της ΕΥΓΕΝΙΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Το είδα τυχαία σε μία από τις συχνές μου περιπλανήσεις στους δρόμους της Αλεξανδρούπολης..Κάποιος αμέλησε να το πάει για ανακύκλωση ή να τω μεταφέρει στα κοινά σκουπίδια.
Πεταμένο σε ένα κεντρικό δρόμο. Λευκό, με πλαϊνή γυάλινη πόρτα, γεμάτο απολιθωμένη λάσπη. ¨Έργο που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από άλλα αμφισβητούμενα έργα μοντέρνας τέχνης. Άγνωστου και άσημου καλλιτέχνη έκθετο σε δημόσια θέα, σε ένα ανάξιο περιβάλλον, για το υψηλό επίπεδο της καλλιτεχνικής του αξίας. Νέα προσέγγιση στην γλυπτική, ώστε πλέον να μην έχει πρωτεύουσα σημασία η ακριβής αναπαράσταση των αντικειμένων. Ίσως και να κρύβει κάποιο μήνυμα προς τους αδαείς. Άξιο να εκτεθεί στα μεγάλα μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής..Αδικημένο, περήφανο και μοναδικό. Ελάχιστοι του αναγνωρίζουν το μεγαλείο και την πραγματική του αξία. Οι περισσότεροι σταματάμε στην πεζή πραγματικότητα. Αχρηστεμένο από την καταναλωτική κοινωνία, έρμαιο το μένος της φύσης που εκδικήθηκε ύπουλα την τεχνολογία Ίσως όμως και να σχετίζονταν με τις πλημύρες του Φλεβάρη του 2015.τότε που οι βροχοπτώσεις είχαν δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην περιοχή του Έβρου, προκαλώντας άνοδο της στάθμης του ποταμού, εκκενώσεις χωριών και οικισμών καθώς και καταστροφικές πλημμύρες σε πάνω από 220 000 στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων.
Η Αλεξανδρούπολη ,που είναι γεμάτη αγάλματα και μνημεία άλλης εποχής, αλλάζει και προσαρμόζεται στις προσταγές της μοντέρνας τέχνης; Τι ψυχή έχει ένα εγκαταλελειμμένο πλυντήριο κοντά στα ιστορικά και επετειακά έργα τέχνης;; Η Νίκη της Σαμοθράκης, το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης και φυσικά η Δόμνα και ο Θεμιστοκλής Βιζβίζης θα είχαν πολλές αντιρρήσεις. Και τι να πούνε;¨ ότι υποβιβάστηκαν ομαδικώς από ένα μικρό και ασήμαντο πλυντήριο ρούχων; Έρημο ,λευκό γεμάτο απολιθωμένη λάσπη άγνωστου δημιουργού θα παραμείνει στο δρόμο(από το 2015)..
Άψυχο αντικείμενο συνάμα μάρτυρας έντονων κλιματικών αλλαγών που όμως κρύβει πολλά μηνύματα. Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν ,γράφουν ιστορία αλλά τα αντικείμενα αντέχουν στην δοκιμή του χρόνου. Δεν κλονίζονται..Μία υπενθύμιση στους περαστικούς ότι οι γενναίοι ήρωες και τα μεγάλα γεγονότα στην Αλεξανδρούπολη γράψαμε ιστορία αλλά τίποτα δεν συγκρίνεται με την ανθρώπινη αδιαφορία ..
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.