μακριά απ' την "...πολλή συνάφεια του κόσμου" και τις "...πολλές κινήσεις κι ομιλίες"*.
Ωστόσο κάθε λογοτεχνική συνεύρεση είναι σαν ένα τραπέζι όπου όλοι οι συμμετέχοντες συνεισφέρουν κι όλοι αρταίνονται.
Όσο κι αν γοητεύεσαι απ' τη φωνή σου, ο αντίλαλος της κάποτε σε κουράζει. Νιώθεις την ανάγκη ν' ακούσεις καινούργιες φωνές, να αισθανθείς συμμέτοχος στις αγωνίες των άλλων, να πειστείς πως παράλληλα βαδίζουμε κι όχι μόνοι.
Πρώτη φορά συνειδητοποίησα την αξία τέτοιων συναντήσεων το μακρινό 1996, Ιούνιο μήνα, όταν με μπροστάρη τον αείμνηστο Άρη Φακίνο συνδιοργανώσαμε στο χώρο της Κοβενταρείου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης την πρώτη συνάντηση συγγραφέων.
Πήραν μέρος κοντά στους 30 συγγραφείς, αλλά και εκπρόσωποι εκδοτικών οίκων. Αρκετοί, δυστυχώς, δεν βρίσκονται πια κοντά μας, όπως και ο Άρης Φακίνος που δύο χρόνια μετά, το Μάη του 1998, νικήθηκε απ' την καρδιά του. Μόλις είχε ολοκληρώσει την πρώτη γραφή του τελευταίου μυθιστορήματος του, "Το όνειρο του πρωτομάστορα Νικήτα". Κυκλοφόρησε απ' τις εκδόσεις Καστανιώτη την ίδια χρονιά. Γι' αυτό μιλήσαμε στη στερνή τηλεφωνική μας επικοινωνία. Του χρωστάω πολλά, αλλά γι' αυτά θα μιλήσουμε μια άλλη φορά...
Για μένα ήταν σημαντικό να τον μνημονεύσω σήμερα με την ευκαιρία της έναρξης του Β΄ Συμπόσιου Λογοτεχνίας της Κοζάνης που διοργανώνει η "Παρέμβαση".
* στίχοι απ' το ποίημα του Κ. Π. Καβάφη "Όσο μπορείς".
