της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Μια παραλία ερημική/και να απλώναμε εκεί/της ζωής μας το βήμα
Αγαπάω την Αλεξανδρούπολη και ονειρεύομαι να αναπτυχθεί σε όλα τα επίπεδα. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι αναζητώ
τις βελτιώσεις και τις νέες γωνιές της. Χαίρομαι όταν αντικρίζω και ανακαλύπτω θετικά βήματα αυτής της πόλης. Μιζεριάζω με τις ατέλειες και τις παρατυπίες της. Αντιδράω με την κατάφωρη καταπάτηση χώρων δημόσιας διέλευσης των πεζών .Αναζητώ καινούργιες γωνιές και καινούργιες παραλίες.Καλοκαίρι χωρίς μπάνια στην θάλασσα δεν γίνεται.¨ Έτσι επέλεξα να πάω σε μία ερημική παραλία ,μακριά από την πόλη. Στα Δίκελλα.
Η Λ. Νικολακοπούλου περιγράφει μοναδικά την ανάγκη αναπόλησης ερωτικών στιγμών σε συνθήκες ιδανικές για δύο πονεμένες ψυχές. προφανώς δεν ήξερε ότι αυτό είναι ανέφικτο στην ερημική παραλία .εκεί στα Δίκελλα Δυστυχώς μέχρι την παραλία αντικρίζεις πολλούς σωρούς από κλαδιά δέντρων, πλαστικά σκουπίδια και υπερβολικά πολλά ξερά χόρτα. Επικίνδυνα στα πλαίσια της αντιπυρικής προστασίας..Φαντάστηκα ότι είναι μία προσωρινή κατάσταση που θα βελτιωθεί εντός ημερών. Δυστυχώς μετά από μία εβδομάδα αντίκρισα την ίδια απελπιστική εικόνα εγκατάλειψης και περιφρόνηση απλών κανόνων υγιεινής Η καταγάλανη θάλασσα ,η πανέμορφη, κρυστάλλινη και καθαρή, πλαισιώνεται από τα σημάδια του πολιτισμού μας. Μέχρι να την αντικρίσεις περνάς από μία συστάδα δέντρων και θάμνων όπου ανακαλύπτεις κρυφούς θησαυρούς. Γιρλάντες από χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας ,πατημένα κουτιά αναψυκτικών, πλαστικά μπουκάλια και φυσικά σερβιέτες. Αναμνηστικά δώρα από τους ασυνείδητους περαστικούς που επέμεναν να γράψουν ιστορία με αυτό τον άσχημο τρόπο. ‘Όλα αυτά συμπληρώνουν αρμονικά το μοναδικό ντεκόρ της περιοχής. Προφανώς οι άρχοντες του τόπου ,οι υπεύθυνοι της τοπικής αυτοδιοίκησης, δεν μερίμνησαν για την τοποθέτηση βιολογικών τουαλετών ή έστω χημικών .
Η παραλία είναι ερημική ,όμορφη και άκρως ελκυστική αλλά δεν σου ανοίγει η όρεξη για ρομαντικούς περιπάτους και αναπολήσεις. Πως να παραλείψεις τα λίγα βήματα που πρέπει να κάνεις για να μπεις στον παράδεισο των συναισθημάτων; Σίγουρα δεν υπάρχει στο μελλοντικό προϋπολογισμό της κοινότητας προγραμματισμός για ελικοδρόμιο ή έστω για την δημιουργία μιας καθαρής δημοτικής πλαζ.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.