Το «Μακεδονικό» και τα δύσκολα σημεία ενός συμβιβασμού - VETONEWS Ειδήσεις από Κοζάνη, Γρεβενά, Καστοριά, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα, Μακεδονία και όλη την Ελλάδα

κυβερνητική αλλαγή στην γειτονική χώρα και στο κλίμα που εκπέμπει ο νέος πρόεδρος της κυβέρνησης των Σκοπίων. Σχεδόν δέκα χρόνια μετά το βέτο της Ελληνικής κυβέρνησης στην είσοδο των γειτόνων μας στην Νατοϊκή συμμαχία, η επίλυση του ονόματος έρχεται με μεγαλύτερη ορμή από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς, εξαιτίας του γεωπολιτικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει η Νότια βαλκανική.  Η αναβαθμισμένη παρουσία της Ρωσίας (βλ Σερβία), η ισχυρή παρουσία της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας που κατά κύριο λόγο καλλιεργούν με ποικίλους τρόπους τον Ισλαμικό εξτρεμισμό (βλ Αλβανία, Κόσσοβο, Αλβανόφωνο στοιχείο πγδμ), αλλά και οι δρόμοι των αγωγών που θα μεταφέρουν το αέριο της Κασπίας επιτάσσουν γρήγορες και ασφαλείς λύσεις που προωθούν οι  ΗΠΑ και η ΕΕ. 

Η Ελλάδα φαίνεται ότι προσέρχεται στον διάλογο με βάση την Εθνική γραμμή του 2008, δηλαδή «Ναι στη σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις». Δηλαδή η σύνθετη ονομασία μπορεί να περιλαμβάνει και τον όρο Μακεδονία αλλά η γειτονική χώρα δεν θα έχει διαφορετική ονομασία για το εσωτερικό της και διαφορετικό για τις σχέσεις της με την Ελλάδα και τις διεθνείς σχέσεις της, θα ισχύει «erga omnes -έναντι όλων».

Εάν υποθέσουμε ότι η διαπραγματευτική ισχύς της χώρας καταφέρει να επιβάλλει λύση που να περιέχει την κόκκινη γραμμή, δηλαδή σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, για όλες τις χρήσεις δηλαδή «Νέα η  Βόρεια» «δημοκρατία της Μακεδονίας» και σε αυτό συμφωνήσουν και οι γείτονές μας, έχουν τελειώσει οι εκκρεμότητες  μας με την γειτονική χώρα; Κατά την γνώμη μας όχι.

Απομένουν δύο μεγάλα αγκάθια, ο αλυτρωτισμός που εκπέμπεται μέσα από το σύνταγμα της πΓΔΜ και το θέμα της υπηκοότητας, για τα οποία η Ελλάδα θα πρέπει να αποφασίσει μέχρι που μπορεί να φτάσει η διαπραγματευτική «μπογιά» της.

 Ας μην ξεχνάμε ότι στο προοίμιο του Συντάγματος της πΓΔΜ υπάρχει η διακήρυξη: «Η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι εθνικό κράτος του Μακεδονικού έθνους, συνεχίζει την παράδοση του Ηλιντεν, αποτελεί νόμιμη συνέχεια της Δημοκρατίας του Κρουσόβου, είναι η κοιτίδα όλων των Μακεδόνων και έχει υποχρέωση να φροντίζει όλους τους Μακεδόνες που ζουν στις άλλες χώρες και στα εξωτερικά τμήματα της Ενιαίας Μακεδονίας».

Και τα δύο παραπάνω ζητήματα είναι πολύ σοβαρά και δημιουργείται ευλόγως η απορία εάν τα διαπραγματευτικά αποθέματα που θα έχουν απομείνει στην χώρα μας μετά τη υποτιθέμενη επιθυμητή  κατάληξη στη συμφωνία του ονόματος, θα επαρκούν  για την άσκηση πίεσης και στις δυο  καυτές πατάτες που δηλητηριάζουν τις σχέσεις των δύο χωρών.

Η απάλειψη των αλυτρωτικών διακηρύξεων θα χρειαστεί  συνταγματική αναθεώρηση, γεγονός που δημιουργεί αμφιβολίες εάν  θα μπορέσει να γίνει, λαμβάνοντας υπόψιν και τις λεπτές κυβερνητικές ισορροπίες της γείτονος. Εάν τελικά η κυβέρνηση καταλήξει να επιμείνει στο θέμα του αλυτρωτισμού και υποθετικά καταφέρει να λάβει  υπόσχεση αναθεώρησης όταν έλθει η χρονική στιγμή, τι θα πράξει στο θέμα της «μακεδονικής» υπηκοότητας; Θα επιμείνει και σε αυτό; η θα ‘’παραιτηθεί’’ θυσιάζοντας τον, ως μη ρεαλιστικό στόχο;

Αναφέρουμε τα παραπάνω για να πούμε ότι ο δρόμος που έχει να διανύσει η ελληνική κυβέρνηση είναι γεμάτος με δυσκολίες και ότι είναι αδύνατο να «μαζέψει όλα τα χαρτιά από το τραπέζι».

Τα αποτέλεσμα των  διαπραγματεύσεων  ανάμεσα σε δυο κράτη που συζητούν εν καιρώ ειρήνης και όχι ως επακόλουθο μιας πολεμικής αναμέτρησης που έχει τετελεσμένα εις το πεδίο της μάχης,  εμπεριέχουν πάντα το στοιχείο του αμοιβαίου συμβιβασμού και του ειδικού  Εθνικού συμφέροντος  για τους δύο λαούς.

Όμως, δεν θα πρέπει να διαφεύγει της προσοχής, ότι τις συζητήσεις και το ενδεχόμενο της όποιας συμφωνίας υπάρξει με την γείτονα, παρακολουθεί ένα πολύ μικρό πληθυσμιακά, αλλά δραστήριο ακροατήριο στην δυτική Μακεδονία και την ευρύτερη περιοχή της Έδεσσας, που αυτοπροσδιορίζονται ως «Εθνικά Μακεδόνες», που διατυπώνουν ισχυρισμούς περί ύπαρξης «μακεδονικής μειονότητας» στη χώρα και που ως μέλημα τους έχουν την αναγνώριση της «μακεδονικής» γλώσσας και την επίσημη διδασκαλία της από τα δημόσια σχολεία της της δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας. Τα ελληνικά δικαστήρια έχουν απορρίψει τρεις φορές την ίδρυση Πολιτιστικού Συλλόγου με την επωνυμία «Στέγη Μακεδονικού Πολιτισμού» με έδρα την Φλώρινα, οι θιγόμενοι προσέφυγαν  και τις δύο φορές στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (Ε.Δ.Α.Δ.) το οποίο καταδίκασε και τις 2 φορές την Ελλάδα, γιατί διαπίστωσε οτι «παραβίασε το Άρθρο 11 που  αναφέρεται στην ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι».

Συνοψίζοντας, οι όποιες εξελίξεις που θα σφραγιστούν στην συμφωνία με την γείτονα και που θα λήγει την εκκρεμότητα του ονόματος, είναι σίγουρο ότι θα επιδράσουν αλλά δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε σε ποιο βαθμό στο απώτερο μέλλον, στον τρόπο που η ελληνική πολιτεία αντιμετωπίζει όχι μόνο το  θέμα  της ίδρυσης του παραπάνω Πολιτιστικού Συλλόγου.