Οι εγχώριες οικονομικές ελίτ με φόντο τις προκλήσεις της χώρας στην ΝΑ Μεσόγειο και το Αιγαίο - VETONEWS Ειδήσεις από Κοζάνη, Γρεβενά, Καστοριά, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα, Μακεδονία και όλη την Ελλάδα

δύναμης στο Αιγαίο και  την Ανατολική Μεσόγειο. Χωρίς να εξαρτάται από άλλες δυνάμεις απέκτησε δικά της ερευνητικά σκάφη και συνοδεία φρεγατών προβαίνουν σε έρευνες, σε αμφισβητούμενες περιοχές υδάτων στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η Τουρκία με μεθοδικό τρόπο από τις αρχές της δεκαετίας του '80 άρχισε να επενδύει στην βαριά της βιομηχανία, με αποτέλεσμα η χώρα να γίνεται πόλος προσέλκυσης ξένων επενδύσεων στην χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας, των υλικών, των λιπασμάτων, της ναυπηγικής βιομηχανίας και τέλος στην αμυντική βιομηχανία. Μια νέα αστική τάξη άρχισε να αναδύεται από τα βάθη της Ανατολίας ως τα παράλια της Μ. Ασίας που εμπνεύστηκε από το όραμα της μεγάλης και ισχυρής Τουρκίας,  όπου υποστήριξε και  υποστηρίζει αυτό το σχέδιο.  

Για παράδειγμα ο όμιλος Besiktas Shipyard με τις εξαγορές που έκανε τα τελευταία χρόνια, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα κατασκευαστικό συγκρότημα  που διαθέτει 250 θέσεις δεξαμενισμού πλοίων το χρόνο, εκ των οποίων το 20%  αναμένεται πως θα εξυπηρετεί πλοία ελληνικών συμφερόντων. Ο Τουρκικός όμιλος διαθέτει δικά του γραφεία στην περιοχή του Αλίμου Αττικής.

Στο τομέα της αμυντικής βιομηχανίας η Τουρκία βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο δαπανών. Σύμφωνα με την DW η Τουρκία για το 2019 ξόδεψε 20,5 δισεκατομμύρια δολάρια για στρατιωτικές δαπάνες, μία αύξηση που ξεπερνά κατά πολύ τις δαπάνες των προηγουμένων ετών ενώ ακόμη πιο ψηλότερες αναμένονται οι δαπάνες της για το 2020. Φιλοδοξία της γείτονος είναι το μεγαλύτερο μερίδιο δαπανών έως το 2023 να καλύπτεται πάνω από 70% από την εγχωρία εθνική τους αμυντική βιομηχανία. Η εξέλιξη του σχεδίου καθιστά την Τουρκία ημιαυτόνομη στους εξοπλισμούς της, με εξαγωγές υλικού σε χώρες σφαιρών επιρροής, ενώ σιγά σιγά ολοκληρώνεται στην χώρα  η δημιουργία ενός ισχυροού  στρατιωτικού βιομηχανικού συμπλέγματος, με επιρροή στην πολιτική και ισχυρό παρεμβατικό ρόλο στην Οικονομία. Αυτά εις την γειτονική χώρα.

Στα δικά μας, η κατάσταση είναι αποκαρδιωτική. Ένας αποψιλωμένος εγχώριος μεταποιητικός τομέας που δεν καλύπτει ούτε τις καταναλωτικές ανάγκες της χώρας, μια χώρα αφιλόξενη σε νέες επενδύσεις όπως στο τομέα αυτοκινητοβιομηχανίας, μια ναυπήγησή βιομηχανία που βρίσκεται στο σημείο κατάρρευσης με δυο παραδοσιακά ναυπηγεία Σκαραμαγκά και Ελευσίνα να είναι προβληματικές επιχειρήσεις και στα αζήτητα του ναυπηγοεπισκευαστικού χώρου.  Στο χώρο της αμυντικής βιομηχανίας η κατάσταση είναι ακόμη πιο απελπιστική με την ΕΛΒΟ την ΕΑΣ και την ΛΑΡΚΟ, να είναι τρεις κρατικοδίαιτες ζημιογόνες επιχειρήσεις που η μια εξ αυτών βρίσκεται σε καθεστώς εκκαθάρισης.

Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι εκτός από το όραμα που θα μπορούσε να προσδώσει μια νέα κατάσταση με παραγωγικές επενδύσεις στους παραπάνω τομείς, απουσιάζουν οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να το στηρίξουν. Μιλάμε για την Εθνική αστική τάξη της χώρας που βρίσκεται στα προτελευταία καθίσματα από τις διεθνείς οικονομικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Για παράδειγμα «ο ελληνικός εμπορικός στόλος είναι ο μεγαλύτερος στόλος στον κόσμο, με 4.936 πλοία (άνω των 1.000 gt) χωρητικότητας 389,69 εκατομμυρίων τόνων (dwt) και παρουσιάζει για το 2019  αύξηση περίπου 6,63% σε σχέση με το 2018. Ο ελληνόκτητος στόλος αντιπροσωπεύει σε χωρητικότητα (dwt) το 53% του στόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το 20,9% του παγκόσμιου στόλου». Δυστυχώς ένα μηδαμινό μέρος αυτού του στόλου ναυπηγείται στα Ελληνικά ναυπηγεία και ένα αρκετά μικρό ποσοστό προβαίνει σε συντήρηση επίσης στις εγχώριες ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες.  Οι Έλληνες πλοιοκτήτες  για την συντήρηση επισκευή των πλοίων τους προτιμούν άλλες ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες όπως της γειτονικής Τουρκίας η περιοχών  πέριξ και εντός της Σινικής Θάλασσας.

 Τι πηγαίνει λάθος σε αυτή την χώρα και τα δύο ιστορικά μεγάλα ναυπηγεία, το ένα μάλιστα με την μεγαλύτερη δεξαμενή σε όλη την Μεσόγειο, να έχουν καταρρεύσει και να εκποιούνται τα περιουσιακά τους στοιχεία;

Ο  ελληνόκτητος εμπορικός στόλος είναι τέτοιου μεγέθους και ποικιλομορφίας που θα μπορούσε μόνο ένα μέρος του με τις επισκευές και συντηρήσεις η ακόμη και ναυπήγηση πλοίων να συμβάλλει όχι μόνο την διάσωση των δυο παραπάνω ναυπηγείων αλλά στην δημιουργία μιας σταθερής και ταυτόχρονα ανταγωνιστικής δομής του ναυπηγοεπισκευαστικου τομέα με σημαντική συμβολή στο εγχώριο ΑΕΠ.

Τι πάει λάθος και η δεινή θέση της χώρας με την παρατεταμένη κρίση στα πρόθυρα της οικονομικής χρεοκοπίας, δεν μπορεί να συγκινήσει τον εφοπλιστικό και βιομηχανικό κόσμο  η όσους έχουν τον πλούτο "παρκαρισμένο" σε παρθένες και αφορολόγητες νήσους ώστε να συμβάλλουν με την σειρά τους σένα νέο παραγωγικό ξεκίνημα της;  

Η χώρα δεν μπορεί να έχει μέλλον βασιζόμενη μόνο στο ηρωικό πλαίσιο του ιστορικού παρελθόντος διανθισμένο με πρακτικές που διεγείρουν το φαντασιακό  των πολιτών. Οι εγχώριες οικονομικές και επιχειρηματικές ελίτ, δηλαδή η εθνική αστική τάξη της χώρας, δεν μπορεί να μην ηγείται ενός νέου πατριωτισμού στην μεταποίηση, στην βαριά βιομηχανία, στις νέες τεχνολογίες, στο εμπόριο, που θα μπορούσαν να αναμορφώσουν την χώρα και κάθεται «με σταυρωμένα τα χέρια» μοιράζοντας ψίχουλα ενίσχυσης στο τάδε η δείνα κρατικό ταμείο αλληλοβοήθειας.  

Το παρακάτω παράδειγμα που αφορά την Γαλλία είναι ένα μικρό δείγμα ενα θέλεις κάποιος να κάνει κατι διαφορετικό απο τα συνιθισμένα. 

Σε μια δύσκολη στιγμή για την Γαλλική Οικονομία το 2011 μια ομάδα από Γάλλους μεγιστάνες με δημόσια επιστολή τους που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Nouvel Observateur» τους δηλώνουν ότι επιθυμούν να φορολογηθούν περαιτέρω προκειμένου να βοηθήσουν την προσπάθεια της Γαλλικής Οικονομίας να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και της χώρας. «Έχουμε συνείδηση ότι επωφεληθήκαμε πολύ από ένα γαλλικό μοντέλο και ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, με τα οποία είμαστε δεμένοι και επιθυμούμε να συμβάλουμε ώστε  να διατηρηθούν», σημειώνουν στο κείμενο της επιστολής τους. Το κείμενο υπογράφουν ο Κριστοφ ντε Μαρζερί, ιδιοκτήτης του πετρελαϊκού ομίλου Total, ο Ζαν-Πολ Αγκόν της L' Oreal, ο Αντονί Ανεκέν του ξενοδοχειακού ομίλου Accor, ο Μορίς Λεβί, του ομίλου διαφήμισης και επικοινωνίας Publicis, όπως και οι επικεφαλής της Air France - KLM, του ομίλου τηλεπικοινωνιών Orange και της Societe Generalle, και πολλοί άλλοι.  

Ιδού ένα παράδειγμα για την Εθνικη Αστική ταξη της χώρας.