της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η πρώτη τήρηση της Ημέρας της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στη Νέα Υόρκη, η 8η Μαρτίου προτάθηκε από τη Διεθνή Διάσκεψη Γυναικών του 1910
ώς α «Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας». Αφού οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου στη Σοβιετική Ρωσία το 1917, η 8η Μαρτίου καθιερώθηκε ως εθνική αργία εκεί και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Είναι επίσημη αργία στο Αφγανιστάν, την Αγκόλα, την Αρμενία, το Αζερμπαϊτζάν ,τη Λευκορωσία, τη Μπουρκίνα Φάσο, τη Καμπότζη, τη Κίνα (μόνο για γυναίκες), τη Κούβα, τη Γεωργία, τη Γουινέα-Μπισάου, την Ερυθραία, το Καζακστάν, τη Κιργιζία, το Λάος, τη Μαδαγασκάρη (μόνο για γυναίκες), τη Μολδαβία τη Μογγολία, το Νεπάλ, τη Ρωσία, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν, την Ουγκάντα, την Ουκρανία, το Ουζμπεκιστάν, το Βιετνάμ, και τη Ζάμπια. Την ημέρα αυτή συνηθίζεται οι άντρες να δίνουν δώρα στις γυναίκες της ζωής τους (φίλες, μητέρες, σύζυγοι, αρραβωνιαστικοί, κόρες, συνάδελφοι κτλ.) λουλούδια και μικρά δώρα.
Από το πρωί ξεκίνησε τις προετοιμασίες. Καθαρό και φρεσκοσιδερωμένο τραπεζομάντηλο. Τα πιάτα αραδιασμένα σε δύο ομάδες(σαλάτα και κυρίως), στην σειρά περιμένουν υπομονετικά .Δίπλα τα μικρά πιάτα για τα εδέσματα που είχε προμηθευτεί από το σουπερμάρκετ. Τα λαχανικά και τα φρούτα ήταν στο μπαλκόνι .Το κρασί και τα αναψυκτικά στην σκιά της μπουκανβίλιας .Το ψωμί θα το έπαιρνε στην επιστροφή από την δουλειά της για να είναι φρέσκο και τραγανό. Όλα ήταν έτοιμα για την γιορτή. Της. Όλα θα πάνε καλά. Τα αγόρια της θα βάλουν τα γιορτινά τους. Ο άντρας της θα μείνει με τα ρούχα της δουλειάς. Κουρασμένος αλλά έτοιμος να της προσφέρει μία μικρή ανθοδέσμη .Από ανεμώνες. Τα αγαπημένα της λουλούδια. Τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης. Της τα έχει αγοράσει από χθες και τα έχει βάλει σε ένα πήλινο βάζο.
Κάθε χρόνο προσπαθεί να δώσει χρώμα γιορτινό σε αυτή την ημέρα. Η ημέρα της γυναίκας είναι μία από τις λίγες ευκαιρίες που έχει για να νιώσει διαφορετικά. Να ξεχωρίσει μέσα στο πλήθος. Από την Ρουμανία, όπου γεννήθηκε, κρατάει το έθιμο άσχετα αν πολλές φορές της έχουν πει ότι είναι υπερβολική. Ότι μαζεύει την οικογένεια της σε ένα γιορτινό τραπέζι μακριά από επετείους και γενέθλια. Τα αγόρια της όχι μόνο το σέβονται αλλά προσπαθούν να το μεταφέρουν και στα κορίτσια τους. Η γιορτή της γυναίκας είναι μία ιδιαίτερη ημέρα που συμβολίζει πολλά ,ένα φόρος τιμής για την θυσία πολλών γυναικών κατά την διάρκεια τόσων χρόνων .Αυτή ,που είναι μικρή και ασήμαντη στην ιστορία των αγώνων δίνει το δικό της στίγμα σε οικογενειακό επίπεδο. Το κάνει για όλες τις γυναίκες του κόσμου. Πεισμώνει και δεν κάνει πίσω άσχετα αν κουράζετε διπλάσια και πολλοί την κοροϊδεύουν. Είναι περήφανη που έχει αφήσει ,στα παιδιά της, γλυκές αναμνήσεις. Όσο την κρατάνε τα πόδια της θα συνεχίζει να το κάνει.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.