Δημόσια φιλια (ο τόνος όπου θέλετε)
Μου κάνει εντύπωση του πως φιλιούνται μεταξύ τους οι άρσενες κυρίως πολιτικοί, αυτοί που παίζουν στα δεύτερα ή και τσικό της ζώσας τοπικής μικρομεσαίας, πολιτικής ζωής (και της πλέον "διεφθαρμένης"). Όχι, δε μιλάμε για φιλί στόματι όπως του Μπρέζνιεφ με το Χόνεκερ, αλλά ούτε και με εκείνα τα ηχηρά φιλιά αέρος - αέρος των πολυβ(λ)αμμένων κυριών, αλλά με τα κανονικά δηλ. αυτά τα αισθαντικά κι εγκάρδια της εξαργυρώσιμης δημοσιότητος.
Αν και μόλις πριν λίγο μπορεί να ήταν παρέα οι εν λόγω, μόλις συναντηθούν σε μια αίθουσα που λαμβάνει χώρα διάλεξη, ας πούμε του κ. Χρ. Γιανναρά, (κι όχι "περί του Μαλακάση") ενώπιον του πολυπληθούς ακροατήριου, πλακώνονται σ' αυτά. Ηπιον αίσθημα ναυτίας μου προκαλούν! (-Καλά σου κάνουν...).
Σημ. Στη διάλεξη ο κ. Χ. Γ. έλαβε από τους διοργανωτές τιμητική πλακέτα! ("Θες να δουλέψεις κάποιον δημόσια δώστου μια τιμητική πλακέτα"). Λένε πως "η κολακεία είναι τροφή των ανόητων αλλά και οι πιο σοφοί αρέσκονται πότε πότε να τσιμπολογούν απ' αυτήν". Και μιλούσε για την κατά κεφαλήν καλλιέργειά μας που θα μας σώσει από τη φτήνια της τρέχουσας "πολιτικής" αλλά και την πολιτική "ως άθλημα αληθείας". Τι πένθος και τι κιτς...