Μοναδική μας ελπίδα ο θεός της λογικής
Γράφτηκε από τον ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Του Γιώργου Παναγόπουλου
Είμαστε μερικές εβδομάδες μετά τις εκλογές. Παρά ταύτα δεν έχει ακόμα γίνει ορατό ένα σχέδιο που να ανοίγει μια χαραμάδα προοπτικής η οποία
να κινητοποιεί, να δίνει ένα λόγο αισιοδοξίας και δημιουργίας. Μπήκαμε ξανά στο, αποδεδειγμένα, αδιέξοδο των δήθεν σκληρών διαπραγματεύσεων. Ξανά δηλαδή αβεβαιότητα και καχυποψία, ξανά εικονικές μάχες για αδειανά πουκάμισα. Στο τέλος το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχουμε μεγαλύτερη ύφεση, λιγότερες θέσεις εργασίας και ανάγκη για ακόμα δυσμενέστερα για τους πολλούς μέτρα. Το αδιέξοδο κάτι περισσότερο από εμφανές, και είναι εντυπωσιακό ότι, ενώ όλοι, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων, το βλέπουν και το αντιλαμβάνονται, δεν κάνει κανένας τίποτα για να ξεφύγουμε.
Η πρωτοβουλία προφανώς και ανήκει στην κυβερνητική πλειοψηφία, η οποία δείχνει να συνεχίζει να βρίσκεται εγκλωβισμένη στην προεκλογική της ρητορεία και σε ιδεολογικά σχήματα τα οποία δεν ισχύουν και δεν λειτουργούν στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν γνωρίζουμε αν θα βοηθήσουν οι εικόνες των αγίων στις στολές των αξιωματικών του στρατού αλλά μάλλον είναι το μόνο που μας απέμεινε, μήπως και υπάρξει θεία φώτιση προκειμένου να σταματήσουν οι σκιαμαχίες που συντηρούν τις εκκρεμότητες και επιτείνουν την αβεβαιότητα.
Τα πράγματα στις ανοικτές οικονομίες είναι απλά. Χωρίς αισιοδοξία, σταθερό πλαίσιο και ελπίδα δεν υπάρχουν ιδιωτικές επενδύσεις. Χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και εισόδημα για κατανάλωση και, τελικά, δεν υπάρχουν έσοδα ούτε για το κράτος. Η αύξηση των φόρων, για να καλυφθεί το έλλειμμα, φέρνει ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και, τελικά, λιγότερους εισπραγμένους φόρους. Ο ίδιος φαύλος κύκλος συνεχίζεται τα τελευταία χρόνια και το σύστημα, αν δεν υπάρξει αλλαγή πλεύσης, θα τιναχθεί σύντομα εντελώς στον αέρα. Η υπερφορολόγηση έχει ξεπεράσει κάθε όριο και δεν υπάρχει περίπτωση να καλυφθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι αν δεν φύγουμε από την ύφεση και δεν περάσουμε σε ανάπτυξη. Με το τραπεζικό σύστημα κλειστό και τις επιχειρήσεις σε κατάσταση απόγνωσης δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Η ανάπτυξη στις ανοικτές οικονομίες δεν διατάσσεται και δεν προκύπτει από διακηρύξεις και μάλιστα …εκ του προχείρου. Χρειάζεται σταθερό πλαίσιο και ξεκάθαρους κανόνες σε όλα τα επίπεδα.
Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση, με πρόσφατη την ισχυρή λαϊκή εντολή, θα έπρεπε να επείγεται να περάσει τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου, που έχει συνυπογράψει με τη συντριπτική πλειοψηφία της αντιπολίτευσης. Θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το πολιτικό της κεφάλαιο προκειμένου να κλείσει άμεσα την αξιολόγηση και να ανοίξει το τραπεζικό σύστημα και όχι να δίνει μάχες οπισθοφυλακής για να προστατεύσει, δήθεν, την πρώτη κατοικία ή να πετύχει καλύτερη ρύθμιση στα κόκκινα δάνεια. Η πραγματικότητα είναι ότι, όσο καθυστερεί, δημιουργεί περισσότερα κόκκινα δάνεια και μεγαλύτερα αδιέξοδα σε νοικοκυριά, επιχειρήσεις και τραπεζικό σύστημα. Η καθυστέρηση στοιχίζει πολλαπλάσια σε όλους και δεν σώζει τελικά κανέναν. Αντίθετα, γίνεται ακόμα σκληρότερο αυτό που θα έρθει μερικούς μήνες αργότερα. Αυτό έχει επιβεβαιωθεί τόσες φορές από την αρχή της κρίσης που θα έπρεπε να το έχουν πλέον καταλάβει όλοι.
Ο χειμώνας για να βγει και να υπάρξει ελπίδα την άνοιξη, θα πρέπει άμεσα να κλείσουν οι εκκρεμότητες σε όλα τα επίπεδα. Να εφαρμοστεί χωρίς άλλες καθυστερήσεις ό,τι έχει συμφωνηθεί, να ανοίξουν οι τράπεζες και να κλείσει η παρατεταμένη αβεβαιότητα. Αμέσως μετά θα πρέπει να επιδιωχθούν, με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, 2-3 μεγάλες, άμεσες ξένες επενδύσεις οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν ως μίζα εκκίνησης της οικονομίας. Αν δοθεί το σύνθημα ότι παραμένουμε οριστικά στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε αυτά που απαιτούνται για να γίνουμε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, η οικονομία μπορεί να πάρει μπροστά. Μόνο έτσι θα σταματήσουν να φεύγουν τα καλύτερα μυαλά της χώρας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κρατήσουμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο στην υγεία, την παιδεία και την κοινωνική ασφάλιση
Αν συνεχίζουμε να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής, παίζοντας διαρκώς καθυστέρηση, το μόνο που θα πετυχαίνουμε είναι να κάνουμε ακόμα πιο δύσκολη την έξοδο από την κρίση. Κάθε μέρα που περνά χωρίς να αποκαθίσταται η ομαλότητα και να δημιουργούνται συνθήκες αισιοδοξίας, έρχεται κοντύτερα η οριστική πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Αναμφίβολα κάποιοι με αυτό χαίρονται, γιατί αυτό επιθυμούν, ζουν και υπάρχουν μόνο μέσα στην εξαθλίωση και το διχασμό. Είμαστε πλέον πεπεισμένοι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών δεν θέλει αυτή την προοπτική. Ελπίζουμε ότι, έστω την ύστατη ξανά στιγμή, ο θεός της λογικής θα βοηθήσει για να στρίψει το καράβι.