της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Σαν καλή νοικοκυρά και υπερβολικά κολλημένη στην τάξη και την οργάνωση ενός σπιτιού κάθε Μάιο μπαίνω στην διαδικασία της μεταφοράς ρούχων από μία ντουλάπα στην άλλη. Με το πρόσχημα της σωστής και αρμονικής
διαχείρισης των ενδυματολογικών μου προτιμήσεων ελέγχω( τι με χωράει και όχι) ,επιλέγω το θα δωρίσω και τι θα πετάξω και τοποθετώ τα ρούχα μου σε ειδικές τσάντες βαλίτσα στοιβαγμένα προσθέτοντας παστίλιες ή φακελάκια λεβάντας. Σε άλλη σειρά τοποθετώ τις παπλωματοθήκες, σιδερωμένες και τα παπλώματα με πούπουλο χήνας.
Τα χειμερινά ρούχα ανεβαίνουν στα πάνω και τα καλοκαιρινά κατεβαίνουν, μπαίνουν στο πλυντήριο η παίρνουν σειρά για σίδερο. Εκεί υπάρχει λίστα αναμονής ανάλογα με το καιρό και φυσικά με το πρόγραμμα ψυχαγωγίας μου. Αυτή η ρουτίνα χαρακτηρίζει την αλλαγή του καιρού και το αγκάλιασμα της αισιόδοξης ιδέας ότι όλα οδεύουν καλώς. Ήρεμα και συνειδητά αποδέχομαι ότι τα κιλά μου πολλαπλασιάζονται και ότι πολλά αγαπημένα ρούχα φεύγουν ανεπίστρεπτα από την γκαρνταρόμπα μου.
Ανάμεσα στα ρούχα βρήκα μία παλιά λευκή νοσοκομειακή ποδιά. Αγορασμένη το 1986 από το εξειδικευμένο κατάστημα Αδελφοί Παπαδόπουλοι στην Ακαδημίας. Ήταν ένα δώρο που είχα κάνει στον εαυτό μου ,ειδικό βαμβάκι που άντεξε τόσα χρόνια χωρίς να χάσει την φρεσκάδα και την ανθεκτικότητά της. Ξύπνησαν πολλές αναμνήσεις, ιστορίες εφημεριών και γενικά συγκινήθηκα πολύ. Δύσκολα χρόνια, γεμάτα αγωνία, ανησυχία με πολύ όρεξη και ενέργεια για χειρουργεία και αποτελεσματική δράση .Τα αντικείμενα στην ζωή μου παίζουν συναισθηματικό ρόλο ίσως επειδή παραμένουν πιστά στο ρόλο που παίζουν και φθείρονται μόνο από το πέρασμα του χρόνου. Άλλωστε είναι τα μοναδικά που δεν με έχουν προδώσει.
Η λευκή ποδιά, το σήμα κατατεθέν του λειτουργού υγείας, αλληγορικά αντιπροσωπεύει τον σωτήρα ,τον άνθρωπο που είναι ταγμένος να σε σώσει και να παλέψει για την υγεία σου. Δύσκολα να την αποχωριστώ μετά από τόσα χρόνια. Η ιατρική ήταν και παραμένει για μένα μία μεγάλη αγάπη. Ακόμα και τώρα ,ως συνταξιούχος, βοηθάω αφιλοκερδώς, όποτε αντικρίζω μία κατάσταση ασθένειας. Όμως η ζωή περνάει και εμείς αλλάζουμε. Πήρα την ποδιά και πήγα στην φίλη μου την Φαρμακοποιό. Μία υπεύθυνη και αποτελεσματική νέα γυναίκα με την οποία ταυτίζομαι σαν στόχους στην ζωή, σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο και σαν αγαπημένες συνήθειες. Μία γυναίκα που μόλις είδε την ποδιά με κατάλαβε .Αποδέχτηκε την συναισθηματική της αξία και με ευχαρίστησε για την εμπιστοσύνη .Σεβάστηκε ότι η ποδιά αποτελούσε μία άτυπη σκυτάλη προς την νέα γενιά.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.