της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Δεν ξέρω πόσο ''μάσησε'' τα λόγια του ο υπουργός μας όταν συναντήθηκε με τους εκπροσώπους των γιατρών και των νοσηλευτών του Αττικού νοσοκομείου.
Δεν ξέρω επίσης πόσο ειλικρινής είναι η έκκληση του υπουργού μας να μην απεργήσουμε αύριο. Αυτό που ξέρω είναι ότι βαρέθηκα τα ψέματα και τις υποσχέσεις του ''αέρα''. Στις 22 .07.θα πληρωθούν οι εφημερίες των γιατρών που έχουνε καθυστερήσει τόσους μήνες τώρα. Περιττό να πω ότι δεν κατατέθηκαν!
Τι θα πρότεινα στον καινούργιο και φιλόδοξο υπουργό μας; Μία εφημερία στο νοσοκομείο μου. Από την θέση του γιατρού και όχι του υπουργού με τους μπρατσωμένους σωματοφύλακες και τις διμοιρίες των ΜΑΤ δίπλα του .Όχι από την μεριά του ασθενούς που είναι άμοιρος στα χέρια του συστήματος. Να είναι δίπλα μου και να αντιμετωπίσουμε μαζί τις δυσκολίες μιας εφημερίας στο ΚΑΤ. Η πρώτη ματιά θα είναι στην αίθουσα αναζωογόνησης που βαφτίστηκε ΜΕΘ και λειτουργεί περισσότερο με βάση το φιλότιμο του προσωπικού παρά με τους απαραίτητους που να στελεχώνουν την ΜΕΘ. Μετά θα έριχνα ένα μάτι για να βρω έναν νοσοκόμο για να μεταφέρει τον ασθενή μου στο ακτινολογικό ή στο χειρουργείο .Φυσικά και θα αναζητούσα και την νοσηλεύτρια για να πάρει τις εξετάσεις και να με βοηθήσει να πραγματοποιήσω την χειρουργική μου επέμβαση ή έστω την περιποίηση των τραυμάτων. Σε μισή ώρα ο υπουργός μας θα διαπίστωνε αυτό που όλοι ξέρουμε. Με δύο νοσηλεύτριες και έναν τραυματιοφορέα δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις τα περιστατικά. Επίσης θα έβλεπε ότι κάποιος που δεν έχει γνωστό και συγγενή δίπλα του δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί στην εφημερία.
Όταν γεμάτοι νευρά θα τελειώναμε με την εφημερία θα πηγαίναμε και στην κλινική για να κάνουμε επίσκεψη. Θα έβλεπε αυτό που αντικρίζουμε καθημερινά δηλαδή ότι διακατεχόμαστε από πενία υλικών όπως βαζελινούχες γάζες, αντισηπτικό και κρέμες περιποίησης εγκαυματικών επιφανειών. Θα άκουγε την προϊσταμένη να του πει ότι δεν έχουμε τα περισσότερα υλικά. Θα συνταγογραφούσε μαζί μου κάποια υλικά για να τα αγοράσουν οι συγγενείς από το φαρμακείο απέναντι.
Ναι! δεν είναι γιατρός και τι έγινε; Από το υπουργείο μας πέρασαν τόσοι που ήταν. Και τι κάνανε; Πως να ξέρει ότι το νοσοκομείο είναι μια μικρή κοινωνία που εργάζεται μόνο σαν σύνολο. Δεν μπορώ να χειρουργήσω χωρίς νοσηλεύτριες, αποστείρωση, φαρμακείο και χωρίς διοικητικό προσωπικό. Μόνο μαζί μπορούμε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στον λαό. Πως θα απολύσει τόσους μη γιατρούς και θα περιμένει να λειτουργήσουν κανονικά οι υπηρεσίες; Δεν ξέρω αν θα είχε την υπομονή που έχουμε εμείς που δώσαμε και τον όρκο του Ιπποκράτη να μην διαχωρίσουμε τους ασθενείς σε καλούς ή κακούς. Το σίγουρο ήταν ότι θα ήταν μαζί μου αύριο στην απεργία για να εκφράσει δημοσιά την αγανάκτησε του για την κατάντια του ΕΣΥ.
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.