Οι μηχανισμοί του Κράτους στην Πανδημική τριετία | του ΦΩΤΗ ΤΕΡΖΑΚΗ - VETONEWS Ειδήσεις από Κοζάνη, Γρεβενά, Καστοριά, Πτολεμαΐδα, Φλώρινα, Μακεδονία και όλη την Ελλάδα

σήμερα… Πράγματι· αλλά εάν δεν καταλάβουμε τί συνδέει τα σημερινά με τα προηγούμενα δεν έχουμε πιθανότητα να καταλάβουμε ούτε τα σημερινά.

Σήμερα, εκείνο που μοιάζει να απασχολεί τον περισσότερο κόσμο είναι το σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών. Και πολύ καλά κάνει που τον απασχολεί, και πολύ καλά κάνει που κατεβαίνει μαζικά στους δρόμους· αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι δεν τον απασχόλησε το ίδιο, ούτε κατέβηκε στους δρόμους για το πολύ μαζικότερο έγκλημα της εξωτερικής πολιτικής τής κυβέρνησής του, που είχε όχι 57 αλλά χιλιάδες νεκρούς στην Παλαιστίνη και στην Ουκρανία, των οποίων το αίμα έχει αυτή η κυβέρνηση στα χέρια της, μια κυβέρνηση που αγκαλιάζεται ανενδοίαστα με τους δημίους και τους διευκολύνει στο φονικό έργο τους. Μέχρι να έρθει στο φως, λέω, αν έρθει στο φως, ο κρίκος που συνδέει το έγκλημα των Τεμπών με την εξωτερική της πολιτική…

Ένα πράγμα τουλάχιστον φαίνεται να έχει καταλάβει ο κόσμος σήμερα, με αφορμή την υπόθεση των Τεμπών: το καταστατικό ζύμωμα της δημόσιας εξουσίας με το ψέμα, την παραπλάνηση και την εξαπάτηση, το αδιαπέραστο τείχος τής συνενοχής ανάμεσα στην κυβέρνηση, τα μέσα ενημέρωσης, το δικαστικό σύστημα και την επιστημονική εμπειρογνωμοσύνη. Και σας ρωτώ: είναι η πρώτη φορά που τα βλέπουμε και τα ζούμε όλ’ αυτά; Και είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε μια μεθοδευμένη εκστρατεία διασυρμού, συκοφάντησης, ηθικής και πολιτικής εξόντωσης όσων τόλμησαν να αντισταθούν στο δημόσιο αφήγημα; Αφήγημα που έκανε δυνατή μια πολιτική η οποία άφησε πίσω της εκατοντάδες αναίτια νεκρούς, και χιλιάδες σακατεμένους σωματικά ή ψυχικά – αφήνοντας κατά μέρος τις ανυπολόγιστες άλλες, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες… Γι’ αυτό και η εφιαλτική τριετία που ζήσαμε το 2020-22 είναι εξακολουθητικά παρούσα κι επίκαιρη.

Είναι όμως και άλλα που μας απασχολούν σήμερα. Σ’ ένα κόσμο που κλυδωνίζεται, όλοι νιώθουμε τη σκιά μιας καθολικής απειλής, απειλής που μοιάζει να έχει δύο διαστάσεις. Υπάρχει βεβαίως η απειλή τού ολικού πολέμου —η «κάθετη» απειλή, για να την πω έτσι— που φαίνεται όλο και λιγότερο πιθανό ν’ αποσειστεί όσο εκείνοι που νιώθουν να χάνουν την παγκόσμια ηγεμονία μοιάζουν κυριευμένοι από το σύνδρομο του Σαμψών, διατεθειμένοι  να παρασύρουν ολόκληρη την ανθρωπότητα και τη γη στην άβυσσο μαζί τους. Δίπλα μας μαίνονται άγριοι πόλεμοι χωρίς κανόνες και γινόμαστε μάρτυρες φρικαλεοτήτων που δεν είχαμε δει από τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο δράστης είναι κοινός: ένας υπερεθνικός άξονας, εκείνων των δυνάμεων που χάρη στο αποικιοκρατικό τους παρελθόν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή τής καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στην Ευρώπη συνδαυλίζουν μια πολεμική παράκρουση εναντίον μιας ανύπαρκτης απειλής, στην Μέση Ανατολή και ιδίως στην Παλαιστίνη στηρίζουν ειδεχθείς γενοκτονίες και υπερασπίζονται το δικαίωμα του θύτη στην αρπαγή και στον φόνο κουρελιάζοντας κάθε πρόσχημα «διεθνούς νομιμότητας», της οποίας οι ίδιοι μέχρι χθες είχαν την αξίωση να προβάλλουν ως μονοπωλιακοί τοποτηρητές. Και στο ίδιο το εσωτερικό τους επιβάλλουν μορφές δικτατορίας στην πληροφόρηση και στον λόγο, πογκρόμ διώξεων και εξόντωσης των

Μια ανάλογη στρατηγική άλλωστε, που τίθεται σε όλο και πιο συστηματική εφαρμογή σήμερα, είναι ο περιβαλλοντικός τρόμος. Στο όνομα της λεγόμενης «κλιματικής κρίσης», που λειτουργεί σαν υπνωτικό σλόγκαν αχρηστεύοντας κάθε δυνατότητα συλλογισμού, επιβάλλονται όλο και πιο αδιανόητες απαγορεύσεις, περιορισμοί στις μορφές κοινωνικότητας, στη μετακίνηση και στον τρόπο ζωής μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων και τελειοποιούνται μορφές ελέγχου των ιδιωτικών πτυχών τής ζωής τους. Να μιλάμε για «κλιματική κρίση» είναι ένας εύσχημος τρόπος να συγκαλύπτουμε το πραγματικό πρόβλημα της προϊούσας οικολογικής καταστροφής, για την οποία είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι εκείνοι που κρούουν το καμπανάκι τού κινδύνου και την οποία μεγεθύνουν οι ίδιες οι πρακτικές που προτείνουν ως λύση στο πρόβλημα. Γνωρίζει κανείς, για παράδειγμα, ποιο είναι το οικολογικό αποτύπωμα των προωθούμενων «καθαρών» τεχνολογιών – από τα ηλιακά πάνελ και τις ανεμογεννήτριες, όλεθρο της άγριας ζωής και της τελευταίας απάτητης φύσης, μέχρι τα ηλεκτροκίνητα μέσα μεταφοράς, που οι αναγκαίες ποσότητες σπάνιων μετάλλων για τη λειτουργία τους μετατρέπουν σε καθαρτήριο γιγαντιαίες εκτάσεις στο Κογκό, στη Χιλή ή στην Κίνα κι εξαντλούν σε βαθμό μη αντιστρεπτό τον υδροφόρο ορίζοντα; Και πώς επιδρά στο παγκόσμιο βιοσύστημα η λεγόμενη μηχανική τού κλίματος, που γνωρίζει ραγδαία ανάπτυξη ήδη από τον καιρό τού πολέμου στο Βιετνάμ – για στρατιωτικούς λόγους πρωτίστως, όπως συμβαίνει με όλες τις τεχνολογικές καινοτομίες, που όμως εν συνεχεία υποβάλλονται επικερδώς σε πολιτική χρήση; Τον ρόλο που παίζουν στην υποτιθέμενη «αλλαγή τού κλίματος» η τρομακτική αποψίλωση των δασών του πλανήτη και η προϊούσα εξάλειψη άγριων ειδών στη βωμό τής ακατάσχετης οικονομικής αξιοποίησης; Ή η αλόγιστη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής (πυρηνικών κάθε είδους δυναμικότητας, χημικών και άλλων) στον χορό των πολεμικών  συγκρούσεων που η ασταμάτητη παραγωγή τους είναι όρος διαιώνισης του στρατιωτικοβιομηχανικού πλέγματος των χωρών τού παγκόσμιου διευθυντηρίου;

Δεν φτάνει μόνο να βλέπουμε την εξαπάτηση, ούτε απλώς να καταγγέλλουμε το «σύστημα» που ενορχηστρώνει τέτοιες πρακτικές· πρέπει επίσης να μπορούμε να καταλάβουμε τις αιτίες τους. Υπάρχει εδώ ασφαλώς ένα κίνητρο αναζήτησης νέων πηγών κερδοφορίας, ενόψει της δομικής κρίσης τού παγκόσμιου καπιταλισμού και του βρόχου που έχει γίνει για τον ίδιον η χρηματοπιστωτική φυγή προς τα εμπρός. Ολοφάνερα, η ασίγαστη προπαγάνδα τής «κλιματικής αλλαγής», όπως και η ανακυκλούμενη προφητεία περί επερχόμενων «πανδημιών», όπως και η επινόηση ανήκουστων πολεμικών απειλών,  παράλληλα με τη συστηματική καλλιέργεια της αυταπάτης πως τα προβλήματα που μαστίζουν την ανθρωπότητα έχουν «τεχνικές» λύσεις, είναι το δόλωμα για την ανάπτυξη ενός νέου, τεραστίως κερδοφόρου τομέα – όσο ακριβώς και η προώθηση προϊόντων γενετικής τεχνολογίας στον βιοϊατρικό τομέα (όπως τα DNA και RNA εμβόλια, αλλά όχι μόνον). Όμως το εταιρικό κέρδος είναι μόνο η μία πλευρά τού ζητήματος. Το έμφραγμα του παγκόσμιου καπιταλισμού (αισθητό κυρίως στο δυτικό του κέντρο) οφείλεται όχι μόνο στην πτωτική τάση τού ποσοστού κέρδους που είναι η παράπλευρη συνέπεια της γενικευμένης αυτοματοποίησης, αλλά και στην περίσσεια ανθρώπων που για τον ίδιον λόγο είναι πλέον άχρηστοι στην παραγωγή.  Ο μεγάλος του πονοκέφαλος είναι πώς θα ουδετεροποιήσει (αν δεν μπορεί να εξαλείψει ευθέως) αυτό το άχρηστο και δυνητικά επαναστατικό ανθρώπινο πλεόνασμα: η διαρκής εμφύσηση τρόμου, και η συνακόλουθη λήψη όλο και πιο κατασταλτικών μέτρων για την υποτιθεμένη «προστασία» του, είναι η στρατηγική που πρωτίστως υπηρετεί αυτόν τον σκοπό. Ακριβώς, μια στρατηγική αντιεξέγερσης, που μια επαναστατική λαϊκή κινητοποίηση οφείλει να πλήξει μετωπικά.

* Το παρόν εκφωνήθηκε στην εκδήλωση-συζήτηση με θέμα «Ιατρικός πανικός και κατασταλτική πολιτική του κράτους. Τι άφησε πίσω της η περίοδος του κόβιντ;» που διεξήχθη την Παρασκευή 11 Απριλίου στην ΕΣΗΕΑ.

πηγη: https://neoplanodion.gr