Παθήματα και μαθήματα
Η γενιά του Πολυτεχνείου, έδιωξε την Χούντα μα έφερε το ΔΝΤ.
Είναι μια αλήθεια. Πικρή αλήθεια .
Άλλη μια αλήθεια είναι πως όταν βγούμε από αυτή την κρίση , οι σημερινοί «παίχτες» στο πολιτικό σκηνικό θα είναι παρελθόν.
Αυτό το έχουν αντιληφθεί προφανώς όλοι. Οι πιο «έξυπνοι» προσπαθούν να προβλέψουν και να πάρουν καλή θέση. Θέση όχι απαραίτητα σωστή. ΚΑΛΗ για τον εαυτό τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως δίπλα στον Μίκη Θεοδωράκη, είδαμε και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ανθρώπους που ήταν μέρος του συστήματος , να κάνουν προσπάθεια να καταγραφεί αυτή η συμμετοχή τους.
Από την άλλη οι αγανακτισμένοι. Μέσα σ' αυτούς, αυτοί που ζητάνε να αλλάξουν τα πάντα και αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα. Η αδυναμία να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις , είναι αποτέλεσμα του ετερόκλητου πλήθους των αγανακτισμένων. Οι «βολεμένοι» των ΔΕΚΟ φωνάζουν για τις αποκρατικοποιήσεις και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα φωνάζουν πως δεν θέλουν να πληρώσουν το κόστος των ΔΕΚΟ.
Η προσπάθεια αυτών που έχουν -ας πούμε - την ευθύνη στην καθημερινή μάζωξη των αγανακτισμένων, είναι να μη καπηλευθεί αυτή η κίνηση. Αυτό όμως τους αναγκάζει να απορρίπτουν ότι είναι «δεσμευμένο» από τα πολιτικά κώματα . Έτσι δεν κατορθώνουν να συντάξουν ένα σοβαρό πλαίσιο διεκδικήσεων και προτάσεων.
Είμαι σίγουρος πως αυτή τη στιγμή, ο πρωθυπουργός της χώρας δεν φοβάται τόσο πολύ ούτε την οργανωμένη αντίδραση των συνδικάτων, αλλά ούτε και αυτή των αγανακτισμένων. Αυτό που φοβάται σίγουρα είναι, την επιβεβαίωση της αποτυχίας της πολιτικής του. Οι επιλογές σε πρόσωπα και τακτική σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη. Ο Γιώργος Παπανδρέου το κατάλαβε αυτό. Είναι όμως εγκλωβισμένος.
Ο «απεγκλωβισμός» θα έχει μεγάλο κόστος και για αυτόν αλλά και για την χώρα μας και φυσικά δεν είναι σίγουρο ότι θα είναι και το τέλος της κατηφόρας .
Ελπίζω, πως τα παθήματα του παρελθόντος αλλά και του παρόντος , να γίνουν ένα καλό μάθημα και να μη ξανακάνουμε τα ίδια λάθη. Όσοι βγαίνουν στα «μπαλκόνια» των πλατιών και του διαδικτύου δεν είναι σίγουρο πως είναι άξιοι και ικανοί να πάρουν την διακυβέρνηση μιας «γονατισμένης» χώρας . Δεν πρέπει να ξαναδούμε το ίδιο έργο. Οι αγωνιστές αυτής της εποχής να εξαργυρώσουν τους αγώνες τους με μελλοντικές κρίσεις.