Το τέλος της επανάστασης του «τσάμπα μάγκα»
Γράφτηκε από τον ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Του Γιώργου Παναγόπουλου
Τα τελευταία χρόνια ο ανορθολογισμός ήταν κυρίαρχος στην προσέγγιση των πολιτικών και των οικονομικών πραγμάτων της χώρας.
Η αγνόηση των πραγματικών δεδομένων και η ανάπτυξη επιχειρημάτων που κινούνταν στα πλαίσια ενός φανταστικού κόσμου ήταν στην ημερήσια διάταξη, με επιθετικό και αφοριστικό πολλές φορές για την αντίθετη άποψη τρόπο. Στις περισσότερες των περιπτώσεων η κυρίαρχη άποψη, αν δεν ήταν απλώς ανορθολογική, ήταν καθαρή παλαβομάρα. Η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα εκδικείται. Όσο και να την αγνοείς, όσο και να μην την λαμβάνεις υπόψη σου, φτάνει κάποια ώρα που θα πρέπει να πας στο ταμείο. Και εκεί είναι η αλήθεια των αριθμών που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για θεωρίες και δημιουργικές ασάφειες.
Η ώρα του ταμείου έχει φτάσει και όλοι σιγά –σιγά προσαρμόζονται στην πραγματικότητα των αριθμών. Η προσαρμογή προφανώς και δεν θα είναι εύκολη, γιατί είναι δύσκολο να πειστούν όλοι οι ονειροφαντασμένοι ότι αυτά που πίστευαν δεν υπάρχουν. Αναμφίβολα, όταν τρέφεσαι με παλαβομάρες, δύσκολα επανέρχεσαι στη λογική αλλά εύκολα, ταυτόχρονα, συμφωνείς μαζί της αγνοώντας την. Όταν έχεις υποστηρίξει στο παρελθόν μέχρι ότι δεν υπήρξε Τσερνομπίλ και αυτό ήταν απλώς μια προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών και του καπιταλισμού, δεν νομίζουμε ότι θα έχεις πρόβλημα να πειστείς και να προσπαθήσεις να πείσεις για το οτιδήποτε. Όλα αυτά είναι γνωστά και από πολλούς αναμενόμενα. Είναι προφανές ότι έτσι ενισχύεται η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος αλλά από την άλλη διασώζονται – έστω πρόσκαιρα - τα πολλά για τους πολίτες. Η ευθυγράμμιση, έστω και καθυστερημένα, με την πραγματικότητα σε κάθε περίπτωση είναι προτιμότερη από το δρόμο του ανορθολογισμού και της ολοκληρωτικής καταστροφής.
Πριν από μερικά χρόνια, και στα πλαίσια άσκησης της πολιτικής της τζάμπα μαγκιάς, είχε αναπτυχθεί «το κίνημα δεν πληρώνω» στα διόδια. Διάφοροι, λοιπόν, «επαναστάτες» κατά των ιδιωτικοποιήσεων μαζεύονταν, σήκωναν τις μπάρες, προσφέροντας δωρεάν διελεύσεις στα αυτοκίνητα. Πολλοί πέρναγαν τζάμπα και σήκωναν μετά την ηρωική τους πράξη στα σόσιαλ μίντια . Και τι δεν είχε ακουστεί εκείνη την ηρωική περίοδο. Οι εταιρείες που έχουν με συμβάσεις παραχώρησης τους δρόμους ζήτησαν αποζημίωση από το δημόσιο. Δηλαδή οι τζαμπατζήδες μετέφεραν το λογαριασμό σε όλους μας! Το δημόσιο αντέδρασε και άρχισε να στέλνει κλήσεις στους «μάγκες». Το κίνημα, μοιραία, από τζάμπα έγινε με πληρωμή και έτσι ατόνησε. Η τελευταία πράξη παίχτηκε την Παρασκευή όπου στα διόδια εγκαταστάθηκαν φωτογραφικά ραντάρ με τα οποία θα στέλνεται άμεσα ο λογαριασμός στον κάθε επαναστάτη της μπάρας. Με δυο λόγια, να ζήσουμε να το θυμόμαστε το κίνημα και τους επαναστάτες του, οι οποίοι αν δεν πληρώνουν στα διόδια θα πληρώνουν σε κάποιο άλλο γκισέ πολλαπλάσια.
Όσοι παλιότερα, αν δεν υποκινούσαν, κάλυπταν πολιτικά το συγκεκριμένο κίνημα έχουν αντιληφθεί πλέον, ως κυβερνητικά στελέχη, ότι ο τζάμπας δεν υπάρχει παρά μόνο στις διαφημίσεις και τα όνειρά τους. Έμαθαν, επιπρόσθετα, ότι οι συμβάσεις έχουν διαχρονική αξία και δεν ισχύουν επιλεκτικά ούτε αναιρούνται με «πολιτική απόφαση». Η μονομερής ακύρωσή τους εμπεριέχει συνέπειες οι οποίες είναι πολλαπλάσιες από το όποιο όφελος. Υπάρχουν κανόνες οι οποίοι ισχύουν μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο που λειτουργεί η οικονομία και η χώρα. Η ακύρωση των κανόνων επιφέρει πολύ συγκεκριμένες συνέπειες τις οποίες δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.