Οι μαθητές και το κοινό της πόλης αντάμειψαν την άριστη απόδοση των παιδιών ανάλογα, με την εκπληκτική τους συμμετοχή και ανταπόκριση.

ΠΛΟΥΤΟΣ Ο ζωντανός Αριστοφάνης)
της Γ. Γκουτζαμάνη
ο του Αγάθωνα, που το απαθανάτισε ο Πλάτων,
το θέμα της συζήτησης ήταν ο έρωτας, θέμα σοβαρό και κοσμογονικό.

Ακούγοντας την ακαδημαϊκή συζήτηση, που έχουν ανοίξει
οι συνδαιτυμόνες, ο αττικός κωμωδιογράφος δεν μπορεί ν' αντισταθεί
στο σατυρικό πειρασμό. Ο λόξυγκάς του είναι η γελοιοποίηση του υψηλού ύφους, της σοβαροφάνειας και του μεγαλόπρεπου αυτοθαυμασμού
των συναδέλφων και εταίρων. Είναι δηλ. η παρωδία της σοβαρότητας. Εκτός όμως από την παρωδία, υπάρχει κι ένα άλλο εξάρτημα
του Αριστοφανικού οίστρου: είναι το στοιχείο του απροσδόκητου. Αυτό είναι το διεγερτικό της σκέψης, το διαπεραστικό ξυπνητήρι ας πούμε που μας τινάζει απ' το λήθαργο της ευπρέπειας, της ρουτίνας και της τάξης.

Ο λόξυγκας του Αριστοφάνη είναι το απαραίτητο ποσοστό της αταξίας που απαιτεί η αισθητική ισορροπία της τέχνης. Γιατί αντίθετα απ' ό,τι συμβαίνει στην τραγωδία, στην κωμωδία η αταξία είναι η κυρίαρχη δύναμη και όχι η τάξη.

Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια δεν στάθηκαν μονάχα οι τραγικές μα και
οι κωμικές γιαγιάδες του Ελληνικού θεάτρου. Ο Αριστοτέλης
μας πληροφορεί πως η Τραγωδία βγήκε από το διθύραμβο και η κωμωδία από τα φαλλικά. Αυτά έχουν την απαρχή τους στις πομπές
της γονιμότητας.

Η δραματική ιεροτελεστία της γονιμότητας:

Όλες οι παραλλαγές συμβολίζουν το ίδιο φυσικό γεγονός δηλ το θάνατο του παλιού χρόνου (χειμώνας) και τη γέννηση του νέου (Άνοιξη).

Τα τυπικά των τελετών ήταν : α) η εκφορά του θανάτου
β) η πάλη του καλοκαιριού με το χειμώνα
ή του καλού με το κακό
γ) ο νέος και ο γέρος βασιλιάς και
δ) ο θάνατος και η ανάσταση.

Σκοπός της κωμωδίας είναι να δείξει στην αρετή το ίδιο της το πρόσωπο, να χλευάσει

την ίδια της την εικόνα. Η σκηνή είναι η Αθήνα και ο χρόνος το παρόν.

Η ατμόσφαιρα πρέπει να έχει το άπλετο φως της καθημερινής ζωής.

Η λειτουργία της Τραγωδίας είναι να αναπαραστήσει το πεπρωμένο του ανθρώπου,

Τον αεικίνητο τροχό του χρόνου και της μοίρας, τη ζωή των ηγεμόνων και όχι τους χαρακτήρες της καθημερινής ζωής και τις πράξεις του λαού.

Αυτό είναι η αποστολή της κωμωδίας.

Η δομή της Τραγωδίας είναι η περιπέτεια δηλ. η παράλληλη άνοδος και πτώση των μεγάλων της ανθρωπότητας. Η αλαζονεία είναι το κωμικό αντίστοιχο της ύβρεως. Στην Τραγωδία χαιρόμαστε τα δάκρυά μας. Στην κωμωδία ο πόνος είναι πιο ασαφής. Η αλαζονεία βρίσκει το δάσκαλό της στην κοροϊδευτική ειρωνεία του ήρωα, που βγάζει στη φόρα τις γελοιότητες του Αλαζόνα και τις κονιορτοποιεί.

Ο κωμικός ποιητής δεν νιώθει την παρόρμηση να τον σπρώχνει να εξερευνήσει τις σπανιότερες δυνατότητες των ευγενών και ηρωϊκών χαρακτήρων. Το μάτι του είναι προσηλωμένο όχι πάνω από το συνηθισμένο άνθρωπο που συχνά διαφεύγει την κατανόησή του, αλλά σε ό,τι κείται χαμηλότερα απ' αυτόν, έτσι ώστε να μπορεί να κοιτάξει κάτω, να το δει όλο γύρω-γύρω με μια διασκεδαστική περιφρόνηση και με μια κολακευτική αίσθηση ανωτερότητας.

Η σκέψη που πρέπει πάντα να μας οδηγεί είναι πως ο άνθρωπος του Αριστοφάνη είναι ζωντανός άνθρωπος και γι αυτό είναι σύγχρονός μας. Ζει σε κάποιο δρόμο κοντά στο σπίτι μας, πίνει το κρασί του σε μια ταβέρνα κάτω από την Ακρόπολη, κουβεντιάζει πολιτικά στα καφενεία, θορυβεί στη βουλή, τσακώνεται στα δικαστήρια, βασανίζεται από τη γυναίκα του, απογοητεύεται από τα μυαλά του γιου του, πειράζει στα κρυφά τη δούλα του, διασκεδάζει με τα χοντρά αστεία των επιθεωρήσεων και γελάει δυνατά με τους μεγαλόστομους και τους σοβαροφανείς του κόσμου τούτου. Αυτός είναι ο homo Aristofanikus. Αυτοί είμαστε εμείς.


Φιλόλογος Κοζάνη,