Η ετήσια γιορτή της «Κιβωτού» πραγματοποιήθηκε χθες στην Αίθουσα τέχνης του Δήμου Κοζάνης που γέμισε ασφυκτικά. Η μουσικοχορευτική παράσταση «Ταξίδι ως την άκρη της Γής» ήταν μοναδικά σκηνοθετημένη, και άρτια ερμηνευμένη από τους πρωταγωνιστές. Τα παιδιά.

Αυτό ήταν και το ταξίδι τους. Ταξίδι συνεχές, όπου οι άνθρωποι συναντούν ανθρώπους. Όπου οι άνθρωποι μιλούν με ανθρώπους. Όπου ενώνονται φωνές και ψυχές θυμίζοντας σε όλους αυτό που ξεχνάμε επιμελώς. Την αγάπη και τη συναναστροφή. Χωρίς να μας εμποδίζουν χρώματα, ύψη, ντοπιολαλιές.

Ζούμε σε έναν κόσμο που, όπως έγραψε και ο Κωστής Παλαμάς στο «Γυμνό Τραγούδι» οι άνθρωποι «…αδιάντροπα λυσσάνε…» βγάζοντας φλόγες απ τα μάτια.

Και όλοι μας ανθρωπόμορφα κομμάτια σάρκας, ασύνδετα ραμμένα, που είναι πιο εύκολο να αποκολληθούν παρά να βηματίζουμε σε όνειρα και στόχους. Απλά παρακολουθούμε.

Αυτό που εμάς φοβίζει, όλα αυτά που εμείς γυρνάμε την πλάτη, ανίκανοι, τις περισσότερες φορές να το αντιμετωπίσουμε, αυτό γκρέμισαν χθες το βράδυ τα παιδιά.

Μας ανάγκασαν να βγάλουμε τις παρωπίδες της δήθεν γνώσης, της σπουδής και της εμπειρίας να σκύψουμε τα μάτια στο πάτωμα και να ψάξουμε, σαν τυφλοί μπαστούνι, να συνεχίσουμε τη μίζερη ζωή μας.

Γιατί όπως έγραψε και τραγούδησε ο Μάκης ο Σεβίλογλου μαζί με τα παιδιά του Δημοτικού Ωδείου Κοζάνης «…θέλει καρδιά να πας ως το βορρά…», και εμείς αποδείξαμε χρόνια τώρα ότι δεν τη διαθέτουμε. Κι αν υπάρχει υπόλοιπο το σπαταλάμε ανούσια.

Σ αυτή την «Κιβωτό» χωράνε μόνο άνθρωποι να ταξιδέψουν. Κάθε ταξίδι των παιδιών όλου του κόσμου είμαστε εμείς οι μεγάλοι υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τα ναύλα. Γιατί τα παιδιά θα μας δείξουν το δρόμο, μιας και αποδεδειγμένα εμείς τον χάσαμε καιρό τώρα.

Γιατί για τα παιδιά όλου του κόσμου και μόνο γι αυτά, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να αγανακτήσουμε και να τους δώσουμε ότι τους αξίζει…