της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Μακριά σου δεν αντέχω άλλα βάσανα αλλά .....και δίπλα σου υποφέρω. Την πίκρα την μεγάλη δεν την μπόρεσα αλλά που θα βρω την λύση; Οι προβληματισμοί ,οι ενοχές και η δυσκολία ανεύρεσης της καλύτερης
λύσης είναι εν ολίγοις το θέμα του έργου. Πως μπορούν να κοιμηθούν χώρια δύο σώματα που ανήκουν στην ίδια ..ψυχή; Πώς μπορεί να μεταμορφωθεί ανώδυνα μία Ιωάννα σε έναν Πάρις; Ποιες ΄΄θυσίες΄΄ αναγκάζεται να υποστεί για να ελευθερωθεί από ένα σώμα; Και να λυτρωθεί από μία βασανισμένη ψυχή;
Το έργο ¨¨Ποιό σώμα; ΄΄ των Ε. Κοσμά και Κ. Κονταξάκη σε καθηλώνει. Η αδιαμφισβήτητη γυναικεία ευαισθησία πραγματεύεται μια μαύρη αλήθεια. Την συγκατοίκηση ενός αγοριού και μιας κοπέλας στο ίδιο σπίτι. Στο ίδιο σώμα. Κάτι που κάποτε ήταν κρυφό μυστικό κάποιων οικογενειών, και ήταν θαμμένο βαθιά επειδή αποτελούσε μία ντροπή. Μία ύπαρξη που δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτή σε κανένα κοινωνικό επίπεδο. Η πάλη ανάμεσα στην αφόρητη ανάγκη εξωτερίκευσης της πραγματικής φύσης και στην επιβολή των κανόνων της ελληνικής κοινωνίας. Ποιός θα δραπετεύσει πρώτος; Η μάχη ,τα επιχειρήματα και οι πιθανές λύσεις σου προκαλούν το ενδιαφέρον απο την αρχή μέχρι το τέλος του έργου. Οι τέσσερεις ηθοποιοί ,με το κουράγιο του νέου ανθρώπου και με την σωστή σκηνοθετική υποστήριξη βγάζουν στην επιφάνεια τους προβληματισμούς που ίσως θα είχες και εσύ αν βίωνες μία παρόμοια ιστορία. Το κείμενο παρουσιάζει μερικές ατέλειες που άλλωστε είναι δικαιολογημένες από το μέγεθος της δυσκολίας επίλυσης του προβλήματος.
Σε αγαπώ αθόρυβα και βαθιά εκμυστηρεύεται η κοπέλα και στην ουσία απευθύνεται στο άλλο ήμισυ της. Το αγόρι! Πόσο ευτυχής μπορεί να είναι μία ψυχή που από μικρή ηλικία κρύβει τον πραγματικό της εαυτό; Πολεμάει με τις αντοχές του. Πνίγει τις ανάγκες έκφρασης για να γίνει αποδεκτή; Που λαχταράει να εκφράσει ανοικτά τις σεξουαλικές του προτιμήσεις. Να θυσιαστεί και να βασανιστεί κρύβοντας τις πραγματικές του ανάγκες ή να λυτρωθεί αλλάζοντας εξωτερική εμφάνιση; Αξίζει να ζήσεις μία ζωή όντας σκλάβος του πρέπει και του μη;
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.