της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Ενώ η Ελλάδα μας φεύγει δειλά, δειλά από τα μνημόνια προσπαθώντας να κρατήσει μια ισορροπία για τα εθνικά μας θέματα εμείς ζούμε με την αγωνία των διπλωματικών χειρισμών στα Βαλκάνια.
Στην γειτονιά μας έχουμε έναν Σουλτάνο νάρκισσο που κτίζει την προεκλογική του εκστρατεία πάνω σε όνειρα επέκτασης και εκφοβισμού. Τι θα αγοράσουμε (όπλα) και από που που για να κρατήσουμε σε ηρεμία την κατάσταση στην Μεσόγειο; Δύσκολη είναι και η διατήρηση της εσωτερικής ισορροπία ανάμεσα στις χρηματικές μας υποχρεώσεις και τα λίγα που εμείνανε στο ταμείο για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών μας (ανάπτυξη, χρωστούμενα του δημοσίου στους συνταξιούχους, έξοδα εξοπλισμού κλπ. κλπ.).
Από το γεννησιμιό μας ήμαστε ταγμένοι σε κάποια αθλητική ομάδα (ποδοσφαιρική, καλαθοσφαίρισης ή βόλεϊ).Ανέκαθεν οι γονείς μας ,όσο και πολιτικοποιημένοι να ήταν είχαν αδυναμία σε κάποια ομάδα υψώνοντας στα ύψη κάποια προσόντα της και θάβοντας συστηματικά τα προτερήματα άλλης ομάδας. Μάθαμε από πολύ μικροί τι εστί εχθρός ,στα γήπεδα! Πάντα κάποιος την αδίκησε και κάποιος πουλήθηκε για να μαγειρευτούν τα αποτελέσματα και τα έπαθλα. Οι περισσότεροι οπαδοί κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι πίσω από όλους τους χειρισμούς κρύβεται το χρήμα. Η μικρή άλλα σημαντική λεπτομέρεια ότι το χρώμα υποστηρίζεται από συμφέροντα και κυρίως από ξένους παίχτες δεν μετράει ιδιαίτερα όταν μιλάμε για την κόκκινη, πράσινη η κίτρινη ομάδα. Η επίσης ασήμαντη λεπτομέρεια ότι αυτοί οι ξένοι πληρώνονται πολύ καλύτερα από τους ντόπιους δεν βαραίνει ιδιαίτερα στο πάθος και το μίσος που σκορπάνε οι συζητήσεις, για τα αθλητικά, στο καφενείο. Το γελοίο του θέματος ,όταν μπαίνεις στο κόπο να τους ακούσεις, είναι οι συμβουλές και οι απειλές που εκτοξεύουν απέναντι στους ιδιοκτήτες των ομάδων, που ξαφνικά, δείχνουν να μην ξέρουν να διαχειριστούν τα πλούτη τους.
Εμείς οι Έλληνες έχουμε έναν ιδιαίτερα ζωηρό τρόπο να εκφράζουμε την άποψη μας. Επί παντός επί στητού. Γεννηθήκαμε, ζούμε και θα πεθάνουμε έξυπνοι .Κληρονομικό! Εδώ ο κόσμος καίγεται και μερικοί κτενίζονται. Ζούνε ένα μεγαλείο ξεχνώντας τον πόνο τους με τις ομάδες που υποστηρίζουν .Παθιάζονται με τα καμώματα των ιδιοκτητών των ομάδων υπερασπίζονται όλες τις παράξενες και επικίνδυνες συμπεριφορές εντός και εκτός γηπέδου., Ξεσπάνε και μονίμως ξεχνάνε ότι αυτοί θα παραμείνουν στην ίδια ακρίβεια, αγωνία, ανεργία και ανασφάλεια ενώ οι παράγοντες θα ζήσουν καλύτερα όσο έχουν τα γήπεδα γεμάτα με οπαδούς που μαλλιοτραβιούνται. Δεν κατανοούν ότι ο κοινός παρανομαστής όλων των ελλήνων είναι η οικονομική κρίση και η αγωνία για το αύριο. Δεν καταλαβαίνουν ότι το κοινό συμφέρων μας είναι να ήμαστε ενωμένοι απέναντι στις διάφορες δυνάμεις που μας απειλούν. Όταν με ρωτάνε με ποιά ομάδα είμαι απαντάω :μόνο με την Ελλάδα!
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.