Γράφει ο ''Ρογήρος''
Ουδόλως επιχαίρω για την εκλογική συντριβή της ΔΗΜΑΡ. Πρόκειται, άλλωστε, για πολιτικό χώρο που στέγασε ή στεγάζει ακόμη αρκετά αξιόλογα στελέχη.
Πιστεύω, όμως, ότι αξίζει να εξηγηθούν οι λόγοι της πρόσφατης αποτυχίας που ενδέχεται και να σηματοδοτεί το τέλος του συγκεκριμένου εγχειρήματος.
Οι συνήθεις εξηγήσεις είναι δύο και είναι αντιφατικές μεταξύ τους: "η ΔΗΜΑΡ απέτυχε διότι συμμετείχε στην κυβέρνηση μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ" - "η ΔΗΜΑΡ απέτυχε διότι αποχώρησε από την κυβέρνηση". Στην πραγματικότητα και οι δύο εξηγήσεις είναι επιφανειακές, η δεύτερη μάλιστα είναι ταυτόχρονα και πεπλανημένη και παραπλανητική.
Ο λόγος της εκλογικής αποτυχίας της ΔΗΜΑΡ έγκειται απλούστατα στην αδυναμία της να αφήσει κάποιο πολιτικό στίγμα ικανό να την καταστήσει στοιχειωδώς ελκυστική για τον ψηφοφόρο.
Με όρους πολιτικού ρεαλισμού (κι όχι ιδεολογικών συμπαθειών ή αντιπαθειών), η συμμετοχή της στην κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να είναι ευθύς εξαρχής και κατ' ανάγκη καταδικαστική για το πολιτικό μέλλον της. Εάν έδινε πολιτικό στίγμα θα μπορούσε να έχει ελπίδες επιβίωσης. Τελικά, όμως, η μόνη ανάμνηση από την παρουσία της ήταν η αγωνία για τη διασφάλιση της ποσόστωσης στις κυβερνητικές θέσεις. Αυτό το στίγμα δεν είναι πολιτικό. Πολιτικό χαρακτήρα θα είχε ενδεχόμενη επιτυχία στην προσπάθεια να επιβληθεί το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Η υποχώρηση της ΔΗΜΑΡ στο θέμα αυτό επισφράγιζε κατ' ουσίαν την αποτυχία της να αποτελέσει οτιδήποτε άλλο πέρα από μια χρήσιμη ορντινάντσα των δύο άλλων κυβερνητικών εταίρων. Υπό τις συνθήκες αυτές, η αποχώρησή της εξαιτίας του κλεισίματος της ΕΡΤ δεν ήταν ούτε αβάσιμη ούτε εσφαλμένη πολιτική κίνηση, όπως κάποιοι διατείνονται. Ήρθε απλούστατα πάρα πολύ αργά για να διασώσει την αξιοπιστία της ΔΗΜΑΡ.
Το μόνο που απέμενε ως λόγος ύπαρξης ήταν η ερμηνεία περί "υπεύθυνης ευρωπαϊκής αριστεράς", προφανώς σε αντιδιαστολή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ιδεολόγημα που είχε άλλωστε αποτελέσει και την κύρια νομιμοποιητική βάση για τη συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν, ο ΣΥΡΙΖΑ κινήθηκε εύλογα σε ρότα που αποδείκνυε ευρωπαϊκό προσανατολισμό κι είχε πλέον ως πρόσθετο πλεονέκτημα την ισχύ του κόμματος που διεκδικεί εξουσία.
Ως εκ τούτου, στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση, η ΔΗΜΑΡ έπρεπε να επιλύσει μια αδύνατη εξίσωση: δεν μπορούσε να πείσει για την αυτοτελή αξία της, αυτήν που θα τη διέκρινε από τις υπόλοιπες προτάσεις, τόσο το αριστερό όσο και το κεντρώο τμήμα του εκλογικού σώματος. Ο αριστερός ψηφοφόρος δεν διέκρινε λόγους για τους οποίους θα έπρεπε να την προτιμήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο δε κεντρώος που επιθυμούσε τη συνέχιση της τρέχουσας πορείας είχε πολύ πιο αξιόπιστες προτάσεις για τον ρόλο του χρήσιμου συμμάχου του κυβερνητικού συνασπισμού.
Τούτων δοθέντων, δεν παύει να εντυπωσιάζει η ταυτότητα αυτών που μεταβλήθηκαν εσχάτως στους πλέον φανατικούς κατήγορους της ΔΗΜΑΡ, διακινώντας βεβαίως ως αποκλειστική εξήγηση της συντριβής της δεύτερη. Αφενός, πρόκειται για στελέχη της ίδιας της ΔΗΜΑΡ. Η σημερινή ρητορεία τους πρέπει να ερμηνευθεί με γνώμονα τη στάση τους κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών: όταν έκαναν οτιδήποτε ήταν δυνατό για να ζημιώσουν το ίδιο τους το κόμμα. Για ορισμένους εξ αυτών μάλλον με έκπληξη πληροφορηθήκαμε το βράδυ των εκλογών ότι εξακολουθούσαν να ανήκουν στη ΔΗΜΑΡ.
Αφετέρου,πρόκειται για τα στελέχη και τους οπαδούς των πρώην εταίρων της ΔΗΜΑΡ στο κυβερνητικό σχήμα (αλλά και των πολιτικών σχημάτων που φιλοδοξούν να την αντικαταστήσουν στον συγκεκριμένο ρόλο). Το ενδιαφέρον τους δεν είναι άλλο από τη χρησιμότητα των βουλευτών της ΔΗΜΑΡ ενόψει της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Μπροστά στον κίνδυνο να δουν μέρος έστω της κοινοβουλευτικής ομάδας του ηττηθέντος κόμματος να καταλήγει στον πολιτικό χώρο από τον οποίο προέρχεται, έχουν επιδοθεί σε πλήθος αναλύσεων όπου το περίπου "βαθυστόχαστο" συνδυάζεται με απειλές και μειωτικούς χαρακτηρισμούς. Οι περισσότεροι από αυτούς μιλούσαν για "υπεύθυνη Αριστερά" τον Ιούνιο του 2012 και για "αριστερά του Ντόλτσε και του φραπέ" ένα χρόνο αργότερα.
Αυτή είναι η πολιτική που ερμηνεύει τα τεκταινόμενα με αποκλειστικό κριτήριο τη νομή εξουσίας ανάμεσα σε φατρίες, αγνοώντας θέσεις κι ιδεολογίας. Με άλλα λόγια είναι το πολιτικό παρελθόν της χώρας μας. Αυτό ακριβώς που μας έχει φέρει στη σημερινή δεινότατη θέση.
ΡΟΓΗΡΟΣ
Ρογήρος Β΄ της Σικελίας
Γεννημένος στη Μίλητο της Καλαβρίας, κατά πάσα πιθανότητα στις 22 Δεκεμβρίου 1095 (1093 σύμφωνα με άλλους). Γιος του Νορμανδού κόμη Σικελίας και Καλαβρίας και της Αδελαΐδας της Μομφερρατικής. Άξιος συνεχιστής της υπέροχα τυχοδιωκτικής νορμανδικής παράδοσης, αλλά μεγαλωμένος κάτω από τον ήλιο της Μεσογείου, μεταξύ Καλαβρίας, Μεσσήνης και Παλέρμου, και μεθυσμένος από τα αρώματα του Νότου και της Ανατολής. Μορφωμένος από τον Έλληνα παιδαγωγό του, τον Χριστόδουλο του Ροσσάνο που οι αραβόφωνες πηγές της εποχής αποδίδουν ως Αμπν Αρ Ραχμάν αν Νασρανί.
Κατορθώνει να ενώσει όλες τις νορμανδικές κτήσεις Σικελίας και Κάτω Ιταλίας σε ενιαίο κράτος. Εκμεταλλευόμενος και τις έριδες μεταξύ (πάπα) Ιννοκέντιου Β΄ και (αντιπάπα) Ανακλήτου Β΄ παίρνει τον τίτλο του βασιλιά. Επεκτείνει το κράτος του, κατακτώντας τη Μάλτα και τμήμα της Βορείου Αφρικής, ενώ εξαπολύει συνεχείς επιδρομές στα εδάφη του Βυζαντίου. Το νορμανδικό βασίλειο του ιταλικού νότου γίνεται ένα από τα ισχυρότερα και αρτιότερα οργανωμένα κράτη της εποχής. Οι Ασσίζες του Αριάνο (1140) αποτελούν ίσως την πληρέστερη κωδικοποίηση νομικών διατάξεων του Μεσαίωνα ενώ η dohana de secretis είναι ο πιο εξελιγμένος δημοσιονομικός μηχανισμός της εποχής.
Κι όλα αυτά στο πλαίσιο μιας γνήσια διαπολιτισμικής κοινωνίας, στην οποία συνυπάρχουν Νορμανδοί και λοιποί Λατίνοι, Έλληνες ορθόδοξοι, μουσουλμάνοι και Εβραίοι (η ανακτορική γραμματεία εκδίδει έγγραφα σε 5 τουλάχιστον γλώσσες, λατινικά, ελληνικά, γαλλικά, αραβικά κι εβραϊκά). Κι ο Ρογήρος Β΄ συνδέει τη βασιλεία του με μια άνευ προηγουμένου πολιτιστική άνθιση, την οποία μαρτυρούν τα Ανάκτορα των Νορμανδών με το υπέροχο παρεκκλήσιο κι η Μαρτοράνα (Santa Maria dell’Ammiraglio, έργο του «πρωθυπουργού» του Ρογήρου, του εμίρη των εμίρηδων Γεωργίου του Αντιοχέα) στο Παλέρμο ή ο καθεδρικός ναός της Τσεφαλού (Κεφαλοίδιον). Στην αυλή του Ρογήρου συχνάζουν Έλληνες κι Άραβες σοφοί. Προστατευόμενός του υπήρξε κι ο σπουδαίος Ανδαλουσιανός γεωγράφος Αλ Ιντρισί, ο οποίος ολοκληρώνει το 1154 το περίφημο «Kitâb Nuzhat al-muchtâq fî ikhtirâq al-âfâq«, γνωστότερο ως ”al-kitâb al-Rudjari”, δηλ. το βιβλίο του Ρογήρου.
rogerioscommentaires.wordpress.com/