Το σκηνικό όπου ξεδιπλώνεται ο ποιητικός και φιλοσοφικός λόγος του Σοφοκλή είναι λιτό. Κυριαρχεί το γκρίζο κα το μαύρο στα κουστούμια των πρωταγωνιστών ενώ οι ηθοποιοί βγαίνουν μέσα από τις σκιές που δημιουργούν οι μαύροι κίονες που είναι απλωμένοι στο μεγαλύτερο μέρος της σκηνής.
Με αφορμή την άρνηση του Κρέοντα να ταφεί ο Πολεινίκης -με τις τιμές που αρμόζουν-, αλλά να παραμείνει άταφος ο νεκρος ως είδος τιμωρίας, έρμαιο των αρπαχτικών, ξετυλίγεται ο μύθος του Σοφοκλή. Σε αυτή την ατμόσφαιρα του θανάτου η παράσταση μας ξετυλίγει νοήματα και διλήμματα, για τους θεούς, τους ισχυρούς, τους πολίτες και την τήρηση των νόμων καθώς και το ηθικό χρέος των ανθρώπων απέναντι στην συνείδηση τους. Σε αυτό το δηλητηριασμένο κλίμα όπου οι άνθρωποι τρομάζουν από την τυφλή δύναμη της εξουσίας που τα σαρώνει όλα στο πέρασμα της, ανθίζει ο έρωτας δύο νέων της Αντιγόνης και του Αίμωνα. Η δύναμη του είναι τόσο ισχυρή όπου με την βοήθεια του πεπρωμένου «απελευθερώνεται» με τραγικό τρόπο η ένταση του συναοσθήματος στην ήδη βαριά ατμόσφαιρα του θεάτρου.
Από τις κορυφαίες στιγμές του έργου που συγκλόνισαν, είναι όταν ο Κρέοντας ανακοινώνει την ποινή του θανάτου στην Αντιγόνη με την τελευταία να κλονίζεται αλλά να παραμένει πιστή στην επιλογή ζωής που έκανε , ο διάλογος του μάγου Τειρεσία με τον Κρέοντα με τον λιτό τρόπο που αποδόθηκε στην παράσταση κατά την γνώμη μου θα έπρεπε να διδάσκεται, να απαγγέλετε, να παίζεται στο θεατρικό πάλκο, με την απλότητα των νοημάτων του σε όλη τη γκάμα της εκπαίδευσης και η προτελευταία πράξη του χορού λίγο πριν την συντριβή όπου μιλά για τον δηλητηριασμένο αέρα της πόλης που καταστραφεί την χαρά της ζωής .
Η ιστορία του μύθου
Η τραγωδία ξεκινά την αυγή μετά τη νίκη των Θηβαίων. Ο Κρέοντας, που έχει αναλάβει τώρα την εξουσία ως στενότερος συγγενής των γιων του Οιδίποδα, διατάζει να μείνει άταφος ο Πολυνείκης, ως προδότης της πατρίδας του, και ορίζει ποινή θανάτου για όποιον παραβεί τη διαταγή του.
Η Αντιγόνη εξεγείρεται εναντίον της σκληρής προσταγής, που καταστρατηγεί τους άγραφους νόμους που προστατεύουν τους νεκρούς και προσβάλλει το ιερό αίσθημα της αδελφικής αγάπης και αψηφώντας τον κίνδυνο, επιχειρεί να θάψει τον αδελφό της. Αυτός ο αγώνας ανάμεσα στην Αντιγόνη και τον Κρέοντα για το νεκρό σώμα του Πολυνείκη, συμπυκνώνει όλες τις εγγενείς στην ανθρώπινη κατάσταση συγκρούσεις (δίκαιου και νόμιμου, αρσενικού και θηλυκού, παλαιού και νέου, ιδιωτικού και κοινωνικού, ύπαρξης και θνητότητας, ανθρώπινου και θείου). Η Αντιγόνη συλλαμβάνεται και καταδικάζεται από τον Κρέοντα σε θάνατο. Ωστόσο, από τη στιγμή που ξεστομίζει τη θανατική της καταδίκη, δια φαίνεται ο δρόμος που οδηγεί στην καταστροφή του.
Το κοινο
Η παράσταση έκλεισε με ενα μακρόσυρτο χειροκρότημα που κράτησε περί τα πέντε λεπτά με τον θίασο να ανταποδίδει πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος χάρηκε και απόλαυσε την παράσταση. Πολλοί ήταν εκείνοι που μετά το τέλος της έσπευσαν στο χώρο των ηθοποιών να σφίξουν το χέρι του σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη αλλά και του Νικήτα Τσακίρογλου , της Ιωάννας Παππά και κάποιοι από την περιοχή της Εορδαίας να αγκαλιάσουν την Ελένη Ζαραφίδου (Ισμήνη). Η νεαρή ηθοποιός είναι κόρη του στελέχους της ΔΕΗ και δημοτικού συμβούλου Εορδαίας Δημήτρη Ζαραφίδη.
Μετάφραση: Παναγιώτα Πανταζή
Σκηνοθεσία: Θέμης Μουμουλίδης
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Σκηνικό - κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού
Σχεδιασμός ήχου: Γιάννης Λαμπρόπουλος
Eρμηνευουν οι ηθοποιοι
Nικήτας Τσακίρογλου, Ιωάννα Παππά, Σταύρος Ζαλμάς, Νίκος Αρβανίτης, Ελένη Ζαραφίδου, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Κώστας Φαλελάκης, Κώστας Βελέτζας, Γιώργος Παπαπαύλου, Μάνος Καρατζογιάννης, Γιώργος Νούσης