αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων. Σύμφωνα με μελέτη της UNESCO κάθε ώρα διδακτικού έργου ενός καθηγητή αντιστοιχεί σε 4 ώρες εργασίας γραφείου! Αυτό συμβαίνει διότι η δυσκολία μίας εργασίας καθορίζεται κατά βάση από το πλήθος και τη δυσκολία των αποφάσεων που καλείται να λάβει ο εργαζόμενος κατά τη διάρκειά της. Και μαντέψτε ποιο είναι το επάγγελμα στο οποίο ο εργαζόμενος πρέπει να λαμβάνει συνεχώς σημαντικές αποφάσεις για την πορεία της εργασίας του. Αυτός είναι και ο λόγος που οι εκπαιδευτικοί παθαίνουν συχνά υπερκόπωση, burnout και γενικώς στρεσάρονται πολύ περισσότερο από άλλους εργαζόμενους. Ποιος είναι όμως ο εκπαιδευτικός για τον οποίο το Υπουργείο θα βγάλει βαρύγδουπες ανακοινώσεις και θα τον συγχαίρει για το ότι δεν θα λειτουργούσαν τα σχολεία χωρίς αυτόν; Είναι ο αναπληρωτής που διανυκτερεύει σε παραλίες και δεν βρίσκει σπίτι στα πιο in νησιά μας διότι ακόμα υπάρχουν τουρίστες που πληρώνουν καλύτερα… Είναι αυτός που του ζητάνε υπέρογκα ενοίκια για στέγη που απορροφούν και το 50% του μισθού του. Είναι αυτός που ξενυχτάει πάνω από το κομπιούτερ με αγωνία σε κάθε φάση πρόσληψης για να μάθει αν θα δουλέψει και φέτος. Είναι αυτός που μέσα σε 2 μέρες πρέπει να μετακομίσει το μισό του σπίτι και να εγκατασταθεί σε άγνωστο τόπο. Είναι αυτός που του ζητάνε κάθε χρόνο ένα κατεβατό από τα ίδια και τα ίδια δικαιολογητικά για ανάληψη υπηρεσίας. Είναι αυτός που θα πάει στις εσχατιές της χώρας σε νησιά της άγονης γραμμής και παραμεθόριο με αντίξοες συνθήκες για να δουλέψουν όλα τα σχολεία. Είναι αυτός που πρέπει να διακτινίζεται σε 3 και 4 σχολεία για να κάνει την δουλειά του. Είναι αυτός που καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες στην εκπαίδευση αλλά δεν του το λένε… τον προτιμούν αναπληρωτή. Είναι αυτός, το 20% των αναπληρωτών, που θα κληθεί να δουλέψει ενώ 100.000 καταθέτουν αίτηση και το 80% θα παραμείνουν άνεργοι. Εκπαιδευτικοί είναι και αυτοί. Είναι αυτός που ξέρει ότι θα βγει στην ανεργία τον Ιούνιο και κάθε Ιούνιο για πολλά χρόνια. Είναι αυτός που η ασφάλεια στην εργασία του φαίνεται άπιαστο όνειρο. Είναι αυτός που δεν έχει ίδια εργασιακά δικαιώματα με τους μόνιμους (αν και προσφέρει ίδιο έργο), δεν δικαιούται να αρρωστήσει και έχει μόνο υποχρεώσεις Είναι αυτός που θα προσαρμοστεί σε κάθε συνθήκη διδασκαλίας σε κάθε τάξη ή κοντέινερ με 1 ή με 28 μαθητές και θα πρέπει να μεταφέρει την γνώση,
Ερχόμαστε στο σήμερα όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι απέναντι με μεγάλα ποσοστά και που θα γίνουν ακόμα μεγαλύτερα μετά από την απόφαση του πρωτοδικείου σ΄ αυτό που προωθεί το υπουργείο με την επιβουλή της δήθεν αξιολόγησης.
Επειδή τα ψέματα του υπουργείου Παιδείας, δεν έχουν τέλος...Επειδή η αλήθεια δεν προβάλλεται σκόπιμα από τα ΜΜΕ...
Λένε ότι οι εκπαιδευτικοί αντιδρούν για την αξιολόγηση γιατί δεν τη θέλουν και τη φοβούνται. Δε λένε όμως ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν ψηφίσει και προτείνει θέσεις για την αξιολόγηση, με βάση
πάντα τα τελευταία επιστημονικά δεδομένα και τις πιο σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις.
Δε λένε ότι επιχειρούν να περάσει μια αξιολόγηση που το μόνο που θα προσφέρει είναι μια τεράστια γραφειοκρατία, χωρίς κανένα θετικό παιδαγωγικό αποτέλεσμα στα παιδιά. Δε λένε ότι σε όποια χώρα, διεθνώς, έχει εφαρμοστεί αυτό το μοντέλο, έχει αποτύχει.
Δε λένε ότι επιχειρούν μια αξιολόγηση που, για να συνεχίσει να λειτουργεί ένα δημόσιο σχολείο, θα πρέπει οι γονείς να βάζουν διαρκώς το χέρι στην τσέπη. Δε λένε ότι οι εκπαιδευτικοί παρακαλούσαν να συναντήσουν την υπουργό Παιδείας για να καταθέσουν τις προτάσεις τους και η ηγεσία του υπουργείου δεν καταδεχόταν καν να τους συναντήσει. Και μετά, φέρνει έτοιμο ένα νομοσχέδιο για την αξιολόγηση, αλλά χωρίς καν συνάντηση με τους λειτουργούς της για να πουν έστω την άποψή τους. Δε λένε ότι με βάση όλη τη σύγχρονη παγκόσμια βιβλιογραφία πουθενά στον κόσμο καμία μορφή αξιολόγησης στην εκπαίδευση δεν πέτυχε εάν δεν είχε έστω την αποδοχή του αξιολογούμενου ότι μπορεί να επιφέρει κάποια θετικά εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Και προσωπικά, όπως και χιλιάδες άλλοι συνάδελφοι, δε φοβούμαστε και δεν αρνούμαστε γενικά, σαν έννοια, την αξιολόγηση. Νιώθουμε άλλωστε ότι αξιολογούμαστε καθημερινά. Από τους μαθητές μας, τους γονείς τους, την τοπική κοινωνία που ζούμε και εργαζόμαστε . Όμως θα περιμέναμε από ένα υπουργείο Παιδείας του 21ου αιώνα, σε μια ευρωπαϊκή χώρα, πριν από τα επικοινωνιακά, ψεύτικα χαμόγελα στα κανάλια και τους εγκάθετους "δημοσιογράφους".
Θα θέλαμε επίσης η πολιτεία να είχε εξασφαλίσει στα σχολεία που διδάσκουμε , να λειτουργούν οι υπολογιστές και προτζέκτορες Και κατά τα άλλα, όλα υπέροχα. Χτίζουμε το σχολείο του αύριο... Πετύχαμε την τηλεκπαίδευση... Άραγε ειπώθηκε ποτέ από τα ΜΜΕ ότι, όταν ξέσπασε η πανδημία, δεν έγινε ούτε ένα διαδικτυακό σεμινάριο στους εκπαιδευτικούς για να ξέρουμε πώς θα λειτουργήσουμε την τηλεκπαίδευση, παρά αφεθήκαμε έρμαια να ξενυχτάμε μέχρι τα ξημερώματα για να βγάλουμε άκρη; Έχει βγει κανείς να πει ότι ως εκπαιδευτική κοινότητα παρακαλούμε για μια επιμόρφωση που έχει να γίνει καμιά δεκαριά χρόνια; Ήταν ένα από τα σπουδαία μέτρα που έλαβε για τον covid στα σχολεία και που κατέταξε την Ελλάδα πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε ημέρες που τα σχολεία ήταν κλειστά. Οι ευθύνες για αυτήν την κατάσταση στην υγεία και στην παιδεία εννοείται ότι είναι διαχρονικές. Ειδικά όμως τώρα, έχουν συνειδητά εγκαταλειφθεί με σκοπό τη μακροπρόθεσμη ιδιωτικοποίησή τους. Πρώτα απαξιώνεις κάτι. Και μετά το ξεπουλάς.. Όμως δεν μπορούμε να βλέπουμε άλλη κοροϊδία από τη σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και ειδικά όταν από τη μια, με υποκρισία "εξαίρει" το έργο των εκπαιδευτικών και από την άλλη προσπαθεί με βία, με ύφος γεμάτο αλαζονεία, χωρίς διάλογο, με δικαστήρια και με καταστολή, όπως έγινε προχθές σε μια απόλυτα ειρηνική πορεία, να τους εξαναγκάσει να σωπάσουν, να λουφάξουν. Συγνώμη. Δε θα το κάνουμε!!!
Αν μου λέγανε τελικά ότι με την απεργία - αποχή θα χάσω ένα μερίδιο από τον μισθό μου θα έλεγα ΝΑΙ. Σιγά μην καθόμουν να κάνω αξιολόγηση. Όπως χάνω σε κάθε άλλη απεργία, έτσι και σε αυτήν. Όχι ότι θα γίνει, ούτε θα το δεχόμουν. Όμως θεωρώ πολύ πιο εποικοδομητικό για έναν εκπαιδευτικό και τους μαθητές του να κάνει εκδρομές εκτός σχολικού ωραρίου στο δάσος, στα πάρκα και στις παραλίες παρά να κάνει κάτι τόσο ανούσιο επειδή το θέλει το υπουργείο και τα στελέχη του που κατά γενική ομολογία είναι πανάσχετα με την εκπαίδευση αλλά και μισούν κατάφορα τους εκπαιδευτικούς.
Για αυτού του είδους την αξιολόγηση δεν έγραψε τίποτα ούτε ο Δελμούζος, ούτε ο Γληνός, ούτε ο Νιλ, ούτε ο Φρενέ. Αλλά εμείς αντί να κοιτάμε να φτιάξουμε σχολεία Φρενέ, κοιτάμε πώς θα κάνουμε την αξιολόγηση, ή μάλλον πώς δεν θα την κάνουμε. Ήδη αυτή η ιστορία έχει πάει πίσω την δουλειά μας και θα την πάει ακόμα πιο πίσω ειδικά αν περάσει. Αντί να μας αφήσουν να ασχοληθούμε με τα παιδιά επουλώνοντας τα τραύματα, αντί να μας εμπιστευτούν τουλάχιστον στην βάση των όσων ήδη κάναμε χωρίς μέσα, μας συμπεριφέρονται λες και είμαστε τεμπέληδες ή ακόμα και ποινικοί εγκληματίες. Λες και το να θες να κάνεις την δουλειά σου ευσυνείδητα και χωρίς περιττό άγχος και γραφειοκρατεία είναι έγκλημα. Δεν ξέρουμε αν κάνουμε λάθος κάπου. Η αξιολόγηση ως έννοια ξεκίνησε από τον τομέα των επιχειρήσεων. Και τα σχολεία δεν είναι επιχειρήσεις για να εφαρμόζεται με εγκυκλίους και υπουργικές αποφάσεις.
Κυριακόπουλος Χρήστος
Εκπαιδευτικός