“Σε θυμάμαι. Ναι, σε θυμάμαι. Είσαι Εκείνος. Ό,τι έγραψαν σε κείνο το ξύλο. Εγώ δεν ξέρω. Τον κήπο μου μονάχα ξέρω. Είναι κήπος εδώ, βλέπεις; Όλα τα χρόνια μου εδώ. Χώμα και λόφοι -τα βουνά μου, Κύριε. Και δέντρα. Δέντρα φυλλοβόλα. Όλα φυλλοβόλα. Χώμα, Κύριε. Πολύ χώμα. Όλη η μέρα μες στο χώμα. Κι όλο να το περιμένω. Κάπως να βλαστήσει. Όμως αργεί, Κύριε. Το χώμα εδώ αργεί πολύ. Δεν ξέρω για τους άλλους κήπους. Όμως εδώ το χώμα κοιμάται, Κύριε...

Όλοι ήρθαν στον κήπο. Όλοι να μιλήσουν για σένα. Άνθισαν. Άνθισαν όλα απόψε. Το βλέπεις. Άνθισε το σκοτάδι. Και τα λουλούδια, Κύριε. Η Δανάη, η Μαρία, η Καλλιόπη, η Μαρία, η Κατερίνα, η Μαρία, η Ζωγραφιά. Μυρόβλησαν τον κήπο σου, Κύριε. Άνθισαν κι οι πέτρες.”

Στον κήπο εισέρχονται οι

Κώστας Μόντης, Hans Christian Andersen, Oscar Wilde, Rainer-Maria Rilke, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ρωμανός ο Μελωδός, Migel De Unamuno, Στυλιανός Λεωνής