η παγκόσμια οικονομική κρίση, που εμφανίστηκε σαρωτική το 2007-2008, ήρθε να βάλει τέλος στον νεοφιλελευθερισμό και να επαναφέρει τους προβληματισμούς του ’68 για μια κοινωνική εξέλιξη απαλλαγμένη από τη βία του καπιταλισμού και τον διαρκή καταναγκασμό των αγορών.

Ιδιαίτερα με τις επιλογές των μνημονίων, όπως στη χώρα μας, με καταστροφικές επιπτώσεις σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, επείγει με την ευκαιρία των ευρωεκλογών να επιταχυνθούν οι διαδικασίες για τη διαμόρφωση ενός δυνατού, προοδευτικού, αριστερού, δημοκρατικού μετώπου απέναντι στην κοινωνική αποσύνθεση, ενάντια στην Ακροδεξιά, στην εθνικιστική και νεοφασιστική συσπείρωση που επιχειρείται.

Η διακήρυξη του δεύτερου Ευρωπαϊκού Φόρουμ στο Μπιλμπάο της Ισπανίας, με τη συμμετοχή αριστερών, «πράσινων» και προοδευτικών δυνάμεων, για κοινή δράση εν όψει των ευρωεκλογών δείχνει τον δρόμο για την επιστροφή της «ανθρωπιστικής» πολιτικής, για την οικοδόμηση συγκροτημένου πολιτικού προγράμματος μεταρρύθμισης της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος έφερε τη σοβαρότερη κρίση και έχει πληγώσει το ευρωπαϊκό όνειρο για μια ισότιμη, δίκαιη και αλληλέγγυα συνεργασία των λαών.

Σήμερα υπάρχει αυτή η δυνατότητα αλλαγής, σε αντίθεση με την αδυναμία στρατηγικής και συγκροτημένης άποψης του Γαλλικού Μάη. Για την αναγέννηση της Ευρώπης βασικοί πολιτικοί άξονες πρέπει να είναι η επαναφορά της Ε.Ε. στις ιδρυτικές αξίες της: ειρήνη, ασφάλεια, βιώσιμη ανάπτυξη, αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβόνας, κοινή διαχείριση του χρέους των χωρών του Νότου, πολιτική αλληλεγγύης για το προσφυγικό.

Επιπλέον ζητούμενο είναι η δραστική αύξηση του προϋπολογισμού της Ε.Ε., της ΚΑΠ και των διαρθρωτικών ταμείων. Είναι επιβεβλημένο να εμπλουτιστεί με πολιτικές για την απασχόληση, την εργασία, την εκπαίδευση -ιδιαίτερα της νεολαίας, γιατί μέχρι σήμερα η Ε.Ε. μάλλον είχε ξεχάσει ότι υπάρχουν αυτοί οι πολίτες. Είναι καιρός πλέον, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, να αρχίσει να ακούει τη νεολαία, τις ανησυχίες και τα οράματά της. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει ευρωπαϊκή πολιτική χωρίς την ενεργό συμμετοχή της νεολαίας; Και το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να ζητήσει ένα, μικρό έστω, «συγγνώμη»…

Στη χώρα μας, με το τέλος των μνημονίων, επείγει να ιδωθεί με προσοχή και προσήλωση το εργασιακό τοπίο, διότι οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί στην ελληνική αγορά εργασίας, που ήταν αποτέλεσμα του συντονισμού ανάμεσα σε ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΣΕΒ, έχουν προκαλέσει βιαιότητα, κοινωνική αναλγησία απέναντι στο σύνολο της μισθωτής εργασίας. Στην πραγματικότητα, έχει δημιουργηθεί κοινωνικός κατακερματισμός και διαίρεση του κόσμου εργασίας. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτών, των εργαζομένων είναι πλέον ενδημικός.

Η μεγάλη παραγωγική ανασυγκρότηση για το 2019 που προωθεί η κυβέρνηση δίνει τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πρωτοβουλίες διαλόγου με την κοινωνία, με τις κοινωνικές, οικονομικές και επιστημονικές δυνάμεις για μια νέα στρατηγική ανάπτυξης. Επιβάλλεται να κερδηθεί μια νέα κουλτούρα εργασίας που να εμπνεύσει, που να ενεργοποιήσει την κοινωνία και ιδιαίτερα τη νεολαία στα άλματα ανάπτυξης της πατρίδας μας. Δεν είναι τυχαίο που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας επανειλημμένα έχει τονίσει ότι η νέα εποχή της χώρας χρειάζεται σχέδιο με πρωταγωνιστές τους νέους και τον κόσμο εργασίας.

Η νεολαία μπορεί και πρέπει να πρωταγωνιστήσει στην καινούργια ανασυγκρότηση της κοινωνίας μας. Η Ελλάδα πρέπει να πάψει να «τρώει» τα παιδιά της, να σταματήσει η μαζική μετανάστευση νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, οι οποίοι διαπρέπουν αλλά και κοστίζουν κάθε χρόνο στη χώρα πάνω από ενάμισι δισ. ευρώ στο ασφαλιστικό μας σύστημα. Ήδη η κυβέρνηση προωθεί ελκυστικά προγράμματα επιστροφής επιστημόνων από το εξωτερικό.

Η νεολαία μας είναι ζωντανή, ενεργητική. Έχει δύναμη και ζητάει ευκαιρίες και υποστήριξη. Είναι πάντα έτοιμη να κάνει πρωταθλητισμό και στη ζωή και όχι μόνο στον αθλητισμό. Θα σταθούμε αντάξιοι;

Όταν θα επανέλθουμε, διότι υπάρχει ανάγκη διαλόγου, συζήτησης με νέες προτάσεις, ελπίζουμε να έχουν τηρηθεί υποσχέσεις.

 *Επίτιμο μέλος της ΕΣΗΕΑ, διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια 

Τελευταία τροποποίηση στις Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 2019 20:00