της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η μέρα ήταν συννεφιασμένη αλλά εμείς δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Ήμασταν αποφασισμένοι να επισκεφτούμε την Σαλαμίνα (Κούλουρη).
Το μεγαλύτερο νησί του Αργοσαρωνικού με περίπου 39.220 κατοίκους το 2011. Η πρόσβαση ήταν εύκολη και η γρήγορη και ευχάριστη μεταφορά μας απέναντι ,στο νησί ,μας προετοίμασε θετικά για την βόλτα μας.
Η καλή οργάνωση της λειτουργίας των φεριμπότ και η σχετικά φθηνή μεταφορά 8,3 ευρώ (ο οδηγός είχε έκπτωση)μας προκάλεσε ένα μειδίαμα. ¨Όλα θα πήγαιναν καλά. Η πατρίδα του ομηρικού βασιλιά Αίαντα του Τελαμώνιου και του τραγικού ποιητή Ευριπίδη ήταν γεμάτη ανθισμένες παπαρούνες και οι βουνοπλαγιές της ήταν προσιτές για μια εύκολη και ευχάριστη πεζοπορία.
Έγινε διεθνώς γνωστή από την ομώνυμη Ναυμαχία που συνέβη το 480 π.Χ., ανάμεσα στους Έλληνες και στην Περσική Αυτοκρατορία, με αποτέλεσμα την νίκη των Ελλήνων και το οριστικό τέλος στα σχέδια των Περσών να εξαπλωθούν στην Ευρώπη. Οι στόχοι μας ήταν ξεκάθαροι :το άγαλμα και το σπίτι του Α. Σικελιανού (έμεινε από το 1933-1950), ο τύμβος των Σαλαμινομάχων και φυσικά το πευκοδάσος αλλά ...δεν υπήρχε σαφή σήμανση. Κάθε δύο χιλιόμετρα βλέπαμε ξέχειλους κάδους σκουπιδιών σαν να είχαν απεργία οι εργάτες καθαριότητας του δήμου. Ρωτήσαμε και μας είπαν ότι αυτή η εικόνα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση στο νησί. Περιπλανηθήκαμε αρκετά, χάσαμε τον δρόμο και τελικά τα καταφέραμε.
Δυσκολευτήκαμε επειδή μόνο ο ένας στους τέσσερις κατοίκους ήξερε προς τα που πέφτει το σπιτάκι του ποιητή. Αναρωτηθήκαμε πως είναι δυνατόν ο δήμαρχος ή η πολιτιστική υπηρεσία να μην μεριμνήσει για την ανάρτηση πινακίδων για να διευκολύνουν τους επισκέπτες. Είδαμε, βγάλαμε φωτογραφίες και αναλογιστήκαμε τα αδύνατα σημεία του τουρισμού μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του νεκροταφείου των πλοίων, πίσω από το άγαλμα του Α. Βασιλείου των Σαλαμηνομάχων. Καμία επεξηγηματική πινακίδα με λίγα ιστορικά στοιχεία και φυσικά με το όνομα του γλύπτη. Μου προκάλεσε θλίψη αλλά και ερωτηματικά. Για τι δεν αξιοποιούνται αυτά τα κουφάρια πλοίων; Τα γερασμένα καραβιά δεν είναι εντελώς άχρηστα.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.