σε ιδιωτική κλινική. Αλλά, εργάζομαι 27 χρόνια σε δημόσιο νοσοκομείο ,υπήρξα ασθενής και ξέρω το ΕΣΥ από μέσα και από έξω. Με αυτή την προίκα έσπευσα να δω την ταινία του αξιόλογου κυρίου Γκορίτσα. από την πρώτη ημέρα προβολής της στους αθηναϊκούς κινηματόγραφους.
Την παρουσιάζουν σαν κωμωδία. Ελάχιστοι, από τους 20 θεατές εκεί στην αίθουσα του ΙΝΤΕΑΛ, γέλασαν. Οι περισσότεροι προβληματίστηκαν και πιστεύω ότι αυτό ανήκει στα θετικά μιας ταινίας. Οι συζητήσεις είχανε αρχίσει από το διάλειμμα και συνεχίστηκαν στην έξοδο. Το επιτελείο των ηθοποιών ήταν εξαιρετικό. Όλοι οι ηθοποιοί δώσανε, και με το παραπάνω το γελοίο και ενίοτε και το γκροτέσκ των καταστάσεων.
Πολύ πετυχημένο το όνομα της κλινικής «Άγιοι Πάντες» και κυρίως η παρουσίαση των χαρακτήρων. Σε αυτή την φανταστική κλινική ο τηλεφωνητής κάνει τον τραυματιοφορέα και ενίοτε βάζει και διαγνώσεις. Ο τραυματιοφορέας στέλνει τα μηνύματα στον παπά Ελικόπτερο (τόσο γρήγορα εμφανίζεται για να δώσει τον τελευταίο ασπασμό στον θανόντα ασθενή) και μετά έρχεται το γραφείο τελετών για να εισπράξει. Στο βωμό της γελιοποίησης πέσανε και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του νοσηλευτικού ιδρύματος. Το αποκορύφωμα ήταν το νεκροτομείο, του εν λόγω νοσοκομείου, όπου στα ψυγεία τοποθετούνται μαύρες σακούλες αντί για τους πεθαμένους. Το να χαθεί ένα πτώμα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Επίσης ένα πετυχημένο, από την άποψη της αλήθειας, είναι ότι σχεδόν όλες οι δουλειές γίνονται μετά την είσπραξη χρηματικού ποσού. Πράγματι ,σε πολλά δημόσια νοσοκομεία, η συναλλαγή γίνεται τόσο ανοικτά και τόσο άφοβα. Χωρίς φόβο και πάθος οι λειτουργοί ζητάνε και παίρνουν φακελάκια και δεν ντρέπονται να μάθουν όλοι οι ασθενείς τις ταρίφες τους. Όταν κάποιος τολμάει να αντιδράσει η ποινή είναι φοβερή. Ο περισσότερο ανίκανος και αμαθής του αντικειμένου, ειδικευόμενος, θα κάνει για «εκπαιδευτικούς λόγους» την επέμβαση χωρίς τον καθηγητή δίπλα του. Αυτά είναι από πραγματικά συμβάντα και η ταινία σωστά βγάζει τα άπλυτα στην επιφάνεια.
Από τα κακά της ταινίας είναι η γελιοποίηση της εφημερίας όπου όλοι μπαίνουν και κανείς δεν κάνει κάτι. Η ειρωνική ματιά για τους αγώνες των γιατρών για μια καλύτερη υγεία. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Οι συγγενείς των ασθενών είναι παντού παρόντες (μόνο στο χειρουργείο δεν τους έβαλε) και οι θάλαμοι είναι ντουμάνια από τα τσιγάρα. Κανείς δεν προσπαθεί και δεν αντιδράει στις αδικίες. Ο μόνος τίμιος, εργατικός και ικανός είναι ο ένας και μοναδικός κύριος Σπυράτος όλοι οι άλλοι είναι πωρωμένοι. Ο μόνος που παλεύει με το σύστημα είναι ένας ειδικευόμενος ενώ οι συνδικαλιστές μαζεύονται και φωνάζουν ,στην συνέλευση ,μόνο για την μη πληρωμή των δεδουλευμένων. Στερείται σοβαρότητας και ουσιαστικού προβληματισμού. Χλευάζει τον συνδικαλισμό και τους αγώνες των γιατρών για ένα καλύτερο ΕΣΥ χωρίς φακελάκια . Για τι παίρνουν λεφτά οι γιατροί; Για τι δεν πληρώνονται και δεν εκπαιδεύονται σωστά; Για τι οι αγώνες και οι προβληματισμοί των γιατρών απουσιάζουν ;
Πράγματι ''η αληθινή ζωή ξεπερνάει κάθε τέχνη σε φαντασία και ευρηματικότητα'' και εκεί πρέπει ο καλλιτέχνης να βάλει το χεράκι του και να προβληματίσει του φιλοθεάμων κοινό. Είναι μία υπερβολική, σε καταστάσεις, ταινία που πρέπει όλοι, οι γιατροί και οι ασθενείς να την δουν και να προβληματιστούν. Ίσως θα είναι μία καλή ευκαιρία να συζητηθούν δημόσια ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα της δημόσιας υγείας και που χωλαίνει το ΕΣΥ.