Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Ηλίας Κάτανας

Άμεση είναι η ενεργοποίηση της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας, μέσω του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας για την παροχή

Όλα είναι έτοιμα για τη μεγάλη άσκηση πολιτικής προστασίας που θα γίνει την Κυριακή 8 Νοεμβρίου και από τις 12μ. μέχρι τις 14 μ.μ. στο

H 1η Μαρτίου με πρωτοβουλία του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Άμυνας - Προστασίας, καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Πολιτικής Προστασίας.

Τελευταίες μέρες του Αυγούστου, σιγά σιγά μας αποχαιρετά το καλοκαιράκι  και από τον καύσωνα και τα μπάνια του λαού επιστρέφουμε με γρήγορους  ρυθμούς στην κρυάδα της ελληνικής πραγματικότητας. Συνηθίζουμε στη χώρα μας με το που θα φύγει ο Αύγουστος να ευχόμαστε <<καλό χειμώνα>> . Φεύγει λοιπόν το καλοκαιράκι  και έρχεται χειμώνας, όχι τόσο λόγω των καιρικών συνθηκών, αλλά λόγω των πιθανών νέων μέτρων που έρχονται.

Η εποχή που διανύουμε, δυστυχώς, είναι πολύ φορτισμένη.  Η διαλυμένη ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία οριακή κατάσταση όπου τα μέλη της ακροβατούν πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί έχοντας ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο αντοχής, έτοιμα να ξεσπάσουν επί δικαίων και αδίκων. Δεν είναι ν' απορεί κανείς όμως γιατί συμβαίνει αυτό, αφού ζούμε στη χώρα των αντιθέσεων, στη χώρα των προνομιούχων από τη μία και των κορόιδων από την άλλη ή καλύτερα στην Ψαρου-Κώσταινα.

Η φράση <<Ψαρου-κώσταινα>> δε θα μπορούσε να περιγράψει με γλαφυρότερο τρόπο την εικόνα των δύο Ελλάδων που βιώνουμε σήμερα. Στη μία πλευρά έχουμε τη μία Ελλάδα που δεν έχει να πληρώσει 1 ευρώ και 20 λεπτά για την μετακίνηση της με τα ΜΜΜ και τους πολίτες της να λιποθυμάνε από τα χρέη και την ανέχεια και στην άλλη πλευρά έχουμε την άλλη Ελλάδα της ψευτοδιανόησης και την Ελλάδα που γίνεται στουπί από τις σαμπάνιες στα νεόπλουτα θέρετρα. Αυτή είναι λοιπόν η εικόνα της σημερινής χρεοκοπημένης και σε αξίες και σε θεσμούς Ελλάδα μας.

Μ' έναν λαό κομμένο στα δύο χωρίς να γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά και τι η αριστερά, μ' ένα λαό που βλέπει τον ιστό της κοινωνίας του καθημερινά να διαλύεται, μ' ένα λαό που βλέπει τους δικαστές του ανήμπορους να αποδώσουν δικαιοσύνη, που βλέπει τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς να εξευτελίζονται από τους φορονταβαντζήδες, μ' ένα λαό που βλέπει τους <<διανοούμενους>> του να κατηγορούν κυνικά ως <<τζαμπατζήδες>> παιδιά που δεν έχουν ενδεχομένως χρήματα, ε αυτός ο λαός δε ζητάει τίποτα περισσότερο από την αξιοπρέπεια του και την ίση μεταχείριση του.

Τι έχει συμβεί όμως όλα αυτά τα χρόνια και έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας σαν κοινωνία; Για πιο λόγο υπάρχουν τόσες πολλές αντιθέσεις μέσα σε μία χώρα; Καταρχάς ο νέο έλληνας άλλαξε τον τρόπο ζωής και σκέψης του, αφού ζει πλέον στην εποχή της πλουσιοχυδαιότητας και της βλαχογκλαμουριάς. Γιατί ζει στην εποχή του απόλυτου τίποτα.

Μας έχει συνεπάρει το νεόπλουτο νεοελληνικό μοντέλο ανάπτυξης συνεχίζοντας όμως να ζούμε μία ψευδαίσθηση σε μία εποχή όπου τα τελευταία τρία χρόνια έχουν συμβεί τόσα στη χώρα μας, όσα δεν έγιναν τα τελευταία εκατόν πενήντα. Μας έχει συνεπάρει η ανάδειξη παρακμιακών πράξεων της νεοελληνικής νεόπλουτης ζωής, καταφέρνοντας έτσι να μας αποπροσανατολίσει από τα καθημερινά μας προβλήματα, με αποτέλεσμα να λησμονούμε με μεγάλη ευκολία, για παράδειγμα, τη λίστα Λαγκάρντ και να πέφτουμε  με τα μούτρα στη <<λίστα Ρέμου>>. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δυστυχώς ζούμε στην εποχή της <<αστακομακαρονάδας>>. Μίας εποχής που ξεχειλίζει από δήθεν και υποκρισία. Θέλετε ν' αναλύσουμε τι ακριβώς είναι η αστακομακαρονάδα για να καταλάβετε τι εννοώ; Η αστακομακαρονάδα λοιπόν  είναι μία ελληνική πατέντα-έδεσμα(;) που προσπάθησε να μας επιβάλλει το νεοπλουτίστικο life-style ως δείγμα <<κοινωνικής ευμάρειας>> και κοινωνικής υπεροχής, αφού μπόρεσε και ταίριαξε βάρβαρα τον πανάκριβο αστακό με το πάμφθηνο ευτελές ζυμαρικό!!

Ε, ακριβώς έτσι λοιπόν, πάνω σε μία τέτοια  ανάλογη <<πατέντα>>, βασίστηκε και η καθημερινότητα μας. 

Αυτή είναι λοιπόν η μία Ελλάδα της <<πατέντας>>. Πάμε και στην άλλη Ελλάδα που δημιούργησε αυτή την πατέντα. Στη Μύκονο, στην Καλλιθέα και στα άλλα ελληνικά θέρετρα αυτή η Ελλάδα, αυτή με το πούρο, με τα μοντέλα Β' διαλογής, με τους τηλεμαϊντανούς και με τους υπό πτώχευση επιχειρηματίες που μπορεί να μη μπορούν να  πληρώνουν τους εργαζομένους τους, αλλά μπορούν να το παίζουν <<μάτσο>> στην παραλία της Ψαρούς, αυτή η Ελλάδα λοιπόν ξοδεύει χιλιάδες ευρώ σε σαμπάνιες και σε life-style εκδηλώσεις χωρίς φυσικά ν' αποδίδει τίποτα απολύτως στο κράτος.

Σαφώς και δε μπορούμε να ποινικοποιήσουμε ούτε τα υψηλά εισοδήματα, ούτε την άνετη ζωή, ούτε το life-style. Αν τα κατέχουν νόμιμα καλά κάνουν και τα σκορπούν, έτσι κινείται και η οικονομία εξάλλου. Η εικόνα όμως που βγαίνει έξω στην κοινωνία είναι ότι η ασύλληπτη φοροδιαφυγή διασκεδάζει στα διάφορα <<πολιτιστικά>> κέντρα και έτσι υπάρχει διάχυτη η αίσθηση της παντελούς έλλειψης ίσης μεταχείρισης προς όλους. Χρέος λοιπόν μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι να φτιάξει επιτέλους ισχυρούς αξιοκρατικούς μηχανισμούς που θα μπορούν να ελέγχουν το Πόθεν Έσχες όλων αυτών που εξακολουθούν να πίνουν στην υγεία των υπόλοιπων κορόιδων.

Το προκλητικό πάρτι στη Μύκονο για παράδειγμα πριν λίγο καιρό, κατέδειξε ακριβώς αυτό το πράγμα. Τις δύο Ελλάδες. Την Ελλάδα της ύφεσης και της ανέχειας από τη μία και την Ελλάδα της ασυλίας σε όλα τα επίπεδα από την άλλη.

Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μία εποχή όπου η κατάθλιψη στη χώρα μας έχει χτυπήσει κόκκινο και τα συνεχόμενα μέτρα έχουν καταστρέψει  τη μεσαία τάξη, την ραχοκοκαλιά της πατρίδας μας. Στην Ελλάδα λοιπόν των δύο εκατομμυρίων περίπου ανέργων, της φτώχειας και της συνεχούς λιτότητας, η ελιτίστικη ζωή και η ασυλία ορισμένων, προκαλεί. Ο πολίτης αισθάνεται την αδικία σε βάρος του. Γιατί κακά τα ψέματα, άλλο είναι να είσαι πολίτης στο <<κράτος της Μυκόνου>> και να απολαμβάνεις κάθε είδους ασυλία και άλλο να είσαι πολίτης στην Άνω Ραχούλα που με το φόβο της κατάσχεσης να προσπαθείς να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου.

Αυτό λοιπόν το νεόπλουτο κράτος,  όπως προέγραψα, είναι αποτέλεσμα και δικό μας. Το αφήσαμε να γίνει έτσι, ζώντας την πεποίθηση ότι ίσως κάποτε και εμείς να μπορέσουμε να γίνουμε κομμάτι του, αφού το όνειρο του κάθε νεοέλληνα ήταν να γίνει <<μάτσο>>. Μία κοινωνία δηλαδή που εμείς δημιουργήσαμε, τώρα μας ενοχλεί. Προηγούνται όμως οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του δημιουργήματος. Και ηθικοί αυτουργοί είναι όσοι συμμετείχαν τα τελευταία χρόνια σ' αυτό το τελειωμένο πολιτικό σύστημα.

Αυτό το πολιτικό σύστημα που δε μπόρεσε ποτέ να γίνει ο προστάτης των πραγματικά αδυνάτων, που δε μπόρεσε ποτέ να κάνει ένα ισχυρό, αξιοκρατικό φορολογικό σύστημα, απεναντίας όμως, έκανε τις χάρες του σε όλους αυτούς που το κρατούσαν και συνεχίζουν να το κρατούν όμηρο για τις δικές τους ανάγκες, ανταλλάσοντας το με την μακρόχρονη πολιτική επιβίωση τους. Ένα κράτος που δε μπόρεσε ποτέ να φτιάξει ένα σοβαρό εθνικό σύστημα παιδείας, ένα κράτος που δε μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει αξιόλογο σύστημα υγείας, ένα κράτος που γενικά νοσσεί σε όλες τις λειτουργίες του.

Όσο όμως αυτό το κράτος αδυνατεί να αποδώσει δικαιοσύνη, η κατάληξη θα είναι γνωστή. Ο διχασμός στην κοινωνία για άλλη μία φορά θα είναι αναπόφευκτος και όταν θα ανάψει το φιτίλι δε θα κάνει διακρίσεις αλλά θα συμπαρασύρει και όλους αυτούς τους δήθεν χλιδάτους.

Το συμπέρασμα για να κλείνουμε είναι ότι η Ελλάδα αργοπεθαίνει γιατί χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Όλα αυτά τα <<κόκκινα χαλιά>> που στρώνονται ενίοτε στα ξέφρενα <<επαναστατικά>> πάρτι, δεν είναι ικανά να κρύψουν το δράμα της ελληνικής κοινωνίας. Κανείς από όλους αυτούς δεν είναι ικανός να καταδικάσει αλλά και να συμπάσχει με την τραυματισμένη κοινωνία που απλά γλύφει τις πληγές, που της προξένησε η κρίση. Γιατί απλά, κανείς από όλους αυτούς τους συγκεκριμένους, δε θέλει να προσφέρει κάτι πραγματικά για την ενίσχυση των φτωχών μας συνανθρώπων αφού....ποιος έχασε το φιλότιμο και την ανθρωπιά για να το βρει η <<παρέα των ολίγων>>.

Φυσικά, δε θα μπορούσαμε ν' ασχοληθούμε και λίγο με τους ανθρώπους του πνεύματος αλλά και με την κραυγαλέα ένοχη και περίεργη σιωπή τους. Κάποτε παίρνανε θέση για τα πράγματα της χώρας μας, ένας Χατζιδάκις, ένας Θεοδωράκης, ένας Ελύτης, ένας Σεφέρης και σήμερα όλους  αυτούς τους αντικατέστησαν διάφοροι <<Ρέμοι>> και <<Σφακιανάκηδες>> Πραγματικά που είναι όλοι αυτοί οι σημερινοί διανοούμενοι να πάρουν θέση για την οικονομία μας αλλά και για την ηθική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας;

Όταν όμως ακόμη και αυτοί, οι σημερινοί άνθρωποι της διανόησης, όπως τους αρέσει να τους αποκαλούν, περιμένουν στην ουρά για να ταϊστούν από τον κρατικό προϋπολογισμό, όταν ακόμη και αυτοί οι ίδιοι προσπαθούν να γαντζωθούν σε μία κρατική θέση, γλείφοντας ενίοτε την εξουσία προσδοκώντας κανένα κοκαλάκι, ε τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα.

Είναι αυτοί οι γνωστοί τζαμπατζήδες της <<διανόησης>>  που δε διστάζουν πολλές φορές με κυνικό και ανάλγητο τρόπο να καταδείξουν το Εγώ τους που πλημμυρίζει πάντα από έντονο μισανθρωπισμό, εκδηλώνοντας στην ουσία απλά τα ένστικτα τους. Όπως πριν λίγες μέρες που χάθηκε άδικα ένα παιδί 19 χρονών γιατί δεν είχε εισιτήριο να πληρώσει, αλλά για ακόμη μία φορά κέρδισε η χυδαιότητα, ο χλευασμός στη μνήμη του νεκρού, οι χαριτωμένες εξυπνάδες, οι εξυπνακίστικες αναλύσεις που προσπαθούσαν με στόμφο να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη στα πόσα ευρώ θεωρείται κάποιος <<τζαμπατζής>> , όπως επίσης και ο επαγγελματίας άκρατος  αντιλαϊκισμός.

Αυτή είναι η Ελλάδα μας σήμερα. Μία χρεοκοπημένη Ελλάδα σε θεσμούς, σε αξίες και σε ιδανικά, γεμάτη όμως προκλητικά προνόμια και παντός είδους  ασυλία για ορισμένους και με φρούδες προσδοκίες και ψευδαισθήσεις για τους υπολοίπους. Και με μία κοινωνία σταθερά διαλυμένη και διαιρεμένη...

''...Το ηθικό δίδαγμα λοιπόν από όλη αυτή την ιστορία είναι ο έντονος κανιβαλισμός και η ''ανθρωποφαγία''που βιώνουμε σαν κοινωνία.Αυτό που πραγματικά πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι η επόμενη κοινωνική ομάδα που θα ''κριθεί'',μπορεί να είναι η δική μας και τότε και εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες,αλλά νομίζω πως μάταια θα ψάχνουμε για συμμάχους...γιατί  όταν μας ζητήθηκε,επιλέξαμε να είμαστε απλοί θεατές.Η ζημιά θα έχει ήδη γίνει,στη διαλυμένη από το ''διαίρει και βασίλευε'',ελληνική κοινωνία.Όλα τ'άλλα είναι απλά,να 'χαμε να λέγαμε για να εξυπηρετεί ο καθένας από την πλευρά του,ηθελημένα ή όχι,κομματικές στρατηγικές''.

Συνεχίζοντας όπως τελείωσα από το προηγούμενο άρθρο μου και έπειτα από τα τελευταία γεγονότα, φαίνεται ξεκάθαρα πλέον ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός δείχνει να έχει αφήσει πολύ βαθιά  τα σημάδια του πάνω σε μία κοινωνία που ψυχορραγεί. Γιατί πραγματικά αυτό που βιώνουμε καθημερινά δε λέγεται κοινωνία, αλλά ζούγκλα και η ευκολία της <<ανθρωποφαγίας> έγινε το μέτρο της αναισθησίας των δύσκολων καιρών που ζει ο καθένας μας.  Καθημερινά βρίσκει εφαρμογή  <<ο θάνατος σου η ζωή μου>> σε μία κοινωνία που βλέπει τον ιστό της να διαλύεται καθημερινά και τους πολίτες της να είναι απελπισμένοι και φοβισμένοι. Οι δημόσιοι υπάλληλοι νιώθουν σαν τους μελλοθάνατους, ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έχουν πάψει εδώ και καιρό να ελπίζουν και απλά και αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να προσθέτουν τους εαυτούς τους στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας.

Το δόγμα του Σοκ λοιπόν συνεχίζει να εφαρμόζεται με επιτυχία στην ελληνική κοινωνία με γοργούς ρυθμούς, με την  κατάσταση όμως να έχει φτάσει σε οριακό σημείο αλλά και να δοκιμάζεται μέρα με τη μέρα η αντοχή και η τύχη όλων μας. Πέντε χρόνια περίπου τώρα προσωπικά εγώ ο ίδιος, αδυνατώ να ερμηνεύσω το σοκ των χιλιάδων κλειστών καταστημάτων,  αδυνατώ να καταλάβω το σοκ των χιλιάδων <<ενοικιάζεται>>, αδυνατώ να νιώσω τα συναισθήματα των εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων του ιδιωτικού τομέα, αδυνατώ να ερμηνεύσω το σοκ με την ΕΡΤ, το σοκ με τους εκπαιδευτικούς, το σοκ με τους δημοτικούς υπαλλήλους και ότι καινούργιο και ξαφνικό θα προκύψει στην πορεία.

Ξέρετε, η πλειοψηφία των πολιτών σαφώς και είναι υπέρ των αλλαγών, σαφώς και είναι υπέρ των σωστών μεταρρυθμίσεων και του εξορθολογισμού του δημοσίου τομέα. Αυτές οι αλλαγές όμως δε γίνονται σε μία νύχτα και ούτε σε μία νύχτα αναδιοργανώνεται ολόκληρο το δημόσιο. Αυτές οι αλλαγές πρώτα απ' όλα απαιτούν ένα σοβαρό σχέδιο καταρτισμένο από ανθρώπους που αν μη τι άλλο δεν θα έχουν καμία σχέση με το υπάρχον πολιτικό σύστημα που στην ουσία αυτό το ίδιο σύστημα ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση. Πως γίνεται άλλωστε να εμπιστευθείς την αναδιοργάνωση και  την αξιολόγηση  του  <<άρρωστου>> δημοσίου τομέα πάνω στα ίδια πρόσωπα που ευθύνονται για τη διόγκωση του αλλά και για το σημερινό του χάλι.

Παρακολουθώντας τον τελευταίο μήνα τις <<τομές>> που προσπαθούν να επιβάλλουν, αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένα σχέδιο όπου πάνω σ'αυτό θα προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και αν υπάρχει και από την πλευρά τους κάποια στοιχειώδη έστω σοβαρότητα. Γιατί μεταξύ μας, σε πιο σοβαρό κράτος ξυπνάς ένα πρωί και σου ανακοινώνει το <<μέγκα>> ότι κλείνει η υπηρεσία σου. Βρείτε μου ένα κράτος στο οποίο κάποιος κοιμάται δημοτικός υπάλληλος και ξυπνά μελλοντικός ..αστυνομικός. Επίσης που αλλού στον πολιτισμένο κόσμο ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα απολύεται σε μία νύχτα γιατί ο εργοδότης του, έχοντας την καβάντζα της ατιμωρησίας βρίσκει καταφύγιο στο άρθρο 99, πετώντας χιλιάδες οικογένειες ξαφνικά στο δρόμο, ενώ αυτός συνεχίζει ανενόχλητος να τρώει τις αστακομακαρονάδες του στα gourmet εστιατόρια της Μυκόνου. Και τέλος, τι ελπίδα δίνεις εσύ- σαν κράτος-σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που απολύονται είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο δημόσιο για να ξαναβρούν δουλειά,  όταν η ανεργία καθημερινά σπάει ρεκόρ.  Ας μη γελιόμαστε λοιπόν. Όλα αυτά που γίνονται, πιο πολύ για δουλειές του ποδαριού μου φαίνονται, παρά για <<μεταρρυθμίσεις>>.

Γιατί και στην τελική αν το κράτος θέλει να δώσει το καλό παράδειγμα, αν θέλει να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να περάσει αυτές τις τομές,αλλά και προπάντων, αν σέβεται τους πολίτες του αλλά και τους θεσμούς που το ίδιο θεσμοθετεί, όταν αποφασίζει απολύσεις, θα ήταν αυτονόητο στο καθεστώς της διαθεσιμότητας να βρίσκονται  μόνο όσοι προσελήφθησαν με τα γνωστά παλιά <<κριτήρια>> και να εξαιρούνταν όσοι είχαν προσληφθεί με διαδικασίες του ΑΣΕΠ. Είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι.

Έρχεται λοιπόν η τρόικα και ψάχνουμε εκείνη τη στιγμή ποια υπηρεσία να κλείσουμε, ποιον οργανισμό να σφραγίσουμε γιατί πρέπει  να ικανοποιήσουμε τα αιμοβόρα ένστικτα των δανειστών μας. Και για να λέμε την αλήθεια, οι δανειστές τη δουλειά τους κάνουν. Το θέμα είναι, οι δικοί μας τι κάνουν. Άραγε ως πότε οι δικοί μας πολιτικοί θα ζουν εκτός ελληνικής πραγματικότητας; Είναι δυνατόν μετά από πέντε χρόνια συνεχόμενης ύφεσης, με την ανεργία να ξεπερνάει το ενάμιση εκατομμύριο, με την εσωτερική αγορά διαλυμένη στην κυριολεξία, με τη νεολαία μας ν' αριστεύει στις εξετάσεις αλλά να μας κουνάει το μαντήλι και να μεταναστεύει, είναι δυνατόν λοιπόν οι δικοί μας πολιτικοί απλά να κάθονται στο ίδιο τραπέζι και να συζητούν με την τρόικα για νέα μέτρα; Είναι δυνατόν, ειδικά τώρα που πληθαίνουν οι φωνές για <<λάθος συνταγή>>στη χώρα μας, να διστάζουν να ζητήσουν έστω  μία μικρή αναπροσαρμογή των όρων του Μνημονίου, για να μπορέσει ν'ανασάνει λίγο η κοινωνία; Όλοι γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει δάνειο στον κόσμο που δε διαπραγματεύεται, αλλά όταν το μοναδικό μας αίτημα είναι ο ΦΠΑ εστίασης και το έχουμε αναγάγει σε εθνικό σκοπό, τότε ας μην τρέφουμε αυταπάτες.

Έχει γίνει κατανοητό πια και στον τελευταίο συνειδητοποιημένο πολίτη αυτής της χώρας ότι τα νούμερα και οι αριθμοί δε βγαίνουν. Και αν πριν δεν έβγαιναν ανθρωπιστικά, τώρα δε βγαίνουν ούτε λογιστικά. Δεν οδηγεί πουθενά να προσπαθούν ν'αποδείξουν ότι οι αριθμοί ευημερούν όταν δίπλα μας καταστρέφονται άνθρωποι και φτωχοποιούνται ολόκληρες κοινωνίες.

Δυστυχώς όμως με δουλειές του ποδαριού, με <<ανθρωποφαγίες>>, με <<δολοφονίες>> επαγγελμάτων, με χιλιάδες <<ενοικιάζεται>>, ανάπτυξη δεν πρόκειται να έρθει ούτε στα επόμενα πενήντα χρόνια. Γιατί για να υπάρξει ανάπτυξη θα πρέπει να υπάρξει ρευστό στην αγορά. Και για να υπάρξει ρευστό στην αγορά θα πρέπει να βρούνε δουλειά οι χιλιάδες άνεργοι, θα πρέπει να ευημερεί ο ιδιωτικός τομέας, θα πρέπει να σταματήσουν οι απολύσεις και ν'αυξηθούν οι μισθοί. Έτσι για να μην κοροΐδευόμαστε και μεταξύ μας. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι όλα αυτά. Εκτός και αν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι οι χιλιάδες απολύσεις θα φέρουν την κατανάλωση στην εσωτερική αγορά.

Παρ'όλα αυτά όμως, εμείς αυτό που κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι να ζούμε μία εικονική πραγματικότητα στα δελτία των 8 και την επόμενη μέρα να συνειδητοποιούμε, ότι δεν υπάρχει και τίποτα άλλο να κόψουμε από τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό για να μπορέσουμε να φέρουμε εις πέρας τουλάχιστον τις υποχρεώσεις μας. Παράλληλα στην απέναντι πλευρά βρίσκεται και η κυβέρνηση ζώντας και αυτήν μέσα από ευτυχισμένα πρωτοσέλιδα και αισιόδοξες δημοσκοπήσεις, να προσπαθεί να πάρει άλλη μία παράταση ζωής για να μπορέσει να επιβιώσει σε πολιτικό επίπεδο.

Το συμπέρασμα είναι τελικά ότι ο καθένας από εμάς ζει τη δική του ψευδαίσθηση. Έχει αποδειχτεί όμως ότι, όταν προχωράς χωρίς σχέδιο,όταν βαδίζεις στα τυφλά κάποια στιγμή θα συναντήσεις αδιέξοδο. Όταν μία χώρα εδώ και πέντε χρόνια δε μπορεί να μαζέψει πέντε έξι  ανθρώπους και να συντάξει ένα σοβαρό σχέδιο εξόδου από την κρίση και απλά επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα,ε τότε είμαστε και εμείς άξιοι της μοίρας μας.

Το πιο άσχημο το βιώνουμε όμως τον τελευταίο καιρό. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά που δεν έγιναν τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να γίνουν μέσα σε λίγες μέρες. Δεν είμαι σίγουρος όμως αν αυτή τη φορά η κοινωνία θα το αντέξει, γιατί πλέον υπάρχει μεγάλη αγανάκτηση και τεράστια οργή. Υπάρχει η πεποίθηση ότι αυτούς που εμπιστεύθηκε  για τη ''σωτηρία'' της χώρας έχουν τελικά αποτύχει.

Αλήθεια υπάρχει κάποιος από αυτούς που μπορεί ν'απαντήσει ειλικρινά, σε τι ρυθμούς  ανάπτυξης θα πρέπει να υπολογίζουμε για να βρούνε δουλειά όλοι αυτοί οι άνεργοι που περιμένουν στις τεράστιες ουρές του ΟΑΕΔ; Υπάρχει κάποιος πολίτης σ'αυτή τη χώρα, τη δεδομένη χρονική στιγμή, που να πιστεύει ότι θα υπάρξει φως στο τούνελ, από τη στιγμή που και οι ίδιοι οι δανειστές κατανοούν ότι απέτυχαν να εφαρμόσουν ένα σχέδιο σωτηρίας; Δεν υπάρχει κανείς.

Έτσι ο χρόνος περνάει, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να περνάμε <<τεστ νομιμοφροσύνης> κάθε τρίμηνο όπως στο σχολείο και η κοινωνία μας να βρίσκεται σ'ένα μόνιμο άγχος και σε μία μόνιμη κατάθλιψη. Να μου το θυμηθείτε όμως, όσο ζούμε σε ρυθμούς τρόικας κάποια στιγμή θα χρειαστούμε όλοι μαζί ομαδική ψυχανάλυση.

Η πραγματικότητα είναι αυτή και δυστυχώς είναι και σκληρή, χωρίς ψιλά γράμματα και χωρίς κρυφούς αστερίσκους. Το χρέος λοιπόν δεν εξοφλείται ούτε με ωραία πρωτοσέλιδα, ούτε με όμορφα λόγια αλλά ούτε και με ελπιδοφόρες δημοσκοπήσεις. Η κοινωνία είναι στα όρια της και δεν είμαι σίγουρος αυτή  τη φορά αν το δίλημμα για εκείνην θα είναι, εάν θα υπάρχει εναλλακτική πρόταση ή αν θα θελήσει για πρώτη φορά να παίξει το ρόλο του <<τιμωρού>> χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες. Εξάλλου είναι γνωστό ότι ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται.

Γιατί δυστυχώς όταν γκρεμίζεις,οφείλεις πριν γκρεμίσεις να χτίσεις.Διαφορετικά θα οδηγηθείς με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.

Σκέφτομαι από τώρα τους επόμενους μήνες και αφού θα έχει περάσει η καλοκαιρινή ραστώνη τι άλλο μπορεί να μας συμβεί αν δε βρεθεί αυτή η διαφορετική λύση. Μια διαφορετική λύση που θα μας επιτρέψει να χαμογελάσουμε, χωρίς αυτήν την καθημερινή αγωνία επιβίωσης και χωρίς αυτή την συνεχιζόμενη αβεβαιότητα.

Τα μηνύματα όμως δεν είναι καλά και δε χρειάζεται να ωραιοποιούμε καταστάσεις. Έτσι θα κλείσω μόνο με μία ευχή: Κάποια στιγμή η τρόικα θα φύγει. Αν θα φύγει με τις κλοτσιές ή από μόνη της δεν το γνωρίζω. Αυτό που θα πρέπει όμως να βάλουμε σαν στόχο-εμείς σαν κοινωνία-είναι ότι, όταν θα μείνουμε μόνοι μας, η επόμενη μέρα να μας βρει όλους ενωμένους.