Οι Μακαρθιστές πολέμιοι του «λαϊκισμού» | του Χρήστου Παπαδόπουλου - VETONEWS Ειδήσεις από Κοζάνη, Γρεβενά, Καστοριά, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα, Μακεδονία και όλη την Ελλάδα

Πρωτίστως ήταν και είναι μια πολιτική που σκοπό είχε και έχει να ισοπεδώσει  ότι μπορεί να εκληφθεί ως εμπόδιο στις επιδιώξεις και τους στόχους του πιο ακραίου παγκόσμιου νεοφιλελευθερισμού.

Η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, ως ο απαραίτητος και αναγκαίος όρος, να βρει διεξόδους το παγκόσμιο κεφάλαιο στις αλλεπάλληλες κρίσεις που διέρχεται, έπρεπε να βρει ένα θεωρητικό μοντέλο που θα την οδηγούσε γρηγορότερα και με το λιγότερο δυνατό κόστος στην εδραίωση της.  Οι ακραίες  μονεταριστικές απόψεις  του νεοφιλελεύθερου Μίλτον  Φρίντμαν και της σχολής του[1], ήταν   το όχημα που τελικά επιλέχθηκε.

Το κοινωνικό κράτος, που εδραίωσαν και υπερασπίστηκαν, πολιτικές προσωπικότητες της  πρώιμης Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ο Βίλλυ  Μπραντ, ο Φρανσουά Μιτεράν, ο Όλαφ Πάλμε κ.α., ήταν το αντίπαλο δέος απέναντι στην παγκοσμιοποίηση των αγορών.

Όπως όταν μετά  τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο επιλέχθηκε ο Ψυχρός πόλεμος, ως αντιστάθμισα αλλά και πόλωση για τη μη προώθηση των ουμανιστικών ιδεών στο Δυτικό ημισφαίριο, έτσι και τώρα ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί όχι μόνο το  ανάχωμα για τη διεύρυνση του κοινωνικού κράτους, αλλά και το μέσο για τη διάλυση του.

Τότε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η πολιτική αυτή υπηρετήθηκε από τον Μακαρθισμό[2] του  περιβόητου Τζόζεφ Μακάρθυ. Αυτός είχε ανάγει ως σκοπό της ζωής του να «ξετρυπώνει» κομμουνιστές και κρυφοκομμουνιστές οι οποίοι,  όπως ισχυριζόταν, ήθελαν να διαλύσουν το «αμερικάνικο όνειρο». Η ιστορία ήδη έχει κατατάξει την περίοδο αυτή, και δικαίως, ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες των ΗΠΑ.

Σήμερα – εδώ  στην Ελλάδα – στην  εποχή των μνημονίων, την βίαιη εκπαραθύρωση του κάθε τι που μπορεί να θεωρηθεί ως κοινωνικό αγαθό ή φροντίδα για τους οικονομικά αδυνάτους, την έχουν αναλάβει οι Μνημονιακοί θιασώτες και προπαγανδιστές. Ως σύγχρονοι Μακαρθιστές, έχουν κηρύξει τον πόλεμο απέναντι σ’ ότι μπορεί να θεωρηθεί ως φιλολαϊκό μέτρο κλπ. Συλλήβδην,  όποιος επιχειρήσει να προωθήσει, να υποστηρίξει ή να υπερασπιστεί οτιδήποτε που μπορεί να θεωρηθεί φιλολαϊκό, αυτόματα κατατάσσεται στους   λαϊκιστές. Όπως τότε στις ΗΠΑ, όταν όποιος υπερασπιζόταν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των αδυνάτων, λεγόταν κομμουνιστής και διώκονταν, έτσι και σήμερα στη σύγχρονη Ελλάδα όποιος τολμήσει να υπερασπιστεί τις ανάγκες και τα δικαιώματα των αδυνάτων, τότε αυτόματα κατατάσσεται στους λαϊκιστές, λοιδορείται και αποκλείεται από τον δημόσιο διάλογο...

Στόχος και επιδίωξη των σύγχρονων Μνημονιακών Μακαρθιστών, είναι να συσκοτίσουν και να αποκρύψουν τελικά, την πραγματική αιτία της οικονομικής κρίσης. Κρίση που δημιουργήθηκε και ανακυκλώνεται εξαιτίας του μοντέλου των παγκοσμιοποιημένων αγορών. Μοντέλο που ευνοεί την διαφθορά και προσβλέπει στην βίαιη ανακατανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων. Να απαλλάξουν τους τραπεζίτες, από την ένοχη διαπλοκή τους. Να συγκαλύψουν την χορήγηση, χωρίς ουσιαστικά κριτήρια,  θαλασσαδανείων στους κρατικοδίαιτους «έλληνες» ολιγάρχες , στα διεφθαρμένα ΜΜΕ και στα επιδοτούμενα από τον δημόσιο προϋπολογισμό, πολιτικά κόμματα. Να αποσιωπήσουν εντελώς το γεγονός ότι ο Μερκαλισμός[3] είναι η κύρια πηγή του κακού που έχει οδηγήσει το σύνολο της ευρωζώνης σε στασιμότητα και σε επιλεκτική επιβράδυνση συγκεκριμένων χωρών.

Αντίθετα, προβάλλουν πως η οικονομική κρίση στη Ελλάδα οφείλεται στους συνταξιούχους και στις παροχές που είχαν. Υπολογίζουν μάλιστα ότι το 80% του χρέους έχει δαπανηθεί για την εξυπηρέτηση των συντάξεων (Γιαννίτσης π. υπουργός του ΠΑΣΟΚ), και υποστηρίζουν πως «η πρώτη σοβαρή προσπάθεια αντιμετώπισης του ασφαλιστικού έγινε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, δέκα χρόνια πριν – δυστυχώς όμως ο σοσιαλισμός αναίρεσε τα σχέδια της και άλλαξε τα βασικά σημεία του νόμου!». Ποιος το είπε αυτό, μα ο «σοσιαλιστής»  πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ Γ. Φλωρίδης[4]. Ξεχνούν – άραγε  άθελα τους – ότι  με το περιβόητο μόνο PSI του Ευαγ. Βενιζέλου χάθηκαν περίπου 30 δισεκατομμύρια Ευρώ; Γιατί αποκρύπτουν ότι η διαχείριση των διαχρονικών αποθεματικών όλων των ασφαλιστικών ταμείων, υπαγόταν στο κράτος, το οποίο εκμεταλλευόταν άτοκα και κατά το δοκούν και όχι πάντοτε υπέρ του κοινωνικού συνόλου; Γιατί ποτέ δεν αναζητήθηκαν ευθύνες από τους εγκάθετους των εκάστοτε κυβερνήσεων, που διοικούσαν τα ασφαλιστικά ταμεία καθ’ υπόδειξη, άλλοτε τζογάροντας σε χρηματιστηριακά προϊόντα αμφιβόλου αξιοπιστίας και άλλοτε προσφέροντας το κατάλληλο «μαξιλαράκι» στα ιδιωτικά συμφέροντα που δεκαετίες ολόκληρες λυμαίνονται τον τομέα της υγείας; Γιατί δεν αποκαλύπτονται αυτοί που ευνοούνται από την Βενζέλεια λαθροχειρία, που μέσα σε μια νύχτα και με την ανοχή συνδαιτυμόνων συνδικαλιστών, κατέλυε το ασφαλιστικό της ΔΕΗ «απαλλάσσοντας» την παράλληλα, από το «βαρίδιο» του ασφαλιστικού ( που σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές αναλογιστικές μελέτες ανέρχονταν στα 4 δισεκατατομύρια ευρώ) [5]; Μήπως για να προετοιμάσουν το χαλί στην οριστική ληστρική επέλαση που ετοιμάζει η Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη,  αποκαλώντας το ταμείο της ΔΕΗ ως «ευαγές ίδρυμα», και για το οποίο που θα πρέπει να πάψει το δημόσιο να εκπληρώνει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει απέναντι στους εργαζόμενους της ΔΕΗ, όταν το διέλυε ο Βενιζέλος; Τελικά μήπως όλοι αυτοί, βρίσκονται διαχρονικά, σε διατεταγμένη υπηρεσία, ανεξαρτήτως της προβιάς που φοράνε; Δεν έχουν άραγε ονοματεπώνυμα όλοι αυτοί, που διαχρονικά αποδέχονται (άραγε με το αζημίωτο;) την κλιμακούμενη απαξίωση της μεγαλύτερης επιχείρησης της χώρας, την ΔΕΗ, και την τελική εκχώρηση της, μέσα από μνημονιακές δεσμεύσεις;   

Από ότι φαίνεται η επίθεση στους «λαϊκιστές», έχει συγκεκριμένους στόχους και τεράστια οικονομική βάση. Προσβλέπει να κάμψει και  τις τελευταίες αντιστάσεις, στην ληστρική επίθεση που έχουν ετοιμάσει. Θα πρέπει να γνωρίζουν όμως όλοι αυτοί που συμμετέχουν, είτε συνειδητά, είτε επικαλούμενοι ιδεολογικές «αρχές» σ’ αυτό το project, ότι η ιστορία θα τους κατατάξει ανάλογα. Όπως ανάλογα έπραξε και με τους Μακαρθιστές. Τώρα θα πει κάποιος, όσοι έχουν αποφασίσει να τα οικονομήσουν κατ’ αυτό τον τρόπο, θα καθίσουν να σκεφτούν ή να νοιαστούν τι θα πει η ιστορία; Μόνο που θα πρέπει να γνωρίζουν όλα αυτά τα φερέλπιδα αρπακτικά, ότι τελικά μόνο  ελάχιστοι τα οικονομάνε και τη νύφη την πληρώνουν πάντα οι αφελείς. Αυτοί που εργάζονται με ιδιοτέλεια, είναι ευδιάκριτοι και εύκολα αναγνωρίσιμοι. Στο χέρι των πολιτών είναι όχι μόνο να μη τους δώσουν το βήμα και τα μέσα, αλλά και  να μη τους αφήσουν να ολοκληρώσουν το έγκλημα τους…