και ο Μιχ. Γκανάς να διαβάζει ποίημα της Αρετής Γκανίδου από τα Τρίκαλα (αλλά Ημαθίας)
...
«..Σαλαμίνα. Φωτογραφίζεσαι με το ποίημα ανά χείρας. Επιτέλους ένα ποιητικό απωθημένο σου επιφανειούται· μαργαρίτες κίτρινες παντού και χάνεσαι στην απέραντη πόλη αναζητώντας τον άγιο Επιφάνιο (εορτάζει στις 12 Μαΐου «Φανείς Επιφάνιος εν Κύπρω μέγας/Κλέος παρ’ αυτή και θανών έχει μέγα») τους κίονές του δηλαδή, χαμένος στο αθέριστο χορτάρι (τα φίδια αδιαφορούν) όπως και το μέρα τη μέρα λεηλατούμενο από τον καιρό και τους τουρίστες, στρογγυλό ψηφιδωτό στην Βασιλική της Καμπανόπετρας, ναό αρχαίο, σχεδόν πάνω στη θάλασσα. Δε νιώθεις τίποτα. Ο χρόνος ο τωρινός, ο χτεσινός, ο χρόνος ο απέραντος, έχει σοβατίσει την όποια φλούδα της ψυχής σου, με τα κονιάματα της ασυγκινησίας. Η Νίκη (Μαραγκού) μας δείχνει, την άμμο το μέρος που φαίνεται να φωτογραφήθηκε ο Γ. Σεφέρης πηγαίνοντας για κολύμπι, έτος 1953. Αύγουστος ήταν μήπως;