της Ευγενίας Ηλιοπούλου
Τόσο απλά ένας άνθρωπος έφυγε. Εκεί μπροστά στο νοσοκομείο. Ούτε καν στο παγκάκι. Ξαπλωμένος πάνω στο πεζούλι. Δίπλα στο περίπτερο. Εκεί που όλοι περνάμε για να πάρουμε τσιγάρα ή εφημερίδες.
Εκεί που τα αυτοκίνητα είναι στην σειρά για να μπούνε στην αυλή του ΚΑΤ.
Δεν ήταν φρόνιμο παιδί. Όλο το προηγούμενο βράδυ ήταν στην εφημερία του νοσοκομείου. Περίμενε να τον εξετάσουνε και να του βρούνε για τι δεν είναι καλά. Δεν ήταν πολύ γέρος και ούτε πολύ φτωχός. Ήταν απλός άπορος. Δεν είχε χτυπήσει και δεν είχε τίποτα σπασμένο πάνω του. Ήταν απλός άυπνος και είχε να φάει δύο ημέρες.
Τον εξετάσανε καλά όλες οι ειδικότητες. Δεν του βρήκανε τίποτα το μεμπτό. Δεν του κόλλησαν καμία διάγνωση. Δεν του δώσανε καμία αγωγή. Δεν του δώσανε και ασθενοφόρο να τον πάει σπίτι. Επειδή δεν του βρήκανε τίποτα του είπανε ότι δεν μπορούν να του κάνουν τίποτα.
Βγήκε στην αυλή, έκαστε στο παγκάκι και παρακαλούσε για βοήθεια αλλά ο κόσμος περνούσε από δίπλα του χωρίς να του δώσει σημασία. Και ούτε λεφτά για ταξί. Όλοι τον πήρανε για μεθυσμένο ή ζητιάνο και τον προσπεράσαμε με ελαφρά την καρδία. Πέρασα και εγώ και του μίλησα. Εκλιπαρούσε για βοήθεια. Σε μισή ώρα όταν πήγα για την εφημερίδα ο άνθρωπος ήταν ξαπλωμένος πάνω στο πεζούλι και είχε ήδη ταξιδέψει.
Ο κόσμος περνούσε δίπλα στο πτώμα χωρίς να τον παρατηρήσει. Λέγαμε ότι ήταν μεθυσμένος. Διαπίστωσα ότι ήταν πεθαμένος. Έτρεξα στην εφημερία για τους νοσοκόμους. Τον πήρανε και τον πήγανε μετά στο νεκροτομείο. Εκεί θα μπει στα αζήτητα. Εκεί θα του βρούνε την πραγματική αιτία θανάτου. Όσο ήταν ζωντανός δεν μπορέσανε.
Τόσο απλά κάποιος δίπλα μας φεύγει για πάντα. Άσπλαχνα και αδιάφορα περάσαμε από δίπλα του. Βιαστικοί να λύσουμε τα προβλήματά μας. Βυθισμένοι στην δική μας δύσκολη ζωή. Ανίκανοι να απλώσουμε ένα χέρι βοήθειας για τον διπλανό μας.
ΥΓ. Η μνημονιακή δέσμευση, ψηφισθείσα από τον Νοέμβρη του 2012 και τροποποιηθείσα λίγο μετά στη πράξη νομοθετικού περιεχομένου που ακολούθησε τον Ιανουάριο, είναι αυτόματη. Βάσει αυτής από 1ης Ιανουαρίου του 2014, όποιος κάνει εισαγωγή στο νοσοκομείο, θα συμμετέχει στο κόστος νοσηλείας με 25 ευρώ». (Πρώτο θέμα )
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Γεννήθηκε σε μία πόλη της Ρουμανίας από Έλληνες γονείς. Για πολλά χρόνια στερήθηκε την ελληνική υπηκοότητα επειδή ανήκε στους πολιτικούς πρόσφυγες (sans patrie). Στην Ελλάδα έφτασε το 1980. Από μικρή ονειρευόταν και μοχθούσε να γνωρίσει την Ελλάδα. Σπούδασε την Ιατρική και απέκτησε μία πλούσια μόρφωση (λογοτεχνία, τέχνη, ιστορία των λαών ). Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την μουσική (ερμηνεία, κιθάρα και μαντολίνο) και την φωτογραφική τέχνη. Ταξιδεύει συνέχεια αναζητώντας καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις.
Εργάζεται ως πλαστικός χειρούργος. Πιστεύει στις ηθικές αρχές και την αξιοπρέπεια ενός ιατρού. Θεωρεί ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα. Ως εκ τούτου προσφέρει τις υπηρεσίες μου, εδώ και 27 χρόνια., στο ΕΣΥ σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της Αττικής (ΚΑΤ).
Οι πρώτες δοκιμές στο γραπτό λόγο ήτανε χρονογραφήματα (σε μορφή αλληλογραφίας) και ελάχιστα ποιήματα. Τα πρώτα βήματα ήταν αρχικά στα ρουμάνικα και μετά στα ελληνικά.. Από το 1984 έως σήμερα δημοσίευσε (αφιλοκερδώς) πάνω από 700 άρθρα σε πολλές εφημερίδες όπως: Κυριακάτικη Απογευματινή, Καθημερινή, Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Ελευθεροτυπία. Από το 1999 γράφει μόνιμα στην Αυγή. Επίσης με την εφημερίδα Έβρου Πολίτης της Θράκης(2006) , την εφημερίδα Χαλανδρίου Φλυαρία.(2004) και το vetonews.gr από το 2010.