Το μήνυμα του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Κοζάνης Γιώργου Ντζιμάνη με αφορμή την 42η επέτειο του Πολυτεχνείου
Φέτος συμπληρώνονται 42 χρόνια από την ηρωική εξέγερση του λαού και της νεολαίας, τον Νοέμβρη του 1973, που πυροδότησε τα
γεγονότα για την πτώση της χούντας.
Η κατάληψη της νομικής το Φλεβάρη του '73 ήταν το έναυσμα για όσα ακολούθησαν το Νοέμβριο. Αν και η αστυνομία κατέστειλε την εξέγερση των φοιτητών, δεν μπόρεσε να καταστείλει την αγωνιστικότητα τους.
Τα αιτήματα για «ψωμί», «παιδεία» και «ελευθερία» που πρωτοακούστηκαν, αποτέλεσαν τον οδηγό για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η χούντα στην προσπάθειά της να επιβάλλει τον έλεγχο παντού είχε ήδη αναμιχθεί στο φοιτητικό συνδικαλισμό, απαγορεύοντας τις φοιτητικές εκλογές, στρατολογώντας υποχρεωτικά τους φοιτητές και επιβάλλοντας μη εκλεγμένους ηγέτες στην ΕΦΕΕ.
Στις 14 Νοεμβρίου του 1973 οι φοιτητές αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα τους και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του καθεστώτος. Τα ξημερώματα. της 17ης Νοεμβρίου, και ενώ οι διαπραγματεύσεις για ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών από το ίδρυμα είναι σε εξέλιξη, αποφασίζεται η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρεμίζει την κεντρική πύλη.
Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης, σηματοδότησε την αλλαγή της Ελλάδας καταλυτικά, σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, και δημιούργησε τις συνθήκες για τη μετάβαση προς τη δημοκρατία.
Για μια Ελλάδα ισχυρή, για μια κοινωνία μακριά από τη ξενοφοβία, τη μισαλλοδοξία, τον αυταρχισμό και το φόβο. Για δημοκρατία, κοινωνικά δικαιώματα, και αξιοπρέπεια. Ο κόσμος αλλάζει μόνο με αγώνες.
Οφείλουμε να τιμούμε τους αγώνες εκείνης της γενιάς, τον αγνό πατριωτισμό του λαού μας. Οφείλουμε να θυμόμαστε όμως και κάθε τόπο βασανιστηρίου, κάθε φυλακή και ξερονήσι. Κρατούμε στη ψυχή μας τα βιώματα του Πολυτεχνείου ως παρακαταθήκη για ένα καλύτερο αύριο, και έχουμε το καθήκον να τα μεταλαμπαδεύσουμε και στις γενιές που θα έρθουν.
Σαράντα δύο χρόνια μετά, το «Πολυτεχνείο Ζει», και είναι εδώ, διαχρονικό, για να μας υπενθυμίζει το νόημά του, να εμπνέει τους αγώνες του σήμερα, να συγκινεί και να κινητοποιεί όπως εκείνες τις ιστορικές ημέρες. Για κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ανεξαρτησία.
Γιατί 42 χρόνια μετά τα αιτήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν πιο επίκαιρα από ποτέ, και πρέπει να δικαιωθο