που μερικές ώρες πριν συνάντησα στην αίθουσα του Μικτού Ορκωτού Eφετείου Kακουργημάτων δυτικής Μακεδονίας. Θυμάμαι την κατάθεσή της και τα λόγια της στο δικαστήριο όταν περιέγραφε την σκηνή με το δράστη με το τσεκούρι που κτυπούσε αδιακρίτως κι έως θανάτου συναδέλφους της στην ΔΟΥ Κοζάνης.
Μίλησε στο δικαστήριο για το πως τραυματίστηκε στην προσπάθεια της να διαφύγει από το οπτικό πεδίο του δράστη και να γλυτώσει από την δολοφονική του μανία. Είχαν μεσολαβήσει κι άλλες ανατριχιαστικές μαρτυρίες υπαλλήλων της υπηρεσίας όπως της γυναίκας που έχασε το δεξί της μάτι από τα κτυπήματα του δράστη, και μιας άλλης που παρότι τραυματίστηκε σοβαρά στο κεφάλι και την πλάτη από το τσεκούρι του εν τούτοις δεν υπέκυψε, πάλεψε με απίστευτη γενναιότητα με τον παραλίγο δολοφόνο της.
Της λέω λοιπόν με σχετική ικανοποίηση, «τέλειωσε τώρα το μαρτύριό σας, είναι καιρός να ησυχάσετε, να κερδίσετε τον χαμένο χρόνο της ζωής από την φοβερή περιπέτεια που περάσατε».
«Δυστυχώς δεν τελειώνει το μαρτύριό μου με την ολοκλήρωση της δίκης», μου απαντά όλο παράπονο.
«Γιατί το λέτε αυτό»; απαντώ.
Για μένα τώρα αρχίζει ο Γολγοθάς που θα ξεκινήσει το δικαστήριο για το έγκλημα των Τεμπών.
Μεσολαβεί κάποια στιγμή αμηχανίας μου την οποία η ευγενική κυρία που βρίσκεται απέναντι μου αντιλαμβάνεται αμέσως και συνεχίζει την περιγραφή της προσπαθώντας να με βγάλει από την δύσκολη θέση.
«Στο συγκεκριμένο τραίνο ήταν ο αδελφός μου, ο οποίος εργαζόταν ως ελεγκτής εισιτηρίων, το συγκεκριμένο δρομολόγιο για το αδελφό μου ήταν έκτακτο γιατί κλήθηκε να αναπληρώσει ανάγκη της υπηρεσίας».
«Αναγνώρισα την παλάμη του χεριού του ανάμεσα στα κομμάτια του σώματος του που μας έδωσαν δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την στιγμή» και βλέπω για κάποια στιγμή τα μάτια της να βουρκώνουν. Παρόλη την συγκίνηση της η χροιά της φωνής της συνομιλήτριάς μου παραμένει σταθερή. Συνεχίζει να μιλά χαμηλόφωνα και να αναφέρει λεπτομέρειες που έπαιξαν μοιραίο ρόλο για τον αδελφό της.
«Υπήρξε η αναφορά για κάποιον επιβάτη χωρίς εισιτήριο και ο ένας ελεγκτής κατευθύνθηκε προς το μπροστινό σημείο της αμαξοστοιχίας κι ο άλλος προς τα πίσω μέρος. Δυστυχώς για τον Γιάννη βρέθηκε την κρίσιμη στιγμή στο χειρότερο σημείο της σύγκρουσης».
Ακούγοντας την περιγραφή της νοιώθω ότι κάτω από τις λέξεις του λόγου της κρύβεται ο αρχέγονος πόνος της απώλειας, της ματαίωσης των ονείρων, της βίαιης διακοπής της χαράς σε ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής. Νοιώθεις ακόμη το πέπλο του πένθους να γίνεται αδιαπέραστο από την βίαιη ματαίωση του ονείρου της ζωής που επιφέρει θάνατος. Μα οι νεκροί είχαν όνειρα, έκαναν σχέδια, είχαν την ελπίδα να τους κυριαρχεί και την αγωνία της προσμονής της επόμενης ημέρας να ζωγραφίζει το χαμόγελό τους. Κι αυτό το νοιώθεις έντονα όταν έστω και για λίγο βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον αγαπημένο τους.
Η συνομιλήτριά μου ανάμεσα στις εξομολογήσεις για το πρόσωπο του αδελφού της κι όσα έγιναν εκείνη την μοιραία νύκτα δεν κρύβει την απογοήτευση της ως προς την συνολική αντιμετώπιση του ατυχήματος των Τεμπών από την πλευρά των χειρισμών της πολιτείας και δεν κρύβει ούτε τις αμφιβολίες της ως προς τους χειρισμούς της δικαιοσύνης.
Αποχαιρετιστήκαμε με την ευχή να δικαιωθούν οι προσδοκίες κι οι απαιτήσεις των συγγενών στην μνήμη των αγαπημένων τους προσώπων.
