διαχείρισης των ενδυματολογικών μου προτιμήσεων  ελέγχω( τι με χωράει και όχι) ,επιλέγω το θα δωρίσω και τι θα πετάξω και τοποθετώ τα ρούχα μου σε ειδικές τσάντες βαλίτσα  στοιβαγμένα προσθέτοντας παστίλιες ή φακελάκια λεβάντας. Σε άλλη σειρά τοποθετώ τις παπλωματοθήκες, σιδερωμένες  και τα παπλώματα με  πούπουλο χήνας.

    Τα χειμερινά ρούχα ανεβαίνουν στα πάνω  και τα καλοκαιρινά  κατεβαίνουν, μπαίνουν στο πλυντήριο η παίρνουν σειρά για σίδερο. Εκεί  υπάρχει λίστα αναμονής ανάλογα με το καιρό και φυσικά με το πρόγραμμα ψυχαγωγίας μου. Αυτή η ρουτίνα χαρακτηρίζει την αλλαγή του καιρού και το αγκάλιασμα της  αισιόδοξης ιδέας ότι όλα οδεύουν καλώς. Ήρεμα και συνειδητά αποδέχομαι ότι τα κιλά μου  πολλαπλασιάζονται και ότι πολλά αγαπημένα ρούχα  φεύγουν ανεπίστρεπτα από την γκαρνταρόμπα μου.

    Ανάμεσα στα ρούχα βρήκα μία παλιά λευκή  νοσοκομειακή ποδιά. Αγορασμένη το 1986 από το εξειδικευμένο κατάστημα Αδελφοί Παπαδόπουλοι  στην Ακαδημίας. Ήταν ένα δώρο που είχα κάνει στον εαυτό μου ,ειδικό  βαμβάκι που άντεξε τόσα χρόνια χωρίς να χάσει την φρεσκάδα και την ανθεκτικότητά της. Ξύπνησαν  πολλές αναμνήσεις, ιστορίες εφημεριών και γενικά συγκινήθηκα πολύ. Δύσκολα χρόνια, γεμάτα αγωνία, ανησυχία με πολύ  όρεξη και ενέργεια για χειρουργεία και αποτελεσματική δράση .Τα αντικείμενα στην ζωή μου παίζουν συναισθηματικό  ρόλο  ίσως επειδή παραμένουν πιστά στο ρόλο που παίζουν και φθείρονται μόνο από το πέρασμα του χρόνου. Άλλωστε είναι τα μοναδικά που δεν με έχουν προδώσει.

      Η λευκή ποδιά, το σήμα κατατεθέν του λειτουργού υγείας, αλληγορικά αντιπροσωπεύει τον σωτήρα ,τον άνθρωπο που είναι ταγμένος να σε σώσει και να παλέψει για την υγεία σου. Δύσκολα να την  αποχωριστώ μετά από τόσα χρόνια. Η ιατρική ήταν και παραμένει για μένα μία μεγάλη αγάπη. Ακόμα και τώρα ,ως συνταξιούχος, βοηθάω αφιλοκερδώς, όποτε αντικρίζω μία κατάσταση ασθένειας. Όμως η ζωή περνάει και εμείς αλλάζουμε. Πήρα την ποδιά και πήγα στην φίλη  μου την Φαρμακοποιό. Μία υπεύθυνη και αποτελεσματική νέα γυναίκα  με την οποία ταυτίζομαι σαν στόχους στην ζωή, σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο  και σαν αγαπημένες συνήθειες. Μία γυναίκα που  μόλις είδε την ποδιά με κατάλαβε .Αποδέχτηκε την συναισθηματική της αξία  και με ευχαρίστησε για την εμπιστοσύνη .Σεβάστηκε ότι η ποδιά αποτελούσε μία άτυπη σκυτάλη προς την νέα γενιά.