Ποια ήταν η Ντάφνι Καρουάνα Γκαλιζία που χθες δολοφονήθηκε στη Μάλτα
Η γενναία δημοσιογράφος που ηγήθηκε των αποκαλύψεων για τα Panama Papers μέσα από τη δουλειά, τις απόψεις και τα μάτια του μεγαλύτερου γιου της Όσο είναι τραγικό, τόσο και γελοίο: ο άνθρωπος τον οποίο κατήγγελες ανοιχτά, γενναία, χωρίς περιστροφές,
με αποδείξεις και ντοκουμέντα για τη διαφθορά και τους σάπιους θεσμούς της χώρας σου να παραγγέλλει εξονυχιστικές έρευνες για τον θάνατο σου. Αν η Ντάφνι Καρουάνα Γκαλιζία μπορούσε να γράψει γι' αυτό, σίγουρα το δηλητηριώδες χιούμορ της, σε συνδυασμό με κάποιο εμπρηστικό έγγραφο θα έκανε τον πρωθυπουργό της Μάλτας Τζοζέφ Μουσκάτ, να χάσει για ακόμη ένα βράδυ τον ύπνο του. Όμως, η Γκαλιζία δεν υπάρχει πια, το διάσημο blog της, παντοδύναμο και ενοχλητικό, όσο όλες οι εφημερίδες της πατρίδας της περνάει πλέον στην ιστορία και η ίδια -ακόμη μια γενναία με υψηλό αίσθημα ευθύνης- περνά στη σιωπή.
Η Γκαλιζία δολοφονήθηκε χθες, όταν το Peugeot 108 που οδηγούσε εξερράγη μετά την τελευταία της ανάρτηση στο προσωπικό της ιστολόγιο. Το κείμενο αναρτήθηκε στις 2.35 τα ξημερώματα και στις 15.00 το μεσημέρι της Δευτέρας το στόμα της ενοχλητικής για την κυβέρνηση blogger είχε κλείσει για πάντα. Ο κόσμος την αγαπούσε για το θάρρος της, ξεκινούσε τη μέρα του με την ανάγνωση των όσων κατέγραφε σε καθημερινή βάση, σε γλώσσα απλή, ντοκουμενταρισμένη, ατρόμητη. Πίσω στην πατρίδα της ακόμη δεν ξέρουν αν η έμπειρη χρονογράφος πλήρωσε τις αποκαλύψεις της ή το γεγονός ότι αυτές είχαν βγει πλέον εκτός συνόρων, κάνοντας ένα περιοδικό σαν το Politico να τη χαρακτηρίζει «τρομοκράτη» των διεφθαρμένων πολιτικών της χώρας της. «Η κυρία έχει αρχίδια», έγραφε με καμάρι πριν από λίγους μήνες ο συντάκτης του άρθρου που χαρτογραφούσε τη λίστα των 28 πιο επιδραστικών προσωπικοτήτων στα media και την πολιτική.
Ντάφνι Καρουάνα Γκαλιζία
Είτε καταπιανόταν με τους υπουργούς Υγείας και Παιδείας της Μάλτας, είτε με το σκάνδαλο των διαβατηρίων, το blog της Γκαλίζια σε μία καλή μέρα -από άποψη επισκεψιμότητας- είχε γύρω στους 400.000 μοναδικούς επισκέπτες. Ο πληθυσμός της Μάλτας είναι 420.000 ψυχές, αν κάτι έχει να πει αυτό... Κι αυτή η λαϊκή διατύπωση στην περίπτωση της 53χρονης Καρουάνα αποτύπωνε την απόλυτη αλήθεια: πέρσι τον Ιούνιο οι αποκαλύψεις της για τον Μουσκάτ και τους συνεργάτες του, για τη δράση τους μέσω υπεράκτιων εταιρειών και για την πώληση μαλτέζικων διαβατηρίων, καθώς και για τις δοσοληψίες με την κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν είχαν προκαλέσει πάταγο. Η Γκαλιζία δεν μπορούσε να κυκλοφορήσει, χωρίς κάποιος να πέσει στην αγκαλιά της, χωρίς να τρώει σε κάποια ταβέρνα και μια ομάδα πολιτών να μην περάσει να της εκφράσει τον θαυμασμό και τα συγχάρητήρια του. Η οικογένεια της είχε αρχίσει να ανησυχεί, την παρακαλούσαν -μετά και την έκταση των αποκαλύψεων με τα Panama Papers- να ζητήσει προστασία, μία διακριτική σωματοφυλακή. Εκείνη, όπως γράφεται σήμερα, γελούσε. Έπαιρνε στα σοβαρά τη δουλειά, αλλά όχι τον εαυτό της.
Περισσότερο ανησυχούσε για τα τρία παιδιά που αφήνει πίσω της και για τα οποία δεν επιθυμούσε ένα μέλλον στη Μάλτα του σήμερα. «Πάνω από το πτώμα μου θα μείνουν κολλημένα τα παιδιά μου σ' αυτά εδώ τα βράχια», έγραφε τη μέρα που ενημερώθηκε ότι βρισκόταν στη λίστα των 28 πιο επιδραστικών προσωπικοτήτων του Politico. «Ο καλύτερος τρόπος για να κάνεις εικόνα αυτή τη γυναίκα είναι να την σκεφτείς σαν ένα WikiLeaks από μόνη της, σαν μία Σταυροφόρο εναντίον της αδιαφάνειας και της διαφθοράς στη Μάλτα, ένα νησί που είναι διάσημο κυρίως γι' αυτά τα δύο κουσούρια του», έγραφε πριν από λίγους μήνες το Politico, αναφέροντας παράλληλα και την υπόθεση του πρώην ευρωπαϊκού επιτρόπου John Dalli, τον οποίο είχε βοηθήσει να αποκαλύψει ένα τεράστιο σκάνδαλο με τα καρτέλ καπνών. «Είναι μια δύναμη της φύσης, μια γυναίκα που από μόνη της κατάφερε να φέρει την κυβέρνηση της χώρας της στο χείλος του γκρεμού», έλεγαν οι άλλοι για εκείνη.
Η Γκαλιζία πάλι είχε ένα διαφορετικό μότο, πολύ πριν ακόμη εμπλακεί με την ιστορία των Panama Papers: 'τίποτα και κανείς δεν είναι τόσο μεγάλος ή τόσο μικρός στην πολιτική που να μην πρέπει να κριθεί ανελέητα». Η μεγαλύτερη πίκρα της, όπως η ίδια έγραφε πολύ συχνά, και μάλιστα σε γλώσσα που κάποιους ξάφνιαζε ή σόκαρε ήταν αυτό που συνήθως σκεφτόμαστε όλοι για τους πολιτικούς. Ότι μία δράκα ανθρώπων, χωρίς ιδιαίτερα ταλέντα και χωρίς την παραμικρή προσφορά στο κοινωνικό σύνολο γέμιζε τις τσέπες της με σκανδαλώδη χρηματικά ποσά.
Πηγή: www.lifo.gr