Συγγνώμη...
του Αναστάσιου Φούντογλου*
Τις τελευταίες ημέρες ομολογώ οτι η οργή έχει κάπως καταλαγιάσει μέσα μου. Εχασε εκείνη την πρώτη της ορμή καθώς μου ανακοίνωναν οι κυβερνώντες μου οτι ζω σε μια χώρα υπο πτώχευση. Οτι όλα αυτά τα χρόνια έχτιζα την προσωπική μου διαδρομή ,σε τούτη την μικρή κώχη αυτού του κόσμου,πάνω σε αρρωστιάρικα θεμέλια και ανεύθυνες φλυαρίες.
Στην πορεία απώλεσε και την όποια ορμή, της έδιναν, τα τηλεοπτικά ...
παραληρήματα των κατεξοχήν υπεύθυνων αυτής της κρίσης καθώς και τα υπουργικά διαγγέλματα των μωρών παρθένων του συστήματος για τους απανταχού κοπρίτες. Τώρα λοιπόν που ηρέμησα μπορώ και εγώ, ως ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας, να ψελίσω επιτέλους ένα συγγνώμη.
Συγγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια που αντιμετώπιζα τις εκλογές σαν μια ακόμα ευκαιρία για καφέ και ευτελή συζήτηση περι ανέμων και υδάτων. Που σταύρωνα στο ψηφοδέλτιο όλες τις ανασφάλειες και τις αδυναμίες του εγώ μου , επιλέγοντας κάθε φορά όσους έστεκαν ένα σκαλοπάτι κάτω απο εμένα γιατί οι απο πάνω με εκνεύριζαν που ήσαν τέτοιοι. Ικανοί και άξιοι. Βαριόμουν όμως αφάνταστα να συνομιλώ κάθε φορα μαζί τους γιατί μου λέγαν πράματα ακατάληπτα, πρωτόγνωρα για μένα. Και το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων δεν ήτανε ποτέ το φόρτε μου. Τον μέτριο εξάλλου τον κουλαντρίζεις με ευκολία μεγαλύτερη. Σηκώνεις αμα λάχει και το τηλέφωνο και του ζητάς οτι σου κατέβει στο κεφάλι. Οχι δεν θα πεί αυτός. Γνωρίζει οτι μόνο με τα ναί και τα χαμόγελα μπορεί την καριέρα του να στήσει.
Συγγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια που έβλεπα την πολιτική ως μέσο συμμαζέματος της σκόρπιας της ζωής μου. Μαλθακός και τεμπελάκος ήμουν όσο και ο μέσος όρος. Ούτε δράμι παραπάνω. Αυτό το υπογράφω. Αλλά έλα που οι συνετοί παλιότεροι μου έμαθαν το βύσμα και το προσωπικό το μέσο. Στο πανεπιστήμιο είχα την πρώτη συνάντηση μαζί τους. Τότε που οι κολλητοί των παρατάξεων , φίλοι μου δεν αντιλέγω, αβρόχοις ποσί εξασφάλιζαν τα πενταράκια τους και μόλις έπαιρναν το πολυπόθητο πτυχίο, βούρ για το αγορασμένο μεταπτυχιακό, το πληρωμένο απο τις τύψεις του υπόχρεου σε αυτούς καθηγητή τους. Αλλά και στον στρατό τα ίδια και απαράλλαχτα με την "σειρά" μου να παίρνει μετάθεση στην πόλη του γιατί το μέσο μου δεν άντεξε στο "μπρα ντε φερ" με το δικό του. Και τώρα που αποφάσισα γιατρός να γίνω, ειδικός με γνώσεις και άλλα τέτοια, μου είπανε πως στην ουρά πρέπει να σταθώ, εκτός και αν ο μπάρμπας μου γνωριμίες πολύτιμες έχει φτιάξει, και αμελλητί με βάλει σε θέση καμωμένη μόνο για την αφεντομουτσουνάρα μου. Ψέλισα κάποτε κάτι για εξετάσεις αδιάβλητες σε έναν υπουργό που μας έκανε την τιμή να μας επισκεφτεί επι το έργον στα επείγοντα και αυτός μου χαμογέλασε. Μαλλον δεν κατάλαβε ο ανόητος τί ακριβώς του έλεγα.
Συγγνώμη για όλα αυτά τα χρόνια που έβλεπα τον συγγενή μου και τον φίλο μου να λαθροβιεί μές στην ασφάλεια του Δημοσίου και δεν του απηυθηνα ποτέ μου μια παραίνεση να κάνει υπεύθυνα και σοβαρά την δουλειά που του αναθέσανε. Οπως κάποτε που η γιαγιά μου η Σουλτάνα γυρνώντας απο το ιατρείο του χωριού θλιμμένη για την ανάρμοστη συμπεριφορά του εκεί αγροτικού γιατρού με πήρε τηλέφωνο και μου είπε αυτολεξει: μην κάνεις ποτέ σου γιόκα μου καμιά γιαγιά να νιώσει τόσο άσχημα σαν χτυπήσει την πόρτα της δικής σου γνώσης. Και απο τότε φροντίζω να τηρώ την παραίνεσή της τούτη. Σε μια χώρα ενός εκατομμυρίου δημοσίων υπαλλήλων, που όλοι μας έχουμε έναν απο αυτούς να περιφέρεται στους δρόμους της ζωής μας, δεν μας χρειάζονται ούτε νόμοι, ούτε διαγγέλματα υπουργών για να τους μάθουνε να κάνουν τη δουλειά τους. Μια απλή παραίνεση δική μας αρκεί για να τους αλλάξει.
Συγγνώμη τέλος για την εδώ και χρόνια νοοτροπία μου. Της αρπαχτής, της ευκολίας και της εντυπωσιακής βιτρίνας. Συγγνώμη που άφησα να με κάνουν σαν τα μούτρα τους οι νεόπλουτες κυράτσες των βορείων προαστίων και συνεχώς να ψάχνω τις πολύτιμες στιγμές της ευτυχίας, μέσα σε θλιβερούς εμπορικούς παράδεισους, ντιζαινάτες φίρμες, φτιαγμένες μες της ανέχειας τις ασιατικές τις φάμπρικες, ακριβοπληρωμένα αυτοκίνητα και άλλες λοιπές παρόμοιες ανοησίες. Ετσι με μάθανε όμως και μου είναι κομμάτι δύσκολο να τις πετάξω απο εντός μου.
Το συγγνώμη το δικό μου σίγουρα δεν προσδοκώ να αλλάξει , ούτε κατ΄ ελάχιστο, τον ρού της ιστορίας. Είναι τέτοια η δυνάμη της ανωνυμίας του που θα το εξαφανίσει μονομιάς και ίχνη του μονάχα προσδοκώ να απομείνουν μέσα στις αράδες αυτού του ιστολογίου . Οι πολλές συγγνώμες όμως ίσως έχουν καλύτερη κατάληξη και οδηγήσουν κάπου. Και το κυριότερο. Ισως αναγκάσουν και τα ψοφοδεή της εξουσίας μας να σκύψουν το κεφάλι ντροπιασμένοι και να αποχωρήσουν,δίχως τιμές και χειροκρότημα, απο της σκηνής τα φώτα. Εγώ ως πολίτης ένα συγγνώμη μπορώ να πώ. Όχι όμως και δαύτοι....
Ειδικευόμενος νεφρολόγος
greek-publius.blogspot.com