Οι απόπειρες ιδιωτικοποίησης των εταιρειών που παράγουν και διανέμουν δημόσια αγαθά είναι μια ιστορία με πολλούς … δράκους. Οι δράκοι της «ανταγωνιστικότητας», των «καλύτερων υπηρεσιών και της μείωσης των τιμών», αποδείχτηκε ότι ήταν χρήσιμοι μόνο για να πουληθεί το παραμύθι του «εκσυγχρονισμού» μέσω της ιδιωτικοποίησης. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται για ακόμη μια φορά με το νερό.
Ευτυχώς, αρκετές επιχειρήσεις που διαχειρίζονται το νερό στην Ευρώπη και εκποιήθηκαν ή μεταβιβάστηκαν εν μέρει στον ιδιωτικό τομέα βρίσκονται τώρα σε πορεία επιστροφής στο δημόσιο έλεγχο. Η Κυβέρνηση αντί να παραδειγματίζεται από όσα συμβαίνουν κινείται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Το νερό είναι βασικό, ζωτικό αγαθό για την ύπαρξη του ανθρώπου και η πρόσβαση των πολιτών σε αυτό πρέπει να προστατεύεται. Αυτό διακήρυξε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών όταν υποστήριξε πως οι υπηρεσίες ύδρευσης και αποχέτευσης αποτελούν ζωτικό ανθρώπινο δικαίωμα (ψήφισμα 64/292 του 2010).
Τα δημόσια - κοινωνικά αγαθά επειδή συνδέονται με βασικές και κρίσιμες ανάγκες των ανθρώπων δεν είναι απλά εμπορεύματα και δεν μπορεί να είναι εκτεθειμένα στις διακυμάνσεις των αγορών.
Υπάρχουν χιλιάδες προϊόντα, από μια σκόνη πλυντηρίου μέχρι ένα αυτοκίνητο, όπου εκεί μπορεί να λειτουργήσει χωρίς πρόβλημα ο ανταγωνισμός. Το νερό όμως δεν είναι προϊόν, αλλά αγαθό κρίσιμο για την επιβίωση των ανθρώπων. Πως μπορεί κανείς να βάλλει περιορισμούς ή να αποκλείσει τους ανθρώπους από την πρόσβαση σε μια ζωτική ανάγκη;
Τα κράτη έχουν υποχρέωση να διευκολύνουν την πρόσβαση των πολιτών στα βασικά κοινωνικά αγαθά όπως το νερό αλλά και η ηλεκτρική ενέργεια. Ο δημόσιος έλεγχος μπορεί να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πρόσβαση όλων στα δημόσια αγαθά όπως ακριβώς η Πολιτεία με τους θεσμούς της μπορεί να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εμφατικό παράδειγμα υπήρξε η πρόσφατη αποθέωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας λόγω ειδικών συνθηκών, τη στιγμή που η σημερινή Κυβέρνηση κινούνταν προς την κατεύθυνση των ιδιωτικοποιήσεων.
Ο αγώνας των συναδέλφων εργαζομένων της ΕΥΔΑΠ ενάντια στη διαδικασία εκποίησης της εταιρείας σε ιδιώτες είναι και δικός μας αγώνας. Είναι αγώνας όλων των πολιτών που πιστεύουν ότι τα δημόσια αγαθά είναι αδιαπραγμάτευτα.
Ταυτόχρονα πρέπει να γίνει ο αγώνας κάθε συλλογικής εκπροσώπησης της κοινωνίας μας. Κυρίως των θεσμικών οργάνων της αυτοδιοίκησης, των αιρετών Συμβουλίων του πρώτου και δεύτερου βαθμού, τα οποία με αποφάσεις καταδίκης των κυβερνητικών επιλογών θα αποτελέσουν έναν δυναμικό μοχλό πίεσης και αποτροπής αντικοινωνικών και αντιλαϊκών μέτρων.
Κανείς δεν μπορεί να αδιαφορεί όταν διακυβεύονται αυτά τα αγαθά. Η υπονόμευση του δημόσιου χαρακτήρα των βασικών υποδομών και των κοινωφελών επιχειρήσεων είναι μια συγκεκριμένη νεοφιλελεύθερη πολιτική που αντιδρά δογματικά στο δημόσιο έλεγχο.
Είναι μια πολιτική που σχεδόν εκβιάζει την εκποίηση δημόσιων υπηρεσιών και αγαθών, αλλά και μια πολιτική στην οποία εναντιώνονται ολοένα και περισσότεροι πολίτες γιατί βλέπουν τα αδιέξοδα των πειραματισμών που πλήρωσαν οι καταναλωτές αρκετών γαλλικών πόλεων.
Το «πανηγύρι» της ιδιωτικοποίησης είχε αυξήσεις στην τιμή του νερού και ταυτόχρονα μείωση των επενδύσεων για την ποιότητά του και για έργα συντήρησης των δικτύων. Πολύ πιο δραματικές ήταν οι συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων σε χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχει χώρος για πειραματισμούς. Αυτό έδειξε η εμπειρία ακόμα και στις χώρες που ασπάζονται ασμένως τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό!
