ΣΥΡΙΖΑ επέμενε να πάρει την εξουσία,χωρίς να έχει μετρήσει ούτε τις δυνάμεις του απέναντι στους επαγγελματίες νονούς των δανειστών, ούτε την αδυναμία του να εφαρμόσει το μνημόνιο που άφηνε πίσω της η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου (ή οποιοδήποτε μνημόνιο, καθώς έγραφα ότι καμιά αριστερά δεν μπορεί να διαχειριστεί μνημόνιο), ούτε τον κίνδυνο να αλλοιωθεί ανεπανόρθωτα η φυσιογνωμία του και η ιδεολογία του από αυτά που θα ήταν υποχρεωμένος να εφαρμόσει σαν κυβέρνηση, στο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον που εκαλείτο να κυβερνήσει.
Πριν περάσει ένα δίμηνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, για την ακρίβεια την συνέχιση του μέχρι τότε υπάρχοντος, έχοντας ευτελίσει το σύνθημα και την υπόσχεση ότι με ένα άρθρο θα σκίσει τα μνημόνια. Έτσι, έγινε η πρώτη αριστερά που υπέγραψε μνημόνιο και την υπόσχεση ότι θα το εφαρμόσει.
Στη συνέχεια, η κυβέρνηση αναλώθηκε σε μια μη διακυβέρνηση, και σε μια απίστευτη πολυφωνία και απουσία κεντρικής πολιτικής κυβέρνησης, καθώς ο κάθε υπουργός δήλωνε και εφάρμοζε ή δεν εφάρμοζε ό,τι ήθελε, ανάλογα με τα προσωπικά του πιστεύω, με αποκορύφωμα τα υπερυπουργεία Ανάπτυξης και Ενέργειας και Υποδομών και Απασχόλησης και Δημόσιας Διοίκησης, που ακολουθούσαν μια πολιτική εκ διαμέτρου αντίθετη με την γραμμή Μαξίμου και την πολιτική που είχε υπογράψει η κυβέρνηση για τη συνέχιση του μνημονίου, από το οποίο εξαρτιόταν η χρηματοδότηση της χώρας!
Ταυτόχρονα, έγινε περισσότερο από φανερό, ότι αρκετοί από όσους ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις ήταν εντελώς «αδιάβαστοι», για να χρησιμοποιήσουμε την πιο ήπια λέξη, για το τι σημαίνει άσκηση κυβερνητικού έργου, με αποτέλεσμα ο ίδιος ο Ν Βούτσης να ομολογήσει σε μια στιγμή και δικής του δυσαρέσκειας, ότι τα τουλάχιστον 2,5 τελευταία χρόνια δεν ασχοληθήκαμε όσο έπρεπε με την άσκηση κυβερνητικής αντιπολίτευσης.
Αυτή η πολυκυβερνησία ή ακυβερνησία για την ακρίβεια, με την ανοχή για να μην πούμε με την αδυναμία του πρωθυπουργού να επιβάλει μια κυβερνητική πολιτική, είχε σαν αποτέλεσμα να βυθίζεται η οικονομία στο τέλμα και να αρπάζονται τα ήδη αρπαγμένα από τον Βενιζέλο ευρώ από τα αποθεματικά των ταμείων περιφερειών και ασφαλιστικών οργανισμών και στη θέση τους να τοποθετούνται κουρελόχαρτα του ελληνικού δημοσίου χωρίς αντίκρυσμα για να πληρώνονται τα ξένα δάνεια της χώρας.
Ήδη σήμερα αυτή η ωρολογική βόμβα είναι υπαρκτή και δεν μιλάει κανείς για το πώς θα επιστρέψουν αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια στη θέση τους, με τα ταμεία να κινδυνεύουν άμεσα με κατάρρευση.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση, που εριξε την προηγούμενη κυβέρνηση επειδή θα έκοβε τις συντάξεις (ενω το μεηλ Χαρδουβελη μιλουσε για παγωμα) και που διατυμπάνιζε οτι δεν θα κόψει τις συνταξεις,κοβει τις συντάξεις αγρια και μάλιστα με γνωμωνα τις ονομαστικές και οχι αυτες τις κουτσουρεμένες που παιρνει ο κόσμος στα χερια του, γνώμωνα που δεν τόλμησε να χρησιμοποιήσει ουτε η κυβερνηση Γιωργακη ουτε η κυβερνηση Σαμαρα-Βανιζελου!
Καί ενώ η κυβέρνηση κωλυσιεργούσε διαρκώς, διατυμπανίζοντας ότι δήθεν διαπραγματεύεται σκληρά, στην πραγματικότητα προσπαθούσε εναγώνια να ξεφύγει από την ασφυκτική δαγκάνα, στην οποία την είχε μπλέξει η επιμονή της να πάρει την εξουσία χωρίς να συνηγορεί σ αυτό ούτε μία αντικειμενική συνθήκη!!
Έτσι, με εμφανή απειρία και ασχετοσύνη απευθύνθηκε σε Ρωσσία, Κίνα, Ιράν, ΗΠΑ και όπου αλλού μπορούσε από τον εξωευρωπαϊκό κόσμο για δανειοδότηση ή στήριξη σε ένα άλλο νόμισμα ( «η χωρα μπορεί να αρμενίζει σε άλλα ασφαλη νερά» όπως αυτάρεσκα και υπό πλήρη άγνοια έλεγε ο πρωθυπουργός ανάμεσα στα ταξίδια του αυτά, μέχρι που να καταλάβει, ότι οι διεθνείς σχέσεις και τόσο χοντρά παιχνίδια δεν παίζονται και δεν χτίζονται σε λίγες βδομάδες και λίγους μήνες.
Οι διεθνεις σχέσεις θέλουν δεκαετίες κόπου και σκληρής δουλειάς, προϋποθέσεις άγνωστες στη συντριπτική πλειονότητα όσων απαρτίζουν τα υπουργεία και τους κυβερνητικούς συμβούλους. Οι οποίοι κατακλύζουν πλέον με ταχείς ρυθμούς όλα τα κρατικά πόστα με μόνο κριτήριο την κομματική τους ταυτότητα, σε ένα όργιο νεποτισμού, εκ διαμέτρου αντίθετο φυσικά με τις προεκλογικές υποσχέσεις για αξιοκρατία και με κάθε έννοια αριστεράς ισοπολιτείας!
Και για να γυρίσω στα αδαή ταξίδια, προφανώς κανείς από τους αρμόδιους συμβούλους και το υπουργείο Εξωτερικών δεν τον πληροφόρησε ποτέ τον πρωθυπουργό, ότι η επικείμενη συμφωνία ΗΠΑ –Ιράν δεν επέτρεπε καμιά αλλαγή στις γεωπολιτικές γλύκες μεταξύ των μεγάλων παικτών. Αλλά εδώ τα παιδία παίζει σε όλα τα επίπεδα.
Αφού δεν μπορούσε να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό του μνημονίου η κυβέρνηση, και οι δανειστές όλο και αγρίευαν και με τον τότε υπουργό Οικονομικών να παίζει με τα κομπιουτεράκια του αυτάρεσκα για τη δημιουργία παράλληλου νομίσματος «κατ εντολήν του πρωθυπουργού» να λέει, «δεν του έδωσε τέτοια εντολή ο πρωθυπουργός» να απαντά το Μαξίμου, το ιδεολογικό αδιέξοδο έγινε ασφυκτικό και σύμφωνα με τη δημόσια αφοπλιστική ειλικρίνεια του Ευκλ.Τσακαλώτου «αποφασίσαμε να πάμε σε δημοψήφισμα γιατί εμείς δεν μπορούσαμε να πάρουμε τήν ευθύνη των μέτρων που έπρεπε να υπογράψουμε»!
Κατόπιν αυτού, με ένα δημοψήφισμα που αποδείχτηκε στην πράξη παρωδία, καθώς ο λαός καταψήφισε με ένα 62% την πίεση της τρόικας του Σόιμπλε και η κυβέρνηση πήγε και υποτάχτηκε σ αυτήν ( και αυτή την παρωδία αποκάλυπτα με ένα άλλο άρθρο «Ο,τι και να ψηφίσετε τα μέτρα είναι ψηφισμένα», όπου στηλίτευα την υπερβέβαιη συμφωνία της κυβέρνησης, που δεν πίστευε ότι θα ψηφιστεί το όχι !) επήλθε αυτό που ήταν το πλέον αναμενόμενο: η ουσιαστική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό και αντιμνημονιακό!
Η Αριστερη πλατφόρμα με τον Π Λαφαζάνη και άλλοι 6 βουλευτές καταψήφισαν στη Βουλή τη συμφωνία κυβέρνησης – τρόικας και η κυβέρνηση απέμεινε να κυβερνά με τις ψήφους της αντιπολίτευσης, που τη σιγοντάρουν και που χωρίς αυτές θα πέσει, αν συνεχίσουν να καταψηφίζουν οι 31+6 ή +οσοι.
Το τοπίο λοιπόν μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι το εξής:
Η Αριστερή Πλατφόρμα με 31 βουλευτές καταψηφίζει στη Βουλή την κυβέρνηση, θεωρώντας ότι έχει αθετήσει κάθε προεκλογική υπόσχεση και πολιτική, ενώ αντιθέτως ακολουθεί μια μνημονιακή πορεία που δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ καί που την αντιπάλευε βαθειά μέχρι να γίνει κυβέρνηση.
Η πρόεδρος της Βουλής αντιπολιτεύεται σθεναρά την πολιτική της κυβέρνησης, καταψηφίζοντας επίσης κάθε συμφωνία με την τρόικα που έρχεται στη Βουλή. Επιπλέον, με ένταση χτίζει ένα αρχηγικό, επαναστατικό αντινημονιακό και αντιγερμανικό προφίλ, φανερά στοχεύοντας στην εξουσία, φθείροντας εκείνην του πρωθυπουργού, παρά τα υποκριτικά χαμόγελα που ανταλλάσσουν σε κάθε τους συνάντηση. Είναι περισσότερο από φανερή μάλιστα η αφ υψηλού αντιμετώπιση που επιφυλλασσει στον Αλ. Τσίπρα, όταν δηλητηριωδώς τον αποκαλεί αυτοθυσιαζόμενο ανιδιοτελή ιδεολόγο, μια φράση που μόνο όσοι κατέχουν τη γλώσσα της ισχύος καταλαβαίνουν ότι όταν τη λέει θέλει να τον δείξει αδύναμο.
Ο Μανώλης Γλέζος είναι εξω φρενών με την νέα πολιτική Τσίπρα, την οποία αποκαλεί απαξιωτικά «πολιτική του Μαξίμου», και παρίσταται σε κάθε συγκέντρωση της προέδρου της Βουλής και της Πλατφόρμας, ξιφουλκώντας υπέρ του όχι και κατά του μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής.
Η Κομμουνιστικής Οργάνωση παραιτήθηκε από την Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και από την Κεντρική Επιτροπή και έπαψε να στηρίζει – αν στήριζε ποτέ – τον Αλ.Τσίπρα.Ταυτόχρονα,οι περισσότερες οργανώσεις του κόμματος είναι εναντίον του νέου μνημόνιου.
Ο πρωθυπουργός έχει μαζύ του την πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος, 113, μερικοί από τους οποίους είναι απλώς καιροσκόποι της εξουσίας, αλλά πολλοί άλλοι είναι πεπεισμένοι, ότι συμφέρει τη χώρα και το κόμμα να διαχειριστει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα μνημόνιο για το λαό (!!!) και όχι οι δεξιοπασόκικες κυβερνήσεις του παρελθόντος.
Η πλειοψηφία αυτή, όμως, είναι εξαιρετικά αδύναμη στη Βουλή, καθώς στηρίζεται στις ψήφους ΝΔ ,ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, ενώ είναι οριακή στα όργανα του κόμματος.
Ενώ ο πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει όσους αντιδρούν, ότι η ενότητα προέχει και να χαμηλώσει τους τόνους, η Αριστερή Πλατφόρμα, έχοντας προφανώς την ψευδαίσθηση, ότι έχει μαζύ της το 62% του λαού που ψήφισε «όχι» και ότι αυτό είναι ένα κεφάλαιο που δεν πρέπει να χάσει, οξύνει διαρκώς τις αντιθέσεις και οδηγεί προς τη σύγκρουση, όχι για να φύγει, αλλά διεκδικώντας το κόμμα σαν η δύναμη που είναι συνεπής με την πολιτική του, ενώ "ο πρωθυπουργός και οι ακόλουθοί του είναι οι αποστάτες".
Στο μεταξύ, η τρόικα αυγάτισε και έγινε κουαρτέτο με την προσθήκη του εκπροσώπου του νέου ταμείου, από το οποίο θα δανειοδοτείται η χώρα (αν και όποτε) , του ESM, και βρίσκεται στην Αθήνα για διαπραγματεύσεις και επιθεωρήσεις στα ταμεία και τα λογιστήρια και τα υπουργεία, δαιμονοποιούμενη από συγχωρδία κυβέρνησης και ΜΜΕ (!!), που κατά τα άλλα είναι απέναντι και εχθροί της κυβέρνησης!
Από όλα τα παραπάνω, αλλά κυρίως από την καταστροφή της οικονομίας και το κλείσιμο των τραπεζών, αλλά και του Χρηματιστηρίου (δηλαδη των οικονομιων του λαού, τον οποιο υποτιθεται ότι ηρθαν για να υπηρετήσουν!) μέσα σε μόλις 5 μήνες από τους ερασιτέχνες και αδαείς, που επιλέχτηκαν για να υπουργεύουν, με ευθύνη απόλυτη του πρωθυπουργού, το πολιτικό και οικονομικό τοπίο είναι ζοφερό. Και το ιδεολογικό τοπίο του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό για το οποίο προειδοποιούσα κι εγώ και ελάχιστοι άλλοι πολύ πρίν ανατρέψει την προηγούμενη συγκυβέρνηση η ενθουσιώδης, αλλά επιπόλαιη και χωρίς σοβαρή ανάλυση κυρίαρχη τάση του ΣΥΡΙΖΑ.
Η διάσπαση είναι πρό των πυλών και το μόνο που μπορεί να προσάψει κανείς στους συγκρουσιακούς της πλατφόρμας και άλλους είναι ότι η οπτική τους είναι εκτός τόπου και χρόνου, με ονειρώξεις για μια νέα μπολσεβίκικη επανάσταση και μετατροπή της χώρας σε έναν κομμουνιστικό παράδεισο, όμοιο με εκείνον του Εμβέρ Χότζα, και ευτυχώς που η Ελλάδα έχει πλήθος από άγρια χόρτα για να θρέφεται. Και δυστυχως πλήθος από κουτόχορτα.
Αλλά δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για ασυνέπεια και αποστασία από τις προεκλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες, άλλωστε, ήρθε το κόμμα στην εξουσία. Οι σύντροφοι έχουν ιδεολογικά δίκιο. Ας πρόσεχε ο ΣΥΡΙΖΑ τι υποσχόταν προεκλογικά και τι πίστευε ότι μπορεί να κάνει ήδη από το απολύτως ανεδαφικό και απολύτως εκτός τόπου και χρόνου πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης των 11 δις πλεόνασμα "και μάλιστα κοστολογημένο"!!
Δεν έχουν δίκιο στο επίπεδο της υποχρέωσής τους να υποτάσσονται ως μειοψηφία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Γιατί, κι αυτό αριστερό δημοκρατικό καθήκον είναι. Όταν υπέγραψε η κυβέρνηση την παράταση του μνημονίου τον Φεβρουάριο ήταν κι αυτοί μέλη της. Δεν ήξεραν τι υπέγραφαν;
Φυσικά δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον πρωθυπουργό για δόλο. Τόσο ήξερε τόσο έκανε, τόσο καταλάβαινε. Ακούμπησε στις επιπόλαιες ονειροφαντασίες του κ Βαρουφάκη, που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να παίζει και να αυτοπροβάλλεται, φανερώνοντας το μέγεθος της παιδικής του, ανώριμης ανασφάλειας και της ελλειψης σοβαροτητας και στα δραχμικά κατασκευάσματα της ομάδας Μηλιού, αλλά και στην ευγενική, χωρίς ίχνος εμπειρίας εφαρμοσμένης οικονομίας φυσιογνωμία του κ Τσακαλώτου.
Η πατρική φιγούρα του Γ Δραγασάκη αποδείχτηκε στην πράξη λίγη για να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις των καιρών. Μια αδαής και όπως αποδείχτηκε επικίνδυνη και καταστροφική για το λαό και τη μεσαία τάξη παρέα, που έλεγε ότι ξέρει από οικονομία και θα αντιμετώπιζε τους δανειστές και τις ανάγκες της χώρας. Ε, δεν ήξερε.
Τα χειρότερα έπονται. Γιατί αν ο πρωθυπουργός εξακολουθήσει να κυβερνά θα κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ ένα ακόμα μνημονιακό κόμμα, περίγελο και στο λαό, και στους αντιδρώντες συντρόφους, αλλά και στη δεξιά και την άλλη αντιπολίτευση.
Δεν μας έφτανε η συμμαχία με τον ακροδεξιό Καμμένο και τους επικίνδυνα απολιτίκ έως ακροδεξιούς βουλευτές και στελέχη του, δεν μας έφτανε ο φαύλος δεξιός, που επιλέχτηκε για πρόεδρος της Δημοκρατίας, μετά την άρνηση του Κ Καραμανλή να συμπορευτεί προεδρικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μας έφτανε η καρπαζιά που ρίχτηκε στο λαό που ψήφισε όχι και μετατράπηκε σε ναι, τώρα θα γίνει η αριστερά ο,τι προειδοποιούσαμε πρίν από τις εκλογές: μια απαξία για πολλες δεκαετίες για τον πολύ λαό, κάτι σαν το σοσιαλισμό με το ΠΑΣΟΚ.
Ο Δ.Βίτσας το είπε καθαρά και γενναία: «Καλύτερα να θυσιάσουμε μια συνθηματολογία παρα να θυσιάσουμε μια κοινωνία». Που σημαίνει, να παραδεχτούμε ότι πολλά από όσα λέγαμε και υποσχόμασταν προεκλογικά ήταν ανέφικτα και να προχωρήσουμε σε μια διακυβέρνηση με βάση «τις πραγματικότητες».
Όπως πιστεύω και δεν θα βαρεθώ να γράφω, η Αριστερά δεν είναι απλώς ένα ιδεολόγημα και ένα πρόγραμμα. Η Αριστερά είναι το μαγκάλι και το καντήλι του απελπισμένου. Του κουρασμένου. Του ονειροπόλου. Του ανθρώπου που πιστεύει σε νέους ορίζοντες. Αυτού που πιστεύει σε ανατροπές που φέρνουν μια καλύτερη μέρα. Είναι το μαγκάλι που κρατάει ζεστή τη φλόγα εκείνου που ονειρεύεται αλλαγές για το αύριο. Αλλαγές που γίνονται. Για το σύνολο και όχι για τη πάρτη. Είναι η φλογίτσα που κρατάει ζωντανό το όνειρο της κοινωνικότητας και της αλληλεγγύης. Για να τα κάνει πράξη.
Αυτό το μαγκάλι και το καντήλι αργοσβήνει από σαλτιμπαγκισμούς και καιροσκοπισμούς και επιπολαιότητες και εξουσιολαγνείες. Και δεν είναι δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ και κανενός άλλου να το σβήσει. Δεν του ανήκει. Απλώς το μεταφέρει.
Αν θέλει να συνεχίσει να το μεταφέρει για το λαό, ένας δρόμος υπάρχει έτσι όπως έχουν τα πράγματα: Να παρατήσει την εξουσία, που άλλωστε επί της ουσίας δεν την έχει, και να ξανακατέβει στο λαό. Τώρα, πριν απαξιωθεί εντελώς. Και αφού σοβαρευτεί και προσγειωθεί στην πραγματικότητα, έτσι που δεν θα υπόσχεται πιά παραμύθια στο λαό, να ξαναδιεκδικήσει την ψήφο του. Για να τον αναστήσει με τη φλόγα του. Όχι για να τον καταστρέψει με τους ερασιτεχνισμούς του.
πηγη:https://www.facebook.com/Tetradis/posts/10153189580278370
