Της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Βυθίζοντας μία πλαστική φιάλη, με κομμένο λαιμό, στο χώμα (σε σκιερό μέρος ) υπό γωνία 45 μοιρών και ρίχνοντας μέσα λίγο φαγώσιμο λάδι και περιμένουμε.Τα ποντίκια έλκονται από τη μυρουδιά του λαδιού, ....
μπαίνουν μέσα και δεν μπορούν να βγουν επειδή τα λαδωμένα πόδια τους γλιστρούν στα τοιχώματα. Εάν το λάδι είναι αρκετό πνίγονται κιόλας. http://lofos.info/laloslal/lasses.html
Η έννοια της παγίδας στην ζωή μας δεν μας είναι εντελώς άγνωστη. Από μικρή ηλικία ήμαστε παγιδευμένοι σε κοινωνικά πρότυπα. Για να αρέσουμε στους γονείς μας αποδεχόμαστε η και υιοθετούμε πράγματα που δεν μας εκφράζουν. Η ιστορία μας δίνει πολλά παραδείγματα ανθρώπων που τιμωρηθήκανε όταν προσπαθήσανε να ξεφύγουνε. Μεγαλώνοντας συνεχίζουμε το παιχνίδι των υποχωρήσεων και των συμβιβασμών. Ώρες, ώρες μας αρέσει κιόλας κυρίως όταν η παγίδα είναι από ακριβό υλικό. Η χλιδή κρύβει καλά την κλειστή πόρτα και την έλλειψη ελεύθερης επιλογής για οτιδήποτε. Προοπτική μηδέν αλλά δεν μας νοιάζει. Βυθισμένοι στην απραξία αφήνουμε τους άλλους να αποφασίσουν για μας. Έχουμε επίγνωση, βλέπουμε Αναγνωρίζουμε ότι ήμαστε παγιδευμένοι σε κακές συνήθειες, στην αμαρτία και στην άλογη χρίση υλικών αγαθών. Το ξέρουμε ,το αναγνωρίζουμε και νοιώθουμε καλά που δεν ήμαστε τέλειοι !Όταν το παιχνίδι γίνεται βαρετό και δεν μας αρέσει πλέον αρχίζουμε και επαναστατούμε.
Ο έξυπνος και τρόπος παρασκευής της φθηνής συσκευής για τα ποντίκια κρύβει πολλά για την ανθρώπινη φύση. Η παγίδα, που χρησιμεύει στη σύλληψη (και ενίοτε τη θανάτωση) ζώων, κρατώντας τα σε ένα κελί ή συγκρατώντας μέρος του σώματός τους, ήταν το όνειρο μας για μια καλύτερη ζωή. Δεν εκτιμήσαμε καλά την κατάσταση, δεν υπολογίσαμε καλά την γωνία. Βουτήξαμε τα ποδαράκια μας στο λάδι και τώρα γλιστράμε πολύ. Το λαδάκι στο οποίο πολλοί από εμάς θα πνιγούνε ήταν η υπερβολή. Εξαπατηθήκαμε;Δεν το φανταστήκαμε; Δεν το περιμέναμε; Οι περισσότεροι έλληνες τελευταία νοιώθουν παγιδευμένοι. Με άλλους όρους μπήκανε στην φάκα του καταναλωτισμού και της βελτίωσης του βοιωτικού τους επιπέδου και τώρα που η πόρτα έπεσε στην τσιμπίδα δεν βρήκαν ούτε ένα κομμάτι τυρί. Αναρωτιόμαστε ,αναλύουμε καταστάσεις και καλούμε τα πλήθη σε ανυπακοή και εξέγερση. Μας κακοφαίνεται που ήμαστε λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουμε και πολλοί αυτοί που αδρανούν. Θα βρούμε δυνάμεις για να ξεφύγουμε; Δεν είναι πλέον αργά να αλλάξουμε επιλογές και να αποδράσουμε!
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.