Υπάρχει λύση έξω από το ευρώ; | του Γιάννη Τζιουρά
θα ζημιώσει όλους, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι πως θα ζημιώσει πρωτίστως, αλλά και περισσότερο εκείνους που την αποφασίζουν, ή έστω αναγκάζονται να την επιλέξουν.
Το τελευταίο δεκαήμερο γίναμε μάρτυρες μιας «ελεγχόμενης» προσομοίωσης άτακτης χρεοκοπίας ενός κράτους-μέλους της ευρωζώνης. Συνειδητά δεν θα θίξω το ζήτημα της κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης τροπής της ευρωπαϊκής οικονομίας (και όχι μόνο! άλλωστε η τροπή της ρωσικής οικονομικής πολιτικής έδειξε με τον καλύτερο τρόπο το πόσο θα πρέπει να βασίζεται ο κυπριακός λαός στις υποσχέσεις της νομενκλατούρας της ρωσικής ελίτ). Ούτε θα ξανα-αναφερθώ στα γεωπολιτικά παιχνίδια που ασκούσαν ανέκαθεν οι μεγάλες δυνάμεις στην ανατολική μεσόγειο, πόσο
μάλλον τώρα που οι προοπτικές εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων είναι πιο απαραίτητες ή συμφέρουσες από ποτέ. Ούτε τέλος θα επισημάνω τις καταλυτικές δομικές αδυναμίες της αρχιτεκτονικής αφενός της οικονομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, αφετέρου της ίδια της ευρωζώνης.
Θα σταθώ όμως σ' αυτό που η λογική του πραγματισμού και του ρεαλισμού επιβάλλει στους ονειροπόλους. Πως άλλος δρόμος πέρα από το ευρώ, ενόσω διαρκεί αυτό, δεν υπάρχει που να εξασφαλίζει με τον λιγότερο επώδυνο τρόπο τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών αφενός, την επιβίωση μιας οικονομίας αφετέρου. Ναι, έγινε εκβιασμός. Μεγάλος. Άλλωστε έτσι λειτουργεί η ισχύς. Όμως δεν υπήρχε περιθώριο επιλογής; Η απόσχιση από το ευρώ; Μια εβδομάδα ήταν αρκετή για το τι θα επακολουθούσε. Αυτοί που πανηγύριζαν με το περήφανο ΟΧΙ, εξήγησαν πως στην Αργεντινή
το μεταβατικό στάδιο χαρακτηριζόταν από μη ελεγχόμενη διαχείριση της κρίσης με μη βίαιο τρόπο; Εξήγησε κανείς την εντελώς ανόμοια σύγκριση των δύο τύπων οικονομιών; Η Αργεντινή όταν τόλμησε να παρεκκλίνει ήταν η δεύτερη χώρα παγκοσμίως σε εξαγωγές γεωργικών προϊόντων. Παρόλο που πολλοί ακόμη δεν έχουν πάρει (και μάλλον ούτε πρόκειται) τα χρήματά τους από τη χρεοκοπία των τραπεζών, τουλάχιστον υπήρχε ένας κάποιος τρόπος για να χρηματοδοτηθεί η οικονομία της. Και παρόλο που υπήρχε αυτή η δυνατότητα οι υποδομές της κατέρρευσαν.
Περηφάνια που να υποθηκεύει την ανθρώπινη ζωή άμεσα, και που να την εκθέτει σε κίνδυνο δεν υπάρχει. Αυτό λέγεται σε άλλη γλώσσα και λογική, καμικάζι. Είχα επισημάνει στο τελευταίο μου άρθρο πως η ζημιά όντως έγινε, και πως τώρα θα πληρωθεί διπλά. Είναι άλλο πράγμα να αλλάξει η ισορροπία ισχύος υπέρ των ελλειμματικών οικονομιών και προς όφελος της πλειοψηφίας των πολιτών τους που δεν ευθύνονται όσο εκείνοι που τους έφεραν σ' αυτή την κατάντια με τις πρακτικές τους και την ακολουθητέα νομοθετική πολιτική, και άλλο μια απόφαση με θυμικά στÎ
�ιχεία που δεν βασίζεται σε μια προηγούμενη στρατηγική. Στο παίγνιο αυτό (της κότας) δυστυχώς κερδίζει αυτός που είναι περισσότερο α-φόβος.
ο Γιάννης Τζιουράς είναι
Διεθνολόγος- Πολιτικός Επιστήμων,
Υπ. Διδάκτωρ Διεθνούς Δικαίου, Νομική ΑΠΘ