"Τους Περιβαλλοντικούς και άλλους κινδύνους από την αποψίλωση του δάσους Μεσσιανής" επισημαίνει ο Κώστας Μιμίκος
Σε συνέχεια του προηγούμενου κειμένου σχετικά με το σπάνιο είδος βελενιδιάς (Μακεδονική δρυς – Quercus macedonica ή Quercus trojana), που έχει απομείνει στη χώρα μας, που κι αυτό πρόκειται να κοπεί για να εγκατασταθούν φωτοβολταικά στη περιοχή της Μεσιανής, είναι απαραίτητο να επισημανθούν και μια σειρά άλλων επιπτώσεων στο φυσικό, δομημένο, παραγωγικό και ανθρωπογενές περιβάλλον.
Ένα εκατομμύριο θετικά θα μπορούσαν να απαριθμηθούν από την ύπαρξη περιαστικών και άλλων δασών και αντίστοιχα άλλες τόσες αρνητικές επιπτώσεις από την απώλεια και καταστροφή του δάσους. Στη προκειμένη περίπτωση, για τους κατοίκους της περιοχής το «δάσος» είναι ιστορία, αναμνήσεις, συναισθήματα, είναι πηγή ζωής, αναψυχή, παιχνίδι, πανίδα, παραγωγή νερού, συγκράτηση εδαφών, περίπατος, βοσκή, κυνήγι και όλα όσα απορρέουν από την πολλαπλή προσφορά του δάσους, όπως περιγράφονται στο νόμο 998 “περί δασών”, αλλά και σε όλα τα συγγράμματα που διδάσκονται οι φοιτητές στις δασολογικές σχολές.
Κανείς δε μπορεί να είναι εναντίον έργων για τη παραγωγή καθαρής ενέργειας από τον ήλιο, αλλά και κανείς δε μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα από μια τέτοια περιβαλλοντική καταστροφή.
Δε μπορεί κανείς να μη δε θυμάται, από τους παλαιότερους, τις διαβρώσεις και τις κατεβασιές τεράστιων ποσοτήτων νερού πριν τριάντα περίπου χρόνια στη περιοχή για την οποία γίνεται λόγος, αναγκάζοντας τους αγρότες, ιδιοκτήτες-καλλιεργητές των χωραφιών να απομακρύνουν πέτρες και βράχους που κατέβασε το βουνό από τις φυτείες τους για μήνες.
Η διαβρωμένη κατάσταση του ασβεστόλιθου και των άλλων πετρωμάτων στις παρυφές του βουνού, μαζί με ισχυρή νεροποντή, κατέβασαν βράχους με διάμετρο πάνω από μισό μέτρο!
Τέτοια φαινόμενα με μαθηματική και στατιστική ακρίβεια θα επισυμβαίνουν περιοδικά, ανά δεκαετίες, εικοσαετίες ή και πεντηκονταετίες, όπως επικαλούνται γεωλόγοι και μετεωρολόγοι, αλλά και όλοι οι επιστήμονες που ασχολούνται με μακρόπνοα δημόσια έργα και χωροταξικές ρυθμίσεις.
Την εποχή εκείνη μάλιστα το υφιστάμενο δάσος ήταν στη θέση του, σε πιο αραιή μορφή τότε, για τους λόγους που περιγράφηκαν στο προηγούμενο κείμενο. Με το πέρασμα τριάντα και πλέον χρόνων το δάσος πύκνωσε, αναπτύχθηκαν και μεγάλωσαν και άλλα είδη μαζί με τις βελανιδιές, ως υποόροφος (κέδρα, αγριογκορτζιές, παλιουριές και άλλα φρύγανα), καθώς και ποώδης βλάστηση που συγκρατεί πλέον το έδαφος. Κι’ όλα αυτά σε καθεστώς φύλαξης και απαγορεύσεων από μέρους των δασικών υπηρεσιών, που αντιμετώπιζαν την έκταση αυτή ως “δάσος” και με ότι επέβαλε η δασική νομοθεσία.
Αλλά στη προκειμένη περίπτωση δυστυχώς, ούτε περιβαλλοντικές μελέτες εκπονήθηκαν, ούτε ανάλογοι περιβαλλοντικοί όροι ελήφθησαν υπόψη, ώστε να αποτιμηθούν στη πραγματική τους διάσταση όλες οι παραπάνω επιπτώσεις.
Αν, λέμε αν, και κανείς δε μπορεί να το αποκλείσει, υπάρξει μια αντίστοιχη με εκείνη νεροποντή, ή ακόμα και μικρότερης έντασης, με το βουνό γυμνό εξαιτίας της αποψίλωσης, ποιος μπορεί να προβλέψει τις επιπτώσεις; Και το χωριό, ο οικισμός είναι από κάτω..... Έχουμε δει να συμβαίνουν σε πολλές περιοχές, με ανυπολόγιστες καταστροφές, ακόμα και με απώλειες ανθρώπινων ζωών.
Με εκτίμηση και χωρίς διάθεση κινδυνολογίας, αλλά με αναφορά σε πραγματικά γεγονότα.
Μιμίκος Κώστας