της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Μετά από μία γνώριμη και αγαπημένη επαφή ,με την θάλασσα, έφτασα στο σταθμό του μετρό,στο Ελληνικό. Χαλαρή, ευχαριστημένη από την ομορφιά της ημέρας και ικανοποιημένη από το χρώμα που είχα πάρει μετά από τόσα μπάνια.
Χαρούμενη στην ιδέα της κατανάλωσης των γεμιστών που είχα μαγειρέψει την προηγούμενη ημέρα ,έτοιμη να υποστώ στωικά την ταλαιπωρία της επιστροφής και αναγκαστικά συμφιλιωμένη με την βαβούρα και το στριμωξίδι στα Μ.Μ.Μ που στερούνται κλιματισμό και κατάλληλες συνθήκες υγιεινής. Δύσκολα τα πράγματα αλλά τα δέχεσαι .Συμφιλίωση με τα κακά φτάνει να πατήσει το ποδαράκι μου στην δροσιά του σπιτιού μου. Στο ασφαλές κάστρο μου!
Στην αποβάθρα διέκρινα μία κυρία. Όλος ο κόσμος την παρακολουθούσε. Ρακένδυτη όμορφη μεσήλικας, έντονα εκνευρισμένη που δεν έβρισκε κάτι που αναζητούσε στις αποσκευές της. Αμίλητη έλεγχε και ξανά έλεγχε το περιεχόμενο των σακουλιών της. Θυμωμένη με τον εαυτό της αλλά χωρίς διάθεση να μοιραστεί τον πόνο της και να το δημοσιοποιήσει .Είχε απλώσει όλα τα πράγματα της στο πάτωμα, έβγαζε και έβαζε πίσω, διάφορες πλαστικές σακούλες γεμάτες με διάφορα αντικείμενα. Είχε από όλα ο μπαχτσές ρούχα, τρόφιμα, πλαστικά μπουκάλια και συσκευές με αρωματικά πανάκια. Σε όλους τους ανθρώπους συμβαίνει να έχουν χάσει κάτι και να προσπαθούν να το βρουν σε δημόσιο χώρο. Δεν ξέρεις τι έχουν χάσει αλλά κατανοείς την λαχτάρα ,την αγωνία και την ανησυχία που τους διακατέχει επειδή έχεις περάσει παρόμοια εμπειρία. Ο συρμός μας αργούσε οπότε αφοσιωθήκαμε όλοι στην ανήσυχη κυρία περιμένοντας ένα αίσιο τέλος της αγωνίας της. Η κυρία παρακολουθούσε και τα δρομολόγια .Έτσι όταν ήρθε ο συρμός μας σε δύο λεπτά έβαλε όλα τα υπάρχοντα της σε μία μεγάλη και τρύπια ,μαύρη σακούλα σκουπιδιών. Επιβιβάστηκε βιαστικά κρατώντας σφιχτά την πολύτιμη σακούλα της. Οι υπόλοιποι επιβάτες κράτησαν αποστάσεις ασφαλείας από την κυρία αλλά ανά τακτά χρονικά διαστήματα ρίχνανε κοφτές ματιές για να δουν τι γίνεται. Η κυρία δεν ενοχλούσε κανέναν απλώς πρόσφερε δωρεάν θέαμα σε ένα κόσμο που ψοφάει για παράξενα πράγματα.
Όπως πάντα όταν αντικρίζω ανθρώπους που με κεντρίζουν μπήκα λίγο στο πετσί της. Ζύγισα τους στόχους και τα επιτεύγματα μου πριν να φτάσω στο σπίτι μου. Αναπόλησα την υστερία και την αγωνία μου όταν με κλέψανε ή όταν έχασα τα κλειδιά μου. Εγώ δέσμια των πρέπει και των μη μέσα στην μικροαστική ,εγωιστική και απομονωμένη ικανοποίηση της νοικοκυράς δεν θα τα άπλωνα στο πάτωμα σε κοινή θέα. Αυτή αναμφίβολα ελεύθερη ,ανεξάρτητη και αδιάφορη για τα σχόλια γύρω της, αφοσιωμένη στον στόχο που προφανώς είχε χαθεί. Επίμονη αλλά άνετη, όμορφη αλλά ρακένδυτη, αυταρχική αλλά όχι ενοχλητική βυθισμένη στον κόσμο της. Χαμένη στο σκοτάδι των σκέψεων της, ανένδοτη και προπαντός ελεύθερη. Ευτυχισμένη ,δεν ξέρω, αλλά σίγουρα ανεξάρτητη!
