Της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Η υπαρκτότητα μιας κατάστασης ή η πραγματικότητα ενός γεγονότος την ταυτίζουμε με την έννοια της αλήθειας.
Ως αλήθεια ( ως μέρος μιας ορατής πραγματικότητας) συνήθως δεχόμαστε μόνο αυτό που το αντιλαμβανόμαστε, με σιγουριά. Όταν δύο ή περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν στην αντίληψη ενός φαινομένου, δημιουργούν μια κοινή σύμβαση για το φαινόμενο και την «αίσθηση» που αυτό προκαλεί. Όταν αυτή η κοινή σύμβαση αφορά ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων, όταν δηλαδή «όλοι» αντιλαμβάνονται κάτι με όμοιο τρόπο, τότε η κοινή αυτή σύμβαση γίνεται αποδεκτή ως αλήθεια.
Με την αλήθεια ζούμε από μικρή ηλικία. Την έχουμε από την πρώτη στιγμή που στεκόμαστε στα πόδια μας και μας συνοδεύει μέχρι την τελευταία στιγμή της ύπαρξης μας. Δεν μπορούμε να την επηρεάσουμε όσο και να το θέλουμε. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουμε, εμείς και οι γονείς μας. Είναι αλήθεια ότι μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε. Επίσης είναι αλήθεια ότι εγώ έχω μία αλήθεια και εσύ έχεις μία άλλη, διαφορετική από την δική μου. Η ζωή προχωράει και σιγά, σιγά πολλοί περισσότεροι άνθρωποι έχουν άλλες αλήθειες από τις δικές μου και άπτεται στην ωριμότητα μου να δεχτώ αυτό το πράγμα.
Μερικές αλήθειες πονάνε, άλλες χαϊδεύουν τα αυτιά μου και άλλες με ΄΄σκοτώνουν΄΄. Παράδειγμα για αλήθειες που πονάνε όπως ότι γέρασα ,μειώθηκαν οι δυνάμεις μου και συμφιλιώθηκα με απαράδεκτες καταστάσεις για να επιβιώσω δεν χρειάζονται ιδιαίτερη ανάλυση. Αλήθειες που χαϊδεύουν τα αυτιά μου είναι ότι με την ηλικία έγινα σοφότερη και ότι η εμπειρία που απόκτησα είναι θετική και δίνει λύσεις σε διάφορα προβλήματα. Αλήθειες που με ΄΄σκοτώνουν΄΄΄, είναι οι πικρές αλήθειες που κρέμονται σαν μια άτυπη θηλιά στο λαιμό μου και το μόνο που μου μένει είναι να ρίξω κάτω το σκαμνάκι.
Είναι το θλιμμένο πρόσωπο που βλέπω καθημερινά στο καθρέφτη είναι η βαριά ματιά που ρίχνω στα γεγονότα που μας στοιχειώνουν. Είναι η απελπισία που με κατακλύζει όταν αναρωτιέμαι τι θα γίνει αύριο. Είναι η διαπιστωμένη ανικανότητα μου να δεχτώ την πραγματικότητα. Είμαι λίγη, μικρή και ασήμαντη και το πέρασμα μου από αυτό το μάταιο κόσμο δεν προκάλεσε τίποτα!
Η ύπαρξη μου πέρασε απαρατήρητη επειδή δεν κατάφερα να κάνω τίποτα σημαντικό απλώς φρόντισα να επιβιώσω!
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.