ένιωσε να τον συνεπαίρνει αυτό το «τόσο διαφορετικό δυτικό ηχόχρωμα». Και άρχισε να ψάχνει. «Ακολουθούσα τη φωνή μέσα μου» λέει ο 40χρονος τζαζίστας, που αυτές τις ημέρες περιοδεύει στην Ελλάδα.
Ηταν σε μια συναυλία του ντράμερ Μπίλι Κόμπαμ στον Μύλο της Θεσσαλονίκης όταν ο Ραφαηλίδης ένιωσε ότι βρήκε αυτό που ήθελε. Καθόταν δίπλα ακριβώς στον πιανίστα Τζορτζ Κέιμπλς και «έφαγα κατάμουτρα όλη του την ενέργεια. "Δεν ξέρω τι κάνουν όλοι αυτοί οι παλαβοί" είχα σκεφτεί τότε, "πάντως κι εγώ αυτό θέλω να κάνω"». Και το έκανε, αποφασίζοντας ότι το βιμπράφωνο είναι το όργανό του και η τζαζ η μουσική που πάντα θα τον εκφράζει. Ηταν περίπου 20 ετών.
Η Νέα Υόρκη έγινε το «σπίτι» του στη διάρκεια των σπουδών του (με υποτροφία) στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ. Πριν από περίπου δώδεκα χρόνια ίδρυσε το συγκρότημα Manhattan Vibes με το οποίο έχει εκδώσει πολλά άλμπουμ. Το μόνο που άλλαξε ήταν... λίγο το επώνυμό του. Για λόγους ευκολότερης προφοράς στα αγγλικά, το «Ραφαηλίδης» έγινε «Ραφαλίδης».
Με τον κοντραμπασίστα Πέτρο Κλαμπάνη ξεκίνησε μια συνεργασία πέραν των Manhattan Vibes. Ως Club Mediterraneo έπαιζαν μεσογειακούς σκοπούς σε τζαζ ύφος. Αργότερα, με τον ίδιο μουσικό, ο Ραφαηλίδης σχημάτισε το ντουέτο Point Τwo. Στις παραστάσεις που δίνει αυτή την περίοδο το σχήμα συμπληρώνει ο γερμανοπολωνός ντράμερ Μπόντεκ Γιάνκε.
Η ελληνική περιοδεία του Χ. Ραφαηλίδη δεν θα γινόταν ποτέ αν το Ιδρυμα Γκύζη δεν τους καλούσε στη Σαντορίνη για μια συναυλία την Πέμπτη 23 Αυγούστου. Από τις μελλοντικές συναυλίες του στην Ελλάδα να σημειώσουμε εκείνη στην Ανδρο, τη βραδιά της Μπλε Πανσελήνου (31/8), για την οποία έχει γράψει ένα κομμάτι με τίτλο «When the Moon turns blue», ενώ στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου θα τιμήσει τη γενέτειρά του την Κοζάνη με αφορμή τα 100 χρόνια από την απελευθέρωσή της.
Μία ημέρα πριν από την τελευταία εμφάνισή τους, στο Six Dogs της Αθήνας (10 Σεπτεμβρίου), οι Pοint Two θα παίξουν στην Πάτρα, στο πλαίσιο του Πανελλήνιου Φεστιβάλ Κρουστών. Εκεί ο Ραφαηλίδης θα παρουσιάσει την αμερικανικής προέλευσης μπαγκέτα που φέρει το όνομά του - μια τεράστια καταξίωση στον κόσμο της τζαζ. «Το μπλε χρώμα μπήκε ειδικά για την Ελλάδα και τη σημαία μας, ειδικά για όσα περνάει αυτή η χώρα σήμερα» λέει ο μουσικός, ο οποίος ασχολήθηκε δύο χρόνια με την τελειοποίηση της μπαγκέτας.
Μπορεί όμως σήμερα ένας τζαζίστας να ζήσει αξιοπρεπώς από τη δουλειά του; Ο Χρήστος Ραφαηλίδης διστάζει. «Σίγουρα δεν είναι εύκολο» λέει, «γιατί το να είσαι μουσικός, και μάλιστα της τζαζ, δεν είναι μια δουλειά που εμπνέει σταθερότητα. Ειδικά στις μέρες μας, που λόγω της κρίσης η τέχνη δεν εκτιμάται όπως θα έπρεπε, ο καλλιτέχνης χάνει τελικά την αξία του». Την ίδια ώρα, η μοναχική διαδρομή του τού δίνει έναν λόγο για να εκφραστεί καλύτερα: «Δεν μπορείς να γράφεις μπλουζ μέσα σε παλάτια» λέει χαμογελώντας πικρά. «Κάποιος που αγωνίζεται για να δημιουργήσει μέσα σε ένα υπόγειο στο Μπρούκλιν ενδεχομένως έχει να πει πολύ περισσότερα από κάποιον που ζει στην Παρκ Αβενιου και ζωγραφίζει τον ουρανό μέσα από το πολυτελές διαμέρισμά του».

ΠΗΓΗ: Το Βημα