Ψαρουκώσταινα | Του Ηλία Κάτανα
Τελευταίες μέρες του Αυγούστου, σιγά σιγά μας αποχαιρετά το καλοκαιράκι και από τον καύσωνα και τα μπάνια του λαού επιστρέφουμε με γρήγορους ρυθμούς στην κρυάδα της ελληνικής πραγματικότητας. Συνηθίζουμε στη χώρα μας με το που θα φύγει ο Αύγουστος να ευχόμαστε <<καλό χειμώνα>> . Φεύγει λοιπόν το καλοκαιράκι και έρχεται χειμώνας, όχι τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, αλλά λόγω των πιθανών νέων μέτρων που έρχονται.
Η εποχή που διανύουμε, δυστυχώς, είναι πολύ φορτισμένη. Η διαλυμένη ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία οριακή κατάσταση όπου τα μέλη της ακροβατούν πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί έχοντας ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο αντοχής, έτοιμα να ξεσπάσουν επί δικαίων και αδίκων. Δεν είναι ν' απορεί κανείς όμως γιατί συμβαίνει αυτό, αφού ζούμε στη χώρα των αντιθέσεων, στη χώρα των προνομιούχων από τη μία και των κορόιδων από την άλλη ή καλύτερα στην Ψαρου-Κώσταινα.
Η φράση <<Ψαρου-κώσταινα>> δε θα μπορούσε να περιγράψει με γλαφυρότερο τρόπο την εικόνα των δύο Ελλάδων που βιώνουμε σήμερα. Στη μία πλευρά έχουμε τη μία Ελλάδα που δεν έχει να πληρώσει 1 ευρώ και 20 λεπτά για την μετακίνηση της με τα ΜΜΜ και τους πολίτες της να λιποθυμάνε από τα χρέη και την ανέχεια και στην άλλη πλευρά έχουμε την άλλη Ελλάδα της ψευτοδιανόησης και την Ελλάδα που γίνεται στουπί από τις σαμπάνιες στα νεόπλουτα θέρετρα. Αυτή είναι λοιπόν η εικόνα της σημερινής χρεοκοπημένης και σε αξίες και σε θεσμούς Ελλάδα μας.
Μ' έναν λαό κομμένο στα δύο χωρίς να γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά και τι η αριστερά, μ' ένα λαό που βλέπει τον ιστό της κοινωνίας του καθημερινά να διαλύεται, μ' ένα λαό που βλέπει τους δικαστές του ανήμπορους να αποδώσουν δικαιοσύνη, που βλέπει τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς να εξευτελίζονται από τους φορονταβαντζήδες, μ' ένα λαό που βλέπει τους <<διανοούμενους>> του να κατηγορούν κυνικά ως <<τζαμπατζήδες>> παιδιά που δεν έχουν ενδεχομένως χρήματα, ε αυτός ο λαός δε ζητάει τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπεια του και την ίση μεταχείριση του.
Τι έχει συμβεί όμως όλα αυτά τα χρόνια και έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας σαν κοινωνία; Για πιο λόγο υπάρχουν τόσες πολλές αντιθέσεις μέσα σε μία χώρα; Καταρχάς ο νέο έλληνας άλλαξε τον τρόπο ζωής και σκέψης του, αφού ζει πλέον στην εποχή της πλουσιοχυδαιότητας και της βλαχογκλαμουριάς. Γιατί ζει στην εποχή του απόλυτου τίποτα.
Μας έχει συνεπάρει το νεόπλουτο νεοελληνικό μοντέλο ανάπτυξης συνεχίζοντας όμως να ζούμε μία ψευδαίσθηση σε μία εποχή όπου τα τελευταία τρία χρόνια έχουν συμβεί τόσα στη χώρα μας, όσα δεν έγιναν τα τελευταία εκατόν πενήντα. Μας έχει συνεπάρει η ανάδειξη παρακμιακών πράξεων της νεοελληνικής νεόπλουτης ζωής, καταφέρνοντας έτσι να μας αποπροσανατολίσει από τα καθημερινά μας προβλήματα, με αποτέλεσμα να λησμονούμε με μεγάλη ευκολία, για παράδειγμα, τη λίστα Λαγκάρντ και να πέφτουμε με τα μούτρα στη <<λίστα Ρέμου>>. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δυστυχώς ζούμε στην εποχή της <<αστακομακαρονάδας>>. Μίας εποχής που ξεχειλίζει από δήθεν και υποκρισία. Θέλετε ν' αναλύσουμε τι ακριβώς είναι η αστακομακαρονάδα για να καταλάβετε τι εννοώ; Η αστακομακαρονάδα λοιπόν είναι μία ελληνική πατέντα-έδεσμα(;) που προσπάθησε να μας επιβάλλει το νεοπλουτίστικο life-style ως δείγμα <<κοινωνικής ευμάρειας>> και κοινωνικής υπεροχής, αφού μπόρεσε και ταίριαξε βάρβαρα τον πανάκριβο αστακό με το πάμφθηνο ευτελές ζυμαρικό!!
Ε, ακριβώς έτσι λοιπόν, πάνω σε μία τέτοια ανάλογη <<πατέντα>>, βασίστηκε και η καθημερινότητα μας.
Αυτή είναι λοιπόν η μία Ελλάδα της <<πατέντας>>. Πάμε και στην άλλη Ελλάδα που δημιούργησε αυτή την πατέντα. Στη Μύκονο, στην Καλλιθέα και στα άλλα ελληνικά θέρετρα αυτή η Ελλάδα, αυτή με το πούρο, με τα μοντέλα Β' διαλογής, με τους τηλεμαϊντανούς και με τους υπό πτώχευση επιχειρηματίες που μπορεί να μη μπορούν να πληρώνουν τους εργαζομένους τους, αλλά μπορούν να το παίζουν <<μάτσο>> στην παραλία της Ψαρούς, αυτή η Ελλάδα λοιπόν ξοδεύει χιλιάδες ευρώ σε σαμπάνιες και σε life-style εκδηλώσεις χωρίς φυσικά ν' αποδίδει τίποτα απολύτως στο κράτος.
Σαφώς και δε μπορούμε να ποινικοποιήσουμε ούτε τα υψηλά εισοδήματα, ούτε την άνετη ζωή, ούτε το life-style. Αν τα κατέχουν νόμιμα καλά κάνουν και τα σκορπούν, έτσι κινείται και η οικονομία εξάλλου. Η εικόνα όμως που βγαίνει έξω στην κοινωνία είναι ότι η ασύλληπτη φοροδιαφυγή διασκεδάζει στα διάφορα <<πολιτιστικά>> κέντρα και έτσι υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της παντελούς έλλειψης ίσης μεταχείρισης προς όλους. Χρέος λοιπόν μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι να φτιάξει επιτέλους ισχυρούς αξιοκρατικούς μηχανισμούς που θα μπορούν να ελέγχουν το Πόθεν Έσχες όλων αυτών που εξακολουθούν να πίνουν στην υγεία των υπόλοιπων κορόιδων.
Το προκλητικό πάρτι στη Μύκονο για παράδειγμα πριν λίγο καιρό, κατέδειξε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τις δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα της ύφεσης και της ανέχειας από τη μία και την Ελλάδα της ασυλίας σε όλα τα επίπεδα από την άλλη.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία εποχή όπου η κατάθλιψη στη χώρα μας έχει χτυπήσει κόκκινο και τα συνεχόμενα μέτρα έχουν καταστρέψει τη μεσαία τάξη, την ραχοκοκαλιά της πατρίδας μας. Στην Ελλάδα λοιπόν των δύο εκατομμυρίων περίπου ανέργων, της φτώχειας και της συνεχούς λιτότητας, η ελιτίστικη ζωή και η ασυλία ορισμένων, προκαλεί. Ο πολίτης αισθάνεται την αδικία σε βάρος του. Γιατί κακά τα ψέματα, άλλο είναι να είσαι πολίτης στο <<κράτος της Μυκόνου>> και να απολαμβάνεις κάθε είδους ασυλία και άλλο να είσαι πολίτης στην Άνω Ραχούλα που με το φόβο της κατάσχεσης να προσπαθείς να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου.
Αυτό λοιπόν το νεόπλουτο κράτος, όπως προέγραψα, είναι αποτέλεσμα και δικό μας. Το αφήσαμε να γίνει έτσι, ζώντας την πεποίθηση ότι ίσως κάποτε και εμείς να μπορέσουμε να γίνουμε κομμάτι του, αφού το όνειρο του κάθε νεοέλληνα ήταν να γίνει <<μάτσο>>. Μία κοινωνία δηλαδή που εμείς δημιουργήσαμε, τώρα μας ενοχλεί. Προηγούνται όμως οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του δημιουργήματος. Και ηθικοί αυτουργοί είναι όσοι συμμετείχαν τα τελευταία χρόνια σ' αυτό το τελειωμένο πολιτικό σύστημα.
Αυτό το πολιτικό σύστημα που δε μπόρεσε ποτέ να γίνει ο προστάτης των πραγματικά αδυνάτων, που δε μπόρεσε ποτέ να κάνει ένα ισχυρό, αξιοκρατικό φορολογικό σύστημα, απεναντίας όμως, έκανε τις χάρες του σε όλους αυτούς που το κρατούσαν και συνεχίζουν να το κρατούν όμηρο για τις δικές τους ανάγκες, ανταλλάσοντας το με την μακρόχρονη πολιτική επιβίωση τους. Ένα κράτος που δε μπόρεσε ποτέ να φτιάξει ένα σοβαρό εθνικό σύστημα παιδείας, ένα κράτος που δε μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει αξιόλογο σύστημα υγείας, ένα κράτος που γενικά νοσσεί σε όλες τις λειτουργίες του.
Όσο όμως αυτό το κράτος αδυνατεί να αποδώσει δικαιοσύνη, η κατάληξη θα είναι γνωστή. Ο διχασμός στην κοινωνία για άλλη μία φορά θα είναι αναπόφευκτος και όταν θα ανάψει το φιτίλι δε θα κάνει διακρίσεις αλλά θα συμπαρασύρει και όλους αυτούς τους δήθεν χλιδάτους.
Το συμπέρασμα για να κλείνουμε είναι ότι η Ελλάδα αργοπεθαίνει γιατί χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Όλα αυτά τα <<κόκκινα χαλιά>> που στρώνονται ενίοτε στα ξέφρενα <<επαναστατικά>> πάρτι, δεν είναι ικανά να κρύψουν το δράμα της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς από όλους αυτούς δεν είναι ικανός να καταδικάσει αλλά και να συμπάσχει με την τραυματισμένη κοινωνία που απλά γλύφει τις πληγές, που της προξένησε η κρίση. Γιατί απλά, κανείς από όλους αυτούς τους συγκεκριμένους, δε θέλει να προσφέρει κάτι πραγματικά για την ενίσχυση των φτωχών μας συνανθρώπων αφού....ποιος έχασε το φιλότιμο και την ανθρωπιά για να το βρει η <<παρέα των ολίγων>>.
Φυσικά, δε θα μπορούσαμε ν' ασχοληθούμε και λίγο με τους ανθρώπους του πνεύματος αλλά και με την κραυγαλέα ένοχη και περίεργη σιωπή τους. Κάποτε παίρνανε θέση για τα πράγματα της χώρας μας, ένας Χατζιδάκις, ένας Θεοδωράκης, ένας Ελύτης, ένας Σεφέρης και σήμερα όλους αυτούς τους αντικατέστησαν διάφοροι <<Ρέμοι>> και <<Σφακιανάκηδες>> Πραγματικά που είναι όλοι αυτοί οι σημερινοί διανοούμενοι να πάρουν θέση για την οικονομία μας αλλά και για την ηθική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας;
Όταν όμως ακόμη και αυτοί, οι σημερινοί άνθρωποι της διανόησης, όπως τους αρέσει να τους αποκαλούν, περιμένουν στην ουρά για να ταϊστούν από τον κρατικό προϋπολογισμό, όταν ακόμη και αυτοί οι ίδιοι προσπαθούν να γαντζωθούν σε μία κρατική θέση, γλείφοντας ενίοτε την εξουσία προσδοκώντας κανένα κοκαλάκι, ε τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
Είναι αυτοί οι γνωστοί τζαμπατζήδες της <<διανόησης>> που δε διστάζουν πολλές φορές με κυνικό και ανάλγητο τρόπο να καταδείξουν το Εγώ τους που πλημμυρίζει πάντα από έντονο μισανθρωπισμό, εκδηλώνοντας στην ουσία απλά τα ένστικτα τους. Όπως πριν λίγες μέρες που χάθηκε άδικα ένα παιδί 19 χρονών γιατί δεν είχε εισιτήριο να πληρώσει, αλλά για ακόμη μία φορά κέρδισε η χυδαιότητα, ο χλευασμός στη μνήμη του νεκρού, οι χαριτωμένες εξυπνάδες, οι εξυπνακίστικες αναλύσεις που προσπαθούσαν με στόμφο να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη στα πόσα ευρώ θεωρείται κάποιος <<τζαμπατζής>> , όπως επίσης και ο επαγγελματίας άκρατος αντιλαϊκισμός.
Αυτή είναι η Ελλάδα μας σήμερα. Μία χρεοκοπημένη Ελλάδα σε θεσμούς, σε αξίες και σε ιδανικά, γεμάτη όμως προκλητικά προνόμια και παντός είδους ασυλία για ορισμένους και με φρούδες προσδοκίες και ψευδαισθήσεις για τους υπολοίπους. Και με μία κοινωνία σταθερά διαλυμένη και διαιρεμένη...