στο κοινό της Δυτικής Μακεδονίας Θέμης Μουμουλίδης. Το θεατρο γέμισε ασφυκτικά απο νωρίς με θεατές που κατέφθασαν ακόμη και απο την γειτονική Πτολεμαϊδα γενέθλια γή του σκηνοθέτη.
Οι Τρωάδες είναι η τραγωδία που έγραψε ο Ευριπίδης περί το 415 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου. Θεωρείται απο πολλούς οτι ο συγγραφέας επηρεάστηκε κατάφωρα απο τις σφαγές και τις λεηλασίες των Αθηναίων που ακολούθησαν την πολιορκία τη Μήλου.
Οι «Τρωάδες» αποτελούν το τρίτο και μοναδικό σωζόμενο μέρος μιας τριλογίας, που αφορούσε τον Τρωικό Πόλεμο. Στην συγκεκριμένη τραγωδία αναδεικνύεται η τραγική όψη του πολέμου στις πόλεις του αρχαίου οπου σκορπίζεται παντού η φρίκη, η βία και ο αποτροπιασμός.
Ο συγγραφέας περιγράφει με γλαφυρότητα τα δεινά μιας ανελέητης λεηλασίας τόπων και ζωών, της κατασπάραξης κάθε προσωπικής ελευθερίας, καθώς και της συνεχόμενης δίψας για εξουσία που αφανίζει ακόμα και τις πιο αθώες υπάρξεις.
Υπόθεση
Το έργο του Ευριπίδη παρακολουθεί την τύχη των γυναικών της Τροίας, αφού η πόλη τους είχε λεηλατηθεί, οι άντρες τους είχαν σκοτωθεί και οι οικογένειές τους που απέμειναν πρόκειται να παρθούν ως σκλάβες. Εντούτοις ξεκινά με τους θεούς Αθηνά και Ποσειδώνα να αναζητούν τρόπους για να τιμωρήσουν τον Ελληνικό στρατό. Οσα ακολουθούν δείχνουν πόσο οι Τρωαδίτισσες έχουν υποφέρει.Ο Ελληνας Ταλθύβιος φτάνει για να πει στην εκθρονισμένη βασίλισσα Εκάβη τι περιμένει αυτή και τα παιδιά της. Την Εκάβη θα την πάρει ο Οδυσσέας και η κόρη της Κασσάνδρα προορίζεται να γίνει παλλακίδα του νικητή Αγαμέμνονα .Προβλέπει ότι όταν θα φθάσουν στο Άργος η πικραμένη γυναίκα του νέου κυρίου της, η Κλυταιμνήστρα, θα σκοτώσει τόσο την ίδια όσο και αυτόν. Φθάνει η χήρα πριγκίπισσα Ανδρομάχη και η Εκάβη μαθαίνει από αυτήν ότι η νεότερη κόρη της Πολυξένη έχει σκοτωθεί θυσιαζόμενη στον τάφο του Αχιλλέα. Στην Ανδρομάχη έλαχε να γίνει παλλακίδα του γιου του Αχιλλέα Νεοπτόλεμου και φοβερότερα νέα πρόκειται να φτάσουν για τη βασιλική οικογένεια. Ο Ταλθύβιος διστακτικά την πληροφορεί ότι το βρέφος της, ο Αστυάνακτας, έχει καταδικασθεί σε θάνατο. Η Ελένη, αν και όχι γυναίκα της Τροίας, αναμένεται να υποφέρει εξ ίσου. Ο Μενέλαος φθάνει για να την πάρει μαζί του στην Ελλάδα, όπου την περιμένει καταδίκη σε θάνατο. Η Ελένη εκλιπαρεί το σύζυγό της να της χαρίσει τη ζωή και αυτός φαίνεται αποφασισμένος να τη σκοτώσει, αλλά ο χορός γνωρίζει ότι θα την αφήσει να ζήσει και θα την πάρει μαζί του. Οχι μόνο αποκαλύπτεται στο τέλος του έργου ότι ζει, αλλά στην Οδύσσεια ο Τηλέμαχος θα μάθει πως η μυθική ομορφιά της Ελένης της χάρισε τη συγχώρεση.
Στο τέλος ο Ταλθύβιος επιστρέφει φέρνοντας μαζί του το πτώμα του μικρού Αστυάνακτα πάνω στην ασπίδα του Εκτορα. Επιθυμία της Ανδρομάχης ήταν να θάψει η ίδια το παιδί της, εκτελώντας τις πρέπουσες τελετουργίες σύμφωνα με τα έθιμα της Τροίας, αλλά το πλοίο της είχε ήδη αναχωρήσει. Ο Ταλθύβιος δίνει το άψυχο σώμα στην Εκάβη, που προετοιμάζει το σώμα του εγγονού της για την ταφή, πριν τελικά αναχωρήσουν με τον Οδυσσέα.
Ο Θέμης Μουμουλίδης, ρίσκαρε και νομίζω οτι πέτυχε να προσαρμόσει το έργο σε εικόνες και παραστάσεις της σύγχρονης πραγματικότητας. Οι αιχμάλωτες γυναίκες σε φυλακές-στρατόπεδα συγκέντρωσης, (εντονη η εικόνα του σκηνικού φυλακη) ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν με την βία κρατώντας μια μόνο βαλίτσα στο χέρι, θυμίζοντας τα καραβάνια των προσφύγων που μετακινούνται απο ακρου εις ακρον μετά απο πολέμους αναταραχες εχθροπραξίες και εμφύλιες συρραξεις. Υπήρξαν κορυφώσεις στην διάρκεια του εργου που ανέβασαν την σπαρακτική συγκίνηση στα υψη οταν η Κασάνδρα, Ιωάννα Παππά προέβλεπε το βραχύ μέλλον της στο πλευρό του απαγωγέα της σε κλίμα ατμόσφαιρα και ερμηνεία εντελώς μυσταγωγική. Η δε Εκάβη Φιλάρετη Κομνηνού καθήλωσε το θέατρο με τον σπαρακτικό θρηνώδη μονόλογο πάνω απο το άψυχο κορμάκι του Αστυανακτα.
Η παράσταση επιχειρεί μια σύγχρονη ανάγνωση, μια μεταφορά στο παγκόσμιο «σήμερα», στις συνέπειες των πολέμων, της οικονομικής κρίσης και των απολυταρχικών καθεστώτων...
Οι Τρωάδες, είναι η πιο δημοφιλής από τις σωζόμενες τραγωδίες του Ευριπίδη, κείμενο κατεξοχήν αντιπολεμικό, αποτυπώνει όσο κανένα κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας την αλαζονεία της εξουσίας και τις ολέθριες συνέπειες της.
«Ιστορώντας τα γεγονότα της άλωσης της Τροίας, ο νους στέκεται στο
θρίαμβο των νικητών και όχι στο θρήνο των νικημένων».
