Η απόλυτη παρακμή του συνδικαλισμού
Γράφτηκε από τον ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Του Γιώργου Παναγόπουλου
Η ματαίωση του Συνεδρίου της ΓΣΕΕ στην Καλαμάτα ήταν το κερασάκι στην τούρτα της απόλυτης παρακμής και απαξίωσης του συνδικαλισμού. Από τη μια μεριά συνδικαλιστικές ηγεσίες αδύναμες χωρίς δυνατότητα παρέμβασης,
από την άλλη κομματικός στρατός με ξεκάθαρη στρατηγική και στόχευση. Οι μεν μπορεί να είχαν τους συνέδρους, αλλά για να ψηφίσουν έπρεπε να μπουν και στην αίθουσα, οι δε είχαν τη δυνατότητα να παρατάξουν μερικές εκατοντάδες πρόθυμους να επιβάλουν το δικό τους νόμο για να μην μπουν ποτέ οι σύνεδροι στην αίθουσα. Το κράτος μάζευε… λουλουδάκια γιατί δεν θέλει να μπλέξει, αφού η ΓΣΕΕ δεν είναι… κυβερνητική.
Τι μας νοιάζει το Συνέδριό της, αν ήταν όμως να μιλήσει κανένα υπουργός τότε γίνονται μέχρι και προληπτικές προσαγωγές… μακεδονομάχων. Τώρα δεν αφορά την Αστυνομία το θέμα! Το ΠΑΜΕ έχει δει ότι δεν υπάρχει απέναντί του ισχυρός κομματικός στρατός, ενώ το κράτος δείχνει τη γνωστή ανοχή όταν δεν θίγεται η κυβερνητική ατζέντα και κάνει το μόνο παιχνίδι που μπορεί, αυτό της επιβολής με δυναμικό τρόπο. Οι απόψεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ είναι τραγικά μειοψηφικές και αυτό πιστοποιείται κάθε φορά που στήνεται κάλπη, έχει όμως τη δυνατότητα να κινητοποιεί οπαδούς, οι οποίοι με θρησκευτική προσήλωση φανατικού είναι έτοιμοι να μπουν στη μάχη για να υπερασπιστούν τις απόψεις τους. Ποιοι εργαζόμενοι από το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα θα πάνε να πελεκηθούν; Κανείς, τόσο γιατί γνωρίζουν ότι τα ζητήματα δεν λύνονται με μπουνιές και με καδρόνια, όσο και γιατί δεν θεωρούν ότι αξίζει τον κόπο μια τέτοια σύγκρουση. Η μη πραγματοποίηση του συνεδρίου διά της βίας μιας δυναμικής μειοψηφίας αποτελεί την τελευταία πράξη του δράματος.
Οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι δεν εκπροσωπούνται από το συνδικαλιστικό κίνημα και αυτό φαίνεται πρώτα απ’ όλα από τη συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Χωρίς τη δύναμη των εκπροσωπούμενων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι έρμαιο διαφόρων πολιτικών τυχοδιωκτών.
Το Συνέδριο της ΓΣΕΕ προφανώς με κάποιο τρόπο θα γίνει, αλλά είναι πλέον φανερό ότι η εκπροσώπηση των εργαζομένων χρειάζεται ένα άλλο πλαίσιο τόσο για την εσωτερική λειτουργία των συνδικάτων όσο και για την υπεράσπιση αιτημάτων. Είναι καιρός να αντιληφθούν όλοι ότι βρισκόμαστε στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση και διάλογος δεν μπορεί να γίνεται με επιχειρήματα του περασμένου αιώνα και…στειλιάρια της εποχής των σπηλαίων.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.