Οι Δάφνες και Πικροδάφνες, ένα έργο σύγχρονο και επίκαιρο έργο, τριάντα έξι χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα σε απόδοση και σκηνοθεσία του Θοδωρή Γκόνη καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Ο σκηνοθέτης μίλησε στο vetofm για τους χαρακτήρες του έργου την Ελένη Δημοπουλου κα ιτην μεγάλη γιορτή του θεάτρου που οργανώνει στην Κοζάνη και την ανάγκη τα ΔΗΠΕΘΕ να συνεχίσουν να ειναι ο πυρήνας του θεάτρου στην Περιφέρεια.

Το έργο

Τέσσερις μικροκομματάρχες συναντιούνται στην επαρχία, κατά τη διάρκεια προεκλογικής περιόδου. Υποστηρίζοντας διαφορετικούς υποψήφιους βουλευτές, δολοπλοκούν, αποκαλύπτουν μυστικά, στήνουν ίντριγκες, φανατίζονται, πάντα με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον. Οι ισορροπίες ανατρέπονται διαρκώς σε μια πολιτική κωμωδία που θίγει τον παλαιοκομματισμό, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά, τη σήψη του πολιτικού μας συστήματος, με ήρωες που αντικατοπτρίζουν τη νοοτροπία του νεοέλληνα.

«Οι χαρακτήρες αυτοί είναι περίεργα λουλούδια. Θέλουν το δικό τους ρυθμό για ν' ανθίσουν. Τη δικιά τους ατμόσφαιρα. Ο σημερινός ρυθμός εδώ στην Αθήνα τους «σκοτώνει». Ίσως γι' αυτό εγώ τους ταξιδεύω. Πότε στη Λάρισα, πότε στα Τρίκαλα, πότε στην Τρίπολη. Εκεί που το ποτάμι τρέχει πιο αργά, πιο ανθρώπινα. [...] Δεν μπορώ να μην βλέπω με συμπάθεια κάθε πλάσμα που είναι καταδικασμένο να πεθάνει κάποτε. [...] Οι ηλικιωμένοι είναι οι άνθρωποι που μ' ενδιαφέρουν περισσότερο, έχουνε μέλλον μικρό, πλούσιο παρελθόν, ένα πλήθος ανικανοποίητα όνειρα και μπροστά τους το θάνατο. Μ' ένα λόγο είναι σφαιρικοί, γιατί έχουν περάσει το καμίνι της ζωής , ενώ οι νέοι είναι χαρτί άγραφο. [...] Το γράψιμο ενός θεατρικού έργου δεν είναι μια δουλειά όπως τη φαντάζονται: όλο έμπνευση και πάθος, μια εκτόνωση. Ούτε πάλι από την άλλη μεριά μια οργάνωση εγκεφαλική. Είναι ένας σκληρός συνδυασμός και των δύο μαζί. Μια συστολή και μια διαστολή. Ένα θερμό και ένα ψυχρό. Ένα λογικό, που να 'χει μέσα του και το αυθόρμητο και το ενστικτώδες».