Η αγάπη που μου έδωσε και πήρα από την οικογένεια μου  είναι ίδια και απαράλλακτη τόσα χρόνια. Μου έδωσε δύναμη να πορευτώ σε όλες τις φάσεις της ζωής μου ,με στήριξε και με στηρίζει πάντα. Χωρίς αμφισβητήσεις και χολές, χωρίς διχόνοιες και πίκρες. Είναι η δύναμη μου και δεν αλλάζει.. Όποτε  πάω στην Θράκη κλέβω μερικές ώρες για να επισκεφτώ  τα μνήματα των γονέων μου. Καρυδιά Κομοτηνής και Αλεξανδρούπολη  Εκεί κοντά στα δέντρα και τις σκιές αναπολώ  τις ιδιαίτερες στιγμές που έζησα  όταν πλέον ήταν στην δράση και στην ασθένεια του καθενός. Σκληρές αποφάσεις και δύσκολες εξελίξεις   μαζί με τον προβληματισμό μου πόσο ΄΄ εντάξει ΄΄  ήμουνα απέναντι τους. Πράγματι ήταν η καλύτερη, για αυτούς ,έκβαση  η  δεν υπήρχε άλλη λύση; Ξέρω ότι ελάχιστα είναι στο χέρι μας .Η μοίρα παίζει άσχημα παιχνίδια με μας,όσο και καλά παιδιά να ήμαστε. Το τι θα κάνεις την συγκεκριμένη στιγμή σχετίζεται περισσότερο με την συγκυρία και το  πώς το μυαλό σου θα ηρεμήσει και θα κατασταλάξει στην τελική απόφαση παρά με το πόσο έξυπνος ή έμπειρος είσαι. Συχνά έχω τύψεις και μαλώνω τον εαυτό μου ότι προχώρησα ενώ ήμουν νευριασμένη (και όχι γλυκιά και καταδεχτική) στις τελευταίες ημέρες των γονέων μου. Το λέω στους φίλους  και το μαρτυρώ στις αδερφές μου και πάντα η απάντηση που παίρνω είναι ότι η μοίρα είχε ήδη μοιράσει διαφορετικά τα χαρτιά και τίποτα δεν είναι δεδομένο.

   Από τα Χριστούγεννα τα δύο μνήματα είχαν χορταριάσει με μεγάλη και άγρια βλάστηση και ξεχώριζαν από μακριά στα δύο νεκροταφεία. Οι τύψεις με  πλημύρισαν απότομα. Ένιωσα ότι η μαμά και ο μπαμπάς, αν  θα με βλέπουν, θα με μαλώνανε που τους ξέχασα. Δεν έκανα αυτά που οφείλω, τα δέοντα και τα πρέποντα στους γονείς μου. Ένα ξένο μάτι ίσως να με κατηγορούσε ότι είμαι γαϊδούρι αφού τους αμέλησα ,τους ξέχασα. Που να ξέρει ότι  δεν έχουν φύγει ποτέ από την ψυχή και την καρδιά μου. Που να φανταστεί ότι συνομιλώ πολλές φορές μαζί τους, ανάλογα με την περίπτωση, κατά την διάρκεια της ημέρας  και πολλές φορές στον ύπνο μου..

   Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην ζωή μας την πεζή. Τα χορταριασμένα μνήματα ήταν μία υπενθύμιση  ότι τους αγαπημένους μας δεν πρέπει να τους ξεχάσουμε ποτέ. Όλοι ήμαστε θνητοί και όλοι κάνουμε λάθη. Ζήτησα νοερά συγγνώμη και πότισα με κόκκινο κρασί τον τάφο τους έτσι όπως θα το ήθελαν και αυτοί. Ξέρουν ότι δεν τους έχω ξεχάσει και τους αγαπάω πάντα. Με δάκρυα στα μάτια  υποσχέθηκα 'ότι θα είμαι πιο προσεκτική στο μέλλον.