της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Λατρεύω το καλό σινεμά. Θυμάμαι ταινίες που,για ώρες και ημέρες μετά την προβολή τους, ταλάνισαν το μυαλό μου και την ψυχή μου. Με άγγιξαν συναισθηματικά, με προβλημάτισαν και με φόρτωσαν αναπάντητα ερωτηματικά.
Μια από αυτές είναι και η ισραήλο-γαλλική ταινία Το διαζύγιο=Ha'mishpat shel Vivian Amsalem( 2014 )με σκηνοθέτες τους Ronit Elkabetz and Shlomi Elkabetz. με θέμα ένα διαζύγιο στο Ισραήλ. Μετά από 20 χρόνια γάμου ο άνδρας ,που την αγαπάει κτητικά όμως δεν βρίσκει τίποτα να πει στην σύζυγο, την εκδικείται φυλακίζοντας την στο γράμμα του θρησκευτικού ιουδαϊκού νόμου που ΄΄ δένει ΄΄ εφ όρου ζωής ένα ανδρόγυνο άσχετα αν αποδεδειγμένα βασανίζονται σε μία ατελέσφορη συμβίωση. Αρχικά αδιαφόρησα, για το θέμα, και περιμένοντας την έκβαση της δίκης ετοιμαζόμουν να αλλάξω κανάλι όμως... Τα πλάνα πάνω στην εκφραστική γυναίκα και τον αινιγματικό και πεισμωμένο άντρα με έκαναν να αμφιβάλλω για το ανούσιο του θέματος. Οι δικαστές ήταν ραβίνοι, βαθιά γνώστες του ταλμουδικού νόμου και ένθερμοι υποστηρικτές των περιορισμών των δικαιωμάτων της γυναίκας στο γάμο. Οι καταθέσεις των φίλων και των γνωστών επιβεβαίωσαν την ασυμβατότητα των δύο χαρακτήρων.
Η γυναίκα ζούσε 4 χρόνια σε άλλο σπίτι αλλά ...δεν έτρεχε τίποτα. Ο σύζυγός άξιος στην κοινότητα λόγω φωνητικών ικανοτήτων και καθήλωσης του στις άγιες γραφές είχε a priori δίκιο. Αφοσιωμένος στο νόμο και με μια καλή καρδιά έκανε παραχωρήσεις, ΄΄ελευθερίες΄΄ που οι άλλοι οι πιστοί δεν επέτρεπαν στις γυναίκες τους. Λεπτομέρειες εξοργιστικές όπως: το δικαίωμα να βγαίνει από το σπίτι χωρίς τον σύζυγο, να δουλέψει και ενώ είναι σε διάσταση να τάζει τα 4 παιδιά και τον σύζυγο. Το δικαίωμα να μιλήσει δημόσια από μόνη της και να διαφωνήσει δημόσια με τον άντρα της , της είχαν εξασφαλίσει την κακή έκβαση. Μετά από 5 χρόνια αλλεπάλληλων εμφανίσεων στο δικαστήριο , αλλαγή δύο φορές των δικαστών ο σύζυγος θεωρούσε την δύστυχη γυναίκα σκλάβα του και δεν ήθελε να την χάσει. Η ασυμβατότητα χαρακτήρων και η αποδεδειγμένη άρνηση παραχώρησης του διαζυγίου σε ΄΄ φορτώνει ΄΄ σαν θεατής ανεξάρτητα αν είσαι γυναίκα η άνδρας. Σε πνίγει το άδικο και η άρνηση στο αυτονόητο .Στο δικαίωμα γυναίκας που είναι δυστυχισμένη θέλει να ζήσει ελεύθερη.
Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού πράγματι..
Η πραγματικότητα αυτή αφορά τις χώρες εκείνες που δεν έχουν τη δυνατότητα να επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις και είναι υποχρεωμένες να συνεργαστούν, αλλά και να ζητήσουν βοήθεια από άλλα κράτη. Η εμμονή στην άρνηση του διαζυγίου μου θύμισε την Ελλάδα μας και τους εταίρους μας. Η τιμωριτική στάση του Σόιμπλε είναι στάση μιας κυβέρνησης και μιας πολιτικής. Μια υπόγεια συνεννόηση ανάμεσα στο ΔΝΤ και το Βερολίνο κρύβει πολλές παγίδες για την σκλάβα Ελλάδα μας. Οι απαγορεύσεις και οι περιορισμοί στο ασφαλιστικό και στο δημοσιονομικά μέτρα ΄΄ δένουν ΄΄ την Ελλάδα σε ένα γάμο όπου δεν ευτυχεί.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.