Χάθηκε η μπάλα;
Σε μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση που έγινε αυτές τις μέρες στην πόλη της Κοζάνης άκουσα μερικές λέξεις κλειδιά που αποτελούν επιτακτική ανάγκη προκειμένου να αλλάξει πλώρη η ελληνική φρεγάτα. Λέξεις που απαιτούν μακροπρόθεσμη δέσμευση και αφοσίωση ώστε να δημιουργηθούν τέτοιες οικονομικοκοινωνικές δομές ικανές να στηρίξουν
και να υποστηρίξουν την επιβίωση οποιουδήποτε κράτους σε ένα πολύπλοκο και χαοτικά διαμορφωμένο παγκόσμιο σύστημα. Γιγαντιαίο επιχειρησιακό σχέδιο, εμπιστοσύνη, υπέρβαση και θεραπεία.
Λέξεις που πρέπει να ερμηνευτούν ορθολογικά και να υπηρετηθούν με ανθρώπινη και εθνική συνείδηση και εν τέλη να καθιερωθούν και να εδραιωθούν συνειδησιακά στην κοινωνική μας συμπεριφορά. Ριζική αλλαγή νοοτροπίας.
Ο φόβος μου εστιάζεται στην λέξη εμπιστοσύνη. Δυστυχώς έχει χαθεί τόσο σε επίπεδο γενεών, τόσο σε επίπεδο κοινωνικών δομών, όσο και σε επίπεδο οργανισμών. Η γενιά των πολιτικών ίσως να νιώθει ενοχές και να προσπαθεί να διορθώσει τα αδιόρθωτα, ενώ η γενιά των προδομένων νιώθει απελπισία και γεμίζει τα πνευμόνια της με ανάσες οργής και μίσους και η νεότερη γενιά, αυτή της αδιαφορίας, αρνείται να δεχτεί την ύπαρξη της πολιτείας και της κατάστασης που αυτή προκάλεσε και προσκάλεσε για να αντικαταστήσει τον γαλάζιο της ουρανό. Ο δημόσιος ιστός, ο επιχειρηματικός κόσμος και η εργατική στρατιά έχουν γκρεμίσει τις επικοινωνιακές γέφυρες και κοιτάζονται πλέον με καχυποψία και εχθρικότητα. Αλλά ακόμα και μέσα σε αυτές τις δομές δεν υπάρχει συσπείρωση ούτε σχεσιακά δεσμά αρκετά δυνατά για να συγκρατήσουν την ενότητα τους.
Η εμπιστοσύνη έχει χαθεί και χωρίς αυτή οποιοδήποτε επιχειρησιακό σχέδιο, οποιαδήποτε δέσμευση και οποιαδήποτε θεραπεία δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Θα καταρρεύσει σαν κάστρο από τραπουλόχαρτα στημένο δίπλα στον ασκό του Αιόλου.
Για να επαναφέρουμε αισιόδοξη σκέψη και οραματισμό στην νοοτροπία μας, για να καταφέρουμε να σηκώσουμε ξανά την ελληνική μας σημαία θα πρέπει πρώτα να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη. Το ερώτημα όμως είναι ποιος θα σημάνει την έναρξη της αποκατάστασης; Ποιος θα αναλάβει το ρόλο αυτό;
Ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι οι πολιτικοί και η πολιτική τους όλα αυτά τα χρόνια είχαν στόχο την ενδυνάμωση της εθνικής μας ταυτότητας και του οικονομικοκοινωνικού της επιπέδου τόσο στην ενδοχώρα όσο και στην παγκόσμια σκηνή, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι απέτυχαν. Και επειδή πιστεύω σε μια δεύτερη ευκαιρία νομίζω ότι είχαν αρκετές. Χωρίς λοιπόν να κατηγορώ και χωρίς να προκαλώ με ειρωνικούς συνειρμούς και τοποθετήσεις θα πω απλά ότι δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν την όποια στρατηγική εξέφραζαν πάντα προεκλογικά και δεσμεύονταν αργότερα με λαϊκή εντολή. Λυπάμαι γενιά των Παπανδρέου και του Καραμανλή. Λυπάμαι κύριε Σημίτη, κύριε Σαμαρά, κυρία Μπακογιάννη και κυριά Παπαρήγα. Δεν τα καταφέρατε. Ούτε εσείς αλλά ούτε και οι αιωνόβιοι πολιτικοί πρωταγωνιστές.
Για να εμπιστευτείς κάποιον πρέπει να πιστεύεις σε αυτόν. Και έχουμε χάσει την πίστη μας σε όλο αυτό το σύστημα που τόσα χρόνια εφάρμοζε re-branding στις δομές του προκειμένου να προσαρμοστεί στις κοινωνικές αλλαγές που οι ίδιοι προκαλούσαν σε μια ανείπωτη συνεργασία με το λαϊκό σύνολο όπως πολύ σωστά κατά την άποψη μου υποστηρίζει ο κ. Λυγερός με μια πιο ρεαλιστική και τεκμηριωμένη προσέγγιση.
Αυτό που χρειάζεται αυτή η χώρα είναι αλλαγή τόσο στο πολιτικό σύστημα όσο και στις κοινωνικές δομές, νοοτροπίες και αντιλήψεις. Και προτεστάντης σε αυτό το καθόλου εύκολο εγχείρημα δεν θα πρέπει να είναι οι πολιτικοί που δεν κατάφεραν να διαχειριστούν σωστά την ελληνική επιχείρηση όλα αυτά τα χρόνια δίνοντας πια διαφορετικό χρώμα στο πολιτικό σύστημα. Αυτό απαιτεί αυτογνωσία, αυτοκριτική και υψηλό συναίσθημα εθνικής ευθύνης. Χρειαζόμαστε ένα διαφορετικό ηγετικό σχήμα και μια σταθερή πολιτική κατεύθυνση με τέτοια χαρακτηριστικά που θα αποβάλουν παρασιτικές και πελατειακές συνήθειες του παρελθόντος ( για να μην πω και του παρόντος ). Η λογική του "άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς" δεν μπορεί να συνεχιστεί γιατί κάποιοι ξέρουν και θέλουν να παίξουν μπάλα ...
είναι μέλος του ΔΣ ΕΒΕ Ν. Κοζανης*